Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Στην ουσία ο πολίτης δεν κατανοεί τι άλλο μπορεί να διερευνάμε με τους Τούρκους. Ακουσα στις ειδήσεις ότι αυτός ο γύρος που ετοιμάζεται είναι ο 61ος! Αν στους εξήντα προηγούμενους δεν καταφέραμε να συνεννοηθούμε για ποιο ζήτημα συζητάμε με τους απέναντι, θα το καταφέρουμε επειδή μεσολάβησε ο Ράμα; (Αλλος λύκος να φυλάει τα πρόβατα…).

Στα πέντε χρόνια, πολλά και σημαντικά και ουσιαστικά πράγματα άλλαξαν στην Τουρκία. Είναι πρόεδρος κοινοβουλευτικής δημοκρατίας ο Ερντογάν; Μετά το πραξικόπημα, κυβερνά ως πρόεδρος ή ως δικτάτορας έχοντας στις φυλακές δεκάδες δημοσιογράφους, εκατοντάδες στρατιωτικούς, δημοσίους υπαλλήλους, δασκάλους, καθηγητές μέσης και ανώτατης εκπαίδευσης και όποιον άλλο ξεχνώ από τον μακρύ κατάλογο. Το μέγα έγκλημα των περισσοτέρων είναι πως, κατά τις μυστικές υπηρεσίες του Ερντογάν, είναι φίλοι, οπαδοί, πιστοί του πρώην ιμάμη Φετουλάχ Γκιουλέν. Κάθε που πάει στις ΗΠΑ ο Ερντογάν ζητά την έκδοση του «τρομοκράτη» Γκιουλέν και κάθε φορά ο πρώην ιμάμης αναρωτιέται αν πράγματι έγινε πραξικόπημα ή αν το κατασκεύασε ο Ερντογάν για να πάρει την εξουσία. Και να φανταστεί κανείς ότι ως το 2013 ο Γκιουλέν ήταν ο μέντορας του Ερντογάν. Οταν όμως δήλωσε δημόσια ότι το καθεστώς Ερντογάν είναι απολύτως διεφθαρμένο, τότε αυτός του κήρυξε τον πόλεμο.

Ο πρόεδρος της Τουρκίας έχει πάρει σαφώς εθνικιστική στροφή, θεωρώντας ότι έτσι θα ελέγξει τη δυσαρέσκεια των Τούρκων. Στο πλαίσιο της εθνικιστικής πολιτικής του, βάζει και το εφεύρημα της «γαλάζιας πατρίδας». Αλλά οι συζητήσεις στις διερευνητικές, με αντικείμενο την οριοθέτηση των χωρικών υδάτων, λένε από το υπουργείο Εξωτερικών, καταλαμβάνουν πάνω από 5.500 σελίδες. Οι δικές μας κυβερνήσεις ανέκαθεν δήλωναν ότι εκτός από το ζήτημα των θαλασσίων ζωνών – υφαλοκρηπίδα, χωρικά και Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη- δεν είχαν τίποτε άλλο να συζητήσουμε με τους γείτονες. Ή είχαμε και δεν το έλεγαν;

Τώρα τα τουρκικά ΜΜΕ -τα πλήρως ελεγχόμενα από τη λογοκρισία Ερντογάν- απαιτούν την αποστρατιωτικοποίηση των νησιών, την ιδιοκτησία κάποιων άλλων και ανάλογα σχετικά. Και τι γίνεται; Η Τουρκία τα βάζει στο τραπέζι και η Ελλάδα κάνει ότι δεν τα ακούει και δεν τα συζητάει;

Θα μου πείτε, είναι και λύση να μη συζητάμε μαζί τους; Θυμάμαι τι έλεγε ο Κώστας Μητσοτάκης: «Να συζητάμε, παιδί μου, για να μη κόβουμε γέφυρες, αλλά ταυτόχρονα να προσέχουμε πολύ και τι συζητάμε». Aς το πούμε στον Δένδια.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου