Γράφει ο Στέφανος Τζανάκης

Παρόλα αυτά, τα ζητήματα παραμένουν στο τραπέζι: ο διεθνής παράγοντας -εξαιρουμένων των ΗΠΑ που περιορίζονται σε ανακοινώσεις από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ- δείχνει τα δόντια του στο καθεστώς Ερντογάν, τόσο για το ζήτημα της Αγίας Σοφίας όσο και για τις έρευνες σε ελληνικά νερά. Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Μάλλον όχι.

Αν εξαιρέσει κανείς τη Γαλλία, που έχει ως βασικό πεδίο αντιπαράθεσης με την Τουρκία τη Λιβύη, όπου τα πάντα είναι ανοικτά, η γενική κατεύθυνση όλων είναι προς την έναρξη ενός διαλόγου μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας – κάτι που, αν μη τι άλλο, θα ανέβαλε μία κρίση μεταξύ των δύο νατοϊκών συμμάχων.

Ομως, το κουμπί δεν είναι στο ναι ή όχι στο διάλογο, αλλά στην ατζέντα αυτού του διαλόγου. Είναι δεδομένο ότι οι γείτονες θα ήθελαν μία διαπραγμάτευση εφ’ όλης της δικής τους ύλης – από την εκλογή μουφτή στη Θράκη ως την αποστρατιωτικοποίηση των Δωδεκανήσων, με αρκετή από Συνθήκη της Λωζάννης και πολύ τουρκολιβυκό μνημόνιο. Εν ολίγοις, θέλουν να ξεκινήσουν ένα παζάρι όπου τα δικά τους θα είναι δικά τους και τα δικά μας στο τραπέζι…

Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, είναι εξαιρετικά αμφίβολο ότι οι διεθνείς παράγοντες -που τώρα πιέζουν την Τουρκία με κάθε τρόπο- θα ενδιαφερθούν για την ατζέντα του διαλόγου μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Το πιθανότερο είναι να θεωρήσουν ότι μόνον με την αναγγελία του τα πράγματα θα μπουν σε μία σειρά και ότι τόσο η χώρα μας όσο και ο Ερντογάν θα αρχίσουν να μετρούν κέρδη και ζημίες…

Είναι ένα παιχνίδι που έχει παιχτεί πολλές φορές στο παρελθόν και πάντοτε ολοκληρωνόταν με ένα blame game, σχετικά με το ποια πλευρά είχε την ευθύνη για την αποτυχία του διαλόγου. Είναι πολύ πιθανό ότι το ίδιο θα επαναληφθεί και τώρα, εκτός αν η Ελλάδα βάλει στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης κάτι μεγάλο, που ο μαξιμαλιστής Ερντογάν θα αρνηθεί…