Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Πόσοι μαθητές δημοτικού και γυμνασίου στον υπερκαλωδιωμένο/ψηφιακό κόσμο είναι εξοικειωμένοι με τη «χειρωνακτική» γραφή, η οποία αποτέλεσε και το σύνορο ανάμεσα στην Προϊστορία και στην Ιστορία, γύρω στο 6.000 π.Χ.; Η ερώτηση είναι, φυσικά, ρητορική: Ολοένα λιγότεροι! Τι σημαίνει αυτό για το μέλλον του Πολιτισμού και της Ανθρωπότητας; Πιστέψτε μας, τίποτα καλό.

Με τις νέες γενιές να χάνουν ταχύρρυθμα την ικανότητα της γραφής με το χέρι, κάποιες ευρωπαϊκές χώρες άρχισαν να παίρνουν μέτρα. Εδώ και λίγα χρόνια αρκετά σχολεία στην Αγγλία επανέφεραν το μάθημα της Καλλιγραφίας, ενώ στη Γαλλία γύρισαν πίσω στην υπαγόρευση κειμένου, επειδή πολλοί μαθητές παρέλειπαν τους τόνους (οι οποίοι, όπως και τα δικά μας πνεύματα στην προ μονοτονικού εποχή, δεν υπήρχαν για ομορφιά, αλλά για τη σωστή προφορά των λέξεων).

Ελάχιστοι δάσκαλοι και καθηγητές γράφουν πλέον με το χέρι στον πίνακα, ενώ η τηλεδιδασκαλία λόγω Covid-19 απειλεί να δώσει τη χαριστική βολή σε μια λειτουργία απολύτως απαραίτητη για την ανάπτυξη του ανθρώπινου εγκεφάλου.

Το να κρατάει κανείς με τρία δάχτυλα μολύβι και στυλό και να γράφει πάνω σε λευκό ή διαγραμμισμένο χαρτί δεν είναι απλώς θέμα αισθητικής απόλαυσης ούτε «αναχρονιστική παραξενιά». Παιδαγωγοί και νευροεπιστήμονες επισημαίνουν πως αυτό αναπτύσσει τη γνωστική ικανότητα, καταπολεμά τη δυσλεξία και δημιουργεί παιδιά που θα ξέρουν πώς να δέσουν τα κορδόνια των παπουτσιών τους, να πλύνουν τα δόντια τους και νη μην πίνουν με το μπιμπερό μέχρι να πάνε στο σχολείο!

Στην Ιταλία, με αφορμή την έναρξη της σχολικής χρονιάς, άνθρωποι του πνεύματος κατέθεσαν ψήφισμα προς το υπουργείο Παιδείας με τίτλο «Ας προωθήσουμε την ομορφιά της γραφής με το χέρι». Ελλάδα, ακούς;

Από την έντυπη έκδοση