Γράφει ο Στέφανος Τζανάκης

Βεβαίως, όλοι γνωρίζουμε πλέον ότι οι συμβιβασμοί βρίσκονται όλο και πιο δύσκολα, όλο και πιο αργά στην Ευρώπη. Ομως, είναι η φύση της κρίσης τέτοια, που κανονικά θα έπρεπε να είχε βρεθεί η λύση… προχθές.

Το πρόβλημα είναι γνωστό: οι τέσσερις χώρες του Βορρά, που ζητούν να μη δοθούν παρά ελάχιστες επιχορηγήσεις – και τα χρήματα του Ταμείου Ανάκαμψης να φτάσουν ως δάνεια στις χώρες που τα χρειάζονται για να αντιμετωπίσουν την πανδημία και τις οικονομικές της παρενέργειες.

Η μεταστροφή της Γερμανίας -και η αποχώρησή της από το κλαμπ των «σκληρών»- δεν στάθηκε αρκετή για να πείσει την Ολλανδία, την Αυστρία, τη Δανία και τη Σουηδία, που υποστηρίζουν με ζέση την άποψη ότι η αλληλεγγύη δεν είναι δωρεάν.

Προφανώς, έχουν επιχειρήματα – το κυριότερο εκ των οποίων είναι ότι για διάφορους λόγους, πολλά χρήματα έχουν δοθεί μέσα στα χρόνια σε ορισμένα κράτη-μέλη χωρίς «να πιάσουν τόπο». Χωρίς δηλαδή να υπηρετήσουν το σκοπό για τον οποίον δόθηκαν. Και, προφανώς, η χώρα μας είναι μία από αυτές τις περιπτώσεις – αλλά μετά ήλθαν τα Μνημόνια…

Ομως, η συγκεκριμένη κρίση δεν είναι «κλασική»: κανένα κράτος δεν έχει την ευθύνη για το πάγωμα της οικονομίας του λόγω της επιδημίας, ούτε –βεβαίως- θα μπορούσε κάποιος υπουργός Οικονομικών να προβλέψει την έλευση του κορονοϊού, ώστε να επιβάλει εκ των προτέρων μέτρα λιτότητας για να μπορέσει να διαχειριστεί την κρίση από το lockdown.

Με την έννοια αυτή, οι 4 χώρες που αντιδρούν στερούν από την Ευρώπη μία μοναδική ευκαιρία σε μία μοναδική στιγμή: να δείξει ότι μπορεί να είναι μία αξιόπιστη τρίτη επιλογή, μαζί με τις ΗΠΑ και την Κίνα. Και, ενδεχομένως, το οικονομικό κόστος από την απόδειξη της ευρωπαϊκής αδυναμίας να είναι -και για τους «4» του Βορρά- μεγαλύτερο από το κόστος που θα επωμιστούν αν πουν το «ναι» σε έναν συμβιβασμό…

*Ο Στέφανος Τζανάκης είναι σύμβουλος έκδοσης του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, ανά πάσα στιγμή στο EleftherosTypos.gr