Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη*

Τον κατηγορούσε τότε για μια ανήθικη πράξη, αφού, όπως έλεγε, πρώτα τους άρπαζε το ψωμί από το τραπέζι και μετά τους έριχνε ψίχουλα για να τους ξεγελάσει. Ο,τι δηλαδή κάνει ο ίδιος σήμερα, χωρίς να αλλάξει ούτε γραμμή από το σενάριο. Ωστόσο, δεν είναι η ασθενής μνήμη του κ. Τσίπρα το πιο σημαντικό σε αυτή την κακογραμμένη ιστορία. Το πιο σημαντικό είναι η αυθόρμητη πρώτη αντίδραση των συνταξιούχων: Είδαν τα ψίχουλα και νόμιζαν πως είναι παντεσπάνι.

Αυτή είναι η σκληρή αλήθεια όσο και να μη θέλουμε να το παραδεχθούμε για τους γονείς ή τους παππούδες μας. Η καταλήστευση αυτών των ανθρώπων, η βίαιη αφαίμαξη των συντάξεών τους και η διάλυση της αίσθησης ασφαλείας που είχαν για τα γεράματά τους τους έκαναν τόσο μεγάλη ζημιά, που αναζητούν ακόμα και τα 300 ή 500 ευρώ που θα πάρουν άπαξ για να διορθώσουν κάτι. Να ξεπληρώσουν κάποια δανεικά και να περισσέψει και κάτι για ένα δώρο στο εγγόνι. Οι συνταξιούχοι δεν είναι ανόητοι, απελπισμένοι είναι. Το ίδιο ισχύει και για τα παιδιά τους, που παίρνουν τηλέφωνο και μεταξύ σοβαρού και αστείου τους ρωτάνε αν θα περισσέψει κάτι από το πλεόνασμα Τσίπρα και για εκείνους. Ολοι ξέρουν πως Αγιος Βασίλης δεν υπάρχει.

Ανόητος δεν είναι κανένας τελικά σε αυτή την υπόθεση. Ούτε ο Αλέξης Τσίπρας και το επιτελείο του που αποφάσισαν να μοιράσουν ξαφνικά ένα κομματάκι από όλα αυτά που έχουν πάρει διπλά και τριπλά σε φόρους. Απελπισμένοι είναι και αυτοί, επειδή βλέπουν την κατάρρευσή τους στα μάτια της κοινωνίας. Φοβούνται τις εκλογές και είπαν να φρενάρουν λίγο στον κατήφορο. Φυσικά, ανόητοι δεν είναι ούτε οι δανειστές. Αν καταπιούν τώρα την «κοινωνική παροχή» Τσίπρα, θα ζητήσουν πολλά περισσότερα στο επόμενο ραντεβού με τους υπουργούς. Ετσι είναι αυτά τα πράγματα. Σαν την ταινία που νομίζεις πως θα έχει χάπι εντ, αλλά μετά θυμάσαι πως την έχει σκηνοθετήσει ο Ταραντίνο.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου