Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Ετσι, ενώ η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου οδήγησε την Ελλάδα πίσω, επιβάλλοντας το τρίτο Μνημόνιο, οι εθελοτυφλούντες έλεγαν «μια ευκαιρία ζητά και ΕΝΦΙΑ τέλος». Κι ενώ ο πάταγος από την ανικανότητά της ξεκούφαινε, οι «εθελομηακούοντες» έλεγαν «λίγη υπομονή και το Μνημόνιο θα σκιστεί».

Πέρασε το μαρτυρικό 2016 χωρίς να ανθίσει ένα χαμόγελο. Φόροι επί φόρων. Διορισμοί κομματόσκυλων επί διορισμών. Κοροϊδία μέσα. Γλείψιμο έξω. Ανυποληψία έξω, ανευθυνότητα μέσα. Στο δρόμο πολίτες αλαφιασμένοι. Ποιος ένιωσε γιορτές; Ηρθαν Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά με το απαίσιο αίσθημα της εγκατάλειψης να περνά από το δημόσιο χώρο στο σπίτι μας…

Από την κυβέρνηση δεν περιμένει κανείς τίποτε. Σέρνεται. Το κράτος διαλύεται. Ο διεθνής Τύπος βρίσκει πάλι στην Ελλάδα το προσφιλές θέμα των κακών ειδήσεων: «Πεθαίνουν οι άνθρωποι αβοήθητοι στα ελληνικά νοσοκομεία», γράφει χθεσινή βρετανική εφημερίδα. «Δύσκολο το 2017 για την οικονομία της Ελλάδας, χωρίς αναπτυξιακή προοπτική», γράφει γερμανική εφημερίδα.

Αυτή είναι πράγματι η κατάστασή μας. Μας επιτρέπεται να κλαίμε τη μοίρα μας και να μιζεριάσουμε άπρακτοι ΚΑΙ το 2017; Γίνεται μ’ ένα ξεροκόμματο που πέταξε ο Τσίπρας ως δήθεν 13^η σύνταξη τον Δεκέμβρη -παίρνοντας πίσω από τις συντάξεις του Γενάρη και από τους έμμεσους φόρους σε βενζίνη, καφέ, τσιγάρα και ό,τι άλλο- οι αφελείς να νομίζουν ότι κάτι θα γίνει;

Δεν θα γίνει τίποτε. Δεν φταίει μόνο η ανικανότητα Τσίπρα-Καμμένου. Πήγαν άδικα και τα δυο χρόνια που κάθονται στην εξουσία, γιατί δεν έμαθαν τίποτε. Ούτε καν στου κασίδη το κεφάλι. Λένε ψέματα για να καλύψουν τα προηγούμενα ψέματα. Οποια απόφαση παίρνουν είναι καταστροφική. Οποια κίνηση κάνουν είναι προς διάλυση, σε ό,τι στέκεται όρθιο ακόμη.

Λοιπόν, να βγούμε στο δρόμο; Εχουν βάλει τριπλή σειρά Αστυνομία να μη φτάνει κανείς έξω από τα… θερινά ανάκτορα. Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να οργανώσουμε τη δική μας άμυνα. Να ξεδιαλύνουμε μέσα μας την παραμικρή αμφιβολία ότι ίσως «κάτι μπορεί να κάνουν».

Γιατί ένα και μόνον θα κάνουν: το οτιδήποτε για να μη φύγουν από το γκουβέρνο. Οταν το συνειδητοποιήσουμε, τότε θα αντιληφθούμε ότι το κενό στο οποίο πέφτουμε, με ελεύθερη πτώση, είναι δικό μας! Οχι δικό τους. Οι πολίτες μπορούμε να συνεχίσουμε έτσι; Τα κόμματα θα μένουν ακόμη παρατηρητές;

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου