Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη

“Εξαφανισμένα” τα χανιώτικα αβοκάντο, κάτι απόλυτα λογικό, αφού η παραγωγή ντόπιου αβοκάντο αυτήν την εποχή είναι ελάχιστη. Οι ποικιλίες που έχουν φυτευτεί στα Χανιά δίνουν προϊόν από τον Ιανουάριο μέχρι τον Απρίλη και τον Μάιο… μετά εισαγωγές! Το πιο εξοργιστικό σε όλα αυτά είναι ότι και η συγκεκριμένη καλλιέργεια έχει αφεθεί στην τύχη της, χωρίς να υπάρχει κάποιος σχεδιασμός, ώστε να αναπτυχθούν ποικιλίες που να δίνουν προϊόν και το καλοκαίρι, να προχωρήσουν οι αναγκαίες αναδιαρθρώσεις να οργανωθεί καλύτερα η παραγωγή…] […θα βλέπουμε για πολύ καιρό ακόμα το εισαγόμενο βιολογικό αβοκάντο να πουλιέται 7 ευρώ το κιλό;».

Το παραπάνω σημείωμα δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Χανιώτικα Νέα» πριν από λίγες ημέρες. Ο συνάδελφος Γιώργος Κώνστας που το υπογράφει λέει μια μεγάλη αλήθεια, η οποία μάλιστα δεν ισχύει μόνο για το συμπαθές αβοκάντο: Εισάγουμε περισσότερα από όσα χρειάζεται και εξάγουμε λιγότερα από όσα μπορούμε. Θα έλεγε κανείς πως θα έπρεπε ήδη να έχουμε πάρει το μάθημά μας. Κατά τη διάρκεια της 10ετούς οικονομικής κρίσης καταλάβαμε με τον δύσκολο τρόπο πόσο εξαρτημένη ήταν η ελληνική αγορά από το εξωτερικό. Το ίδιο θέμα αναδείχθηκε και κατά τη διάρκεια του lockdown όταν μια σειρά προϊόντων, από υγειονομικό υλικό μέχρι αναλώσιμα υπολογιστών, ήταν είδη προς εξαφάνιση.

Τα αγροδιατροφικά προϊόντα θα μπορούσαν εδώ και δεκαετίες να αποτελέσουν το ελατήριο της ελληνικής οικονομίας, αν αυτό δεν ήταν κολλημένο στο ήλιος και θάλασσα. Εισάγουμε σε μεγάλες ποσότητες, σε σημείο σχεδόν εξάρτησης, κρέας, αυγά, γάλα και τυριά (ΕΛΣΤΑΤ για περίοδο 2015-2019).

Από την άλλη, στην περίοδο της καραντίνας έγινε ένα μικρό εξαγωγικό θαύμα: Στο δίμηνο Μαρτίου-Απριλίου οι εξαγωγές ελληνικών τροφίμων, αξιοποιώντας τη θετική υγειονομική εικόνα της Ελλάδας, παρουσίασαν αύξηση 9% (μελέτη Εθνικής Τράπεζας).

Ομως το κρίσιμο σημείο που τονίζουν οι μελετητές είναι πώς θα καταφέρουμε η συγκυριακή αυτή αύξηση να πάψει να είναι συγκυριακή. Για να αποδείξουν μάλιστα πως κάτι τέτοιο είναι εφικτό, παρουσίασαν πέντε τρόφιμα που το πέτυχαν: την ελιά, το γιαούρτι, το μέλι, το ακτινίδιο και το μήλο.

Εν κατακλείδι, κάθε οικονομικός τομέας και κάθε κράτος ξεχωριστά έχουν τις δικές τους ιδιαιτερότητες και κυρίως τις δικές τους πεπερασμένες δυνατότητες. Ομως οι εποχές που επαναπαυόμασταν στη βιομηχανία του τουρισμού παρήλθαν και θα αργήσουν να επιστρέψουν. Οπως λοιπόν τα καταφέραμε στην υγειονομική αντιμετώπιση του κορονοϊού, όπως μάθαμε να κατασκευάζουμε ακόμα και 3D μάσκες, ας αξιοποιήσουμε το χρυσάφι της γης. Οπως με το ακτινίδιο, γιατί όχι και με το αβοκάντο.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, ανά πάσα στιγμή στο EleftherosTypos.gr