Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Η ιστορία της Νέας Δημοκρατίας -και όπως ονομαζόταν διαδοχικά από το 1950 και μετά- έγραψε τις πιο λαμπρές και δημιουργικές σελίδες της, έχοντας επικεφαλής πολιτικούς που άνοιξαν τη μεγάλη φιλελεύθερη παράταξη και δέχτηκαν έμπειρα στελέχη από άλλους χώρους με κοινό ευρωπαϊκό προσανατολισμό και πατριωτικό πρόσημο. Στελέχη που όχι μόνο αφομοιώθηκαν, αλλά έδωσαν και στην παράταξη προοπτική.

Αν σήμερα έγραφα ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής αποχώρησε από το Λαϊκό Κόμμα και προσχώρησε στον Ελληνικό Συναγερμό ή ότι o Βαγγέλης Αβέρωφ για πρώτη φορά υπουργοποιήθηκε ως «Επί του Εφοδιασμού και Διανομών υπουργός υπό τον φιλελεύθερο και κεντρώο Θεμιστοκλή Σοφούλη ή ότι ο Γιώργος Ράλλης, ο Παπαληγούρας διαφώνησαν με τον Καραμανλή και αποχώρησαν ρίχνοντας την κυβέρνησή του, θα προκαλούσε κάποια εντύπωση; Ιδρυσαν νέο κόμμα, έφαγαν τα μούτρα τους και επέστρεψαν στον Καραμανλή. Αλλά ο Ράλλης αναδείχθηκε σε πρωθυπουργό και ο Παπαληγούρας σε αρχιτέκτονα της εισόδου μας στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα.

Μετά τη Μεταπολίτευση ήταν πάλι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής που κάλεσε τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και στελέχη της Ενωσης Κέντρου εμπλουτίζοντας ιδεολογικά τη Νέα Δημοκρατία, ώστε το κόμμα να αποκτήσει νέα δυναμική. Ο Καραμανλής είναι εκείνος που άφησε μακρά παράδοση καλοδεχούμενης εισδοχής στο κόμμα νέων δυνάμεων. Θα ήθελα να σημειώσω ότι οι δυνάμεις που σταθερά στηρίζουν τη Νέα Δημοκρατία δεν υπερβαίνουν το 28%. Με αυτό το ποσοστό δεν κάνει κανείς αυτοδύναμη κυβέρνηση.

Υπάρχει ένα 10% το οποίο άλλοτε λέγεται πεφωτισμένη Δεξιά -και επιλέγει τον Σημίτη αντί τον Εβερτ- και άλλοτε λέγεται εκσυγχρονιστές που επιλέγουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη αντί τον Τσίπρα. Αυτό το πολύτιμο 10% μετακινείται μελετώντας πρόγραμμα, προσωπικότητα του αρχηγού και κυρίως πολιτικές θέσεις και στρατηγικές που οδηγούν την Ελλάδα στο μέλλον.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης πρόσφερε στην Αννα Διαμαντοπούλου την υποστήριξή του για μια θέση που η Ελλάδα πρέπει να δώσει αγώνα να την κατακτήσει. Ο επικεφαλής του ΟΟΣΑ εκλέγεται. Βέβαια, η Ελλάδα διεκδικεί με καλές προοπτικές την πιθανότητα να επιτύχει το στόχο της. Αλλά φτάνει μόνον η υποστήριξή της για να εκλεγεί η Διαμαντοπούλου; Οχι βέβαια. Χρειάζεται η προσωπικότητα, η εμπειρία και η καλή εικόνα του προσώπου που θα προταθεί. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Διαμαντοπούλου, με τα χρόνια που υπηρέτησε ως επίτροπος στην Ευρωπαϊκή Ενωση, έχει δημιουργήσει ένα πλέγμα σχέσεων υποστηρικτικό για την υποψηφιότητά της.

Η πολιτική Ιστορία αποδεικνύει ότι κόμματα κραταιά που κτίζουν υψηλά γύρω τους τείχη φυλλορροούν αν δεν προσαρμόζονται στον καιρό, ώσπου να εξαφανιστούν.

Από την έντυπη έκδοση

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, ανά πάσα στιγμή στο EleftherosTypos.gr