Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Ποιος ακούει κάθε μέρα ότι εκατό οικογένειες έχασαν τον δικό τους άνθρωπο χωρίς να νιώθει σφίξιμο στο στήθος. Και ποιος δεν τρομάζει, όταν μαθαίνει ότι όλο και σε πιο κοντινό του περιβάλλον, κάποιος άνθρωπος μολύνεται από τον ιό. Και πια δεν ακούς για ανθρώπους που φεύγουν και έχουν ζήσει τη ζωή τους αλλά για νέους, χωρίς υποκείμενο νόσημα, χωρίς καν να καπνίζουν, που έκαναν μια ζωή προσεκτική.

Και μέσα σε αυτή τη θολή ατμόσφαιρα δίκαια οργιζόμαστε ότι η μείζονα αντιπολίτευση επιχειρεί να κεφαλαιοποιήσει την ανησυχία, τη θλίψη, τον πόνο του κάθε πολίτη. Και το τερματίζει: «Ανοίγει» η ΑΥΓΗ τάφους στις Σέρρες, προς κοινή θέα και επιχαίρει επειδή μπορεί να ανοίξουν και άλλοι στη σειρά. Οι βουλευτές της καταμετρούν τα θύματα και χαίρονται ότι αυξάνουν. Ο αρχηγός της χρησιμοποιεί τα στοιχεία από το εξάμηνο της περασμένης πανδημίας παρουσιάζοντας τα ως πρόσφατα, ξεχνώντας ότι αυτά αφορούν στο τι άφησε- και στον τομέα της Υγείας- η δική του κυβέρνηση.

Σκέφτεσαι: Δεν είναι δυνατόν να πιστεύει ο ΣΥΡΙΖΑ ότι η εργαλειοποίηση των τεθνεώτων θα πείσει τους ζώντες ότι για την πανδημία φταίει ο Μητσοτάκης. Ο πολίτης θα πιστέψει ότι με Πολάκη και Ξανθό στο υπουργείο Υγείας θα γινόταν το ένα εκατοστό από αυτό που κάνει η κυβέρνηση Μητσοτάκη; Κάνει τον σταυρό του που γλύτωσε. Και ποιος στάθηκε εμπόδιο στην πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση Τσίπρα να προσλάβει γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό, να μεριμνήσει για το άνοιγμα και τη στέλεχωση νέων ΜΕΘ, για τη λειτουργία νέων μονάδων ή για την ενίσχυση της πρωτοβάθμιας περίθαλψης; Αφήνοντας τα πάντα στον αυτόματο, δεν έκανε πολιτική περίθαλψης αλλά πολιτική υπόθαλψης νοσηρών καταστάσεων που εγκαθίστανται και πριμοδοτούνται στα λαϊκιστικά καθεστώτα.

Το να ασκείς αντιπολίτευση πατώντας πάνω στον πόνο, στον φόβο επιχειρώντας να δημιουργήσεις πανικό, δεν κερδίζεις ψήφους. Δεν γίνεται να πολεμά ο Τσίπρας την εσωτερική μιζέρια του ΣΥΡΙΖΑ, την ανυπαρξία στρατηγικής, την έλλειψη σοβαρού αντιπολιτευτικού λόγου, ούτε με ανοικτούς λάκκους, ούτε με το να λοιδωρεί τους εθελοντές, γιατρούς και νοσοκόμες, ως φερετζέ του νεοφιλελευθερισμού.

Ειδικά όταν η διαχείριση της πανδημίας από την κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει αποσπάσει τον παγκόσμιο έπαινο και ειδικότερα, όταν η αντιπολίτευση που ασκεί ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται περιχαρής, επειδή ανοίγονται τάφοι και ευτυχέστερη προσδοκώντας πολλούς περισσότερους. Ελεος!

Από την έντυπη έκδοση

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, ανά πάσα στιγμή στο EleftherosTypos.gr