Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος 

Αλλωστε ο νέος πρωθυπουργός της Τυνησίας, Ελιές Φακφάκ, μόνο που δεν γράφει στην ούγια made in France, καθότι σπούδασε μηχανικός στη Γαλλία και εργαζόταν από 27 χρόνων στην Total. (Δεν χρειάζεται να αναλύσουμε την τρέχουσα κατάσταση των γαλλοτουρκικών σχέσεων, τις ξέρουν και τα μικρά παιδιά).

Η πρωθυπουργοποίηση του 48χρονου Φακφάκ τον Φεβρουάριο υπήρξε καρπός συμβιβασμού του κατακερματισμένου μετεκλογικού σκηνικού της Τυνησίας με τον πρόεδρο Καΐς Σαέντ.

Ενας από τους λόγους που τον διάλεξαν τα 5 κόμματα και οι 17 ανεξάρτητοι βουλευτές του κυβερνητικού συνασπισμού (με πρώτο το ισλαμικό Ενχάντα, που κάποτε λοξοκοίταζε προς την Αγκυρα) ήταν ότι τον θεωρούν πολιτικά ακίνδυνο.

Το κόμμα του «Ετακατόλ» πήρε 0,26% στις εκλογές κι έμεινε εκτός Βουλής, ενώ ο ίδιος ο Φακφάκ συγκέντρωσε πέρυσι 0,34% στις προεδρικές εκλογές. Πολιτική εμπειρία διέθετε άφθονη ο υποψήφιος πρωθυπουργός, έχοντας περάσει από τα υπουργεία Τουρισμού και Οικονομικών μετά την πτώση της δικτατορίας Μπεν Αλι. Επομένως πληρούσε όλες τις προδιαγραφές. Δυστυχώς όμως, ο διαβόητος νόμος του Μέρφι χτύπησε κι αυτή τη φορά.

Ο Ελιές Φακφάκ βρίσκεται αυτή τη στιγμή με την παραίτηση ανά χείρας, επειδή αναγκάστηκε να παραδεχθεί σε τηλεοπτική εκπομπή ότι είναι ο κύριος μέτοχος εταιρίας διαχείρισης αποβλήτων, η οποία πήρε δουλειές από το τυνησιακό Δημόσιο.

Ο ίδιος, σαν να λέμε, ανάθεσε ένα μεγάλο έργο στον εαυτό του! Η υπόθεση κινείται στα όρια της νομιμότητας και ο πρωθυπουργός δήλωσε πρόθυμος να παραιτηθεί αν η Δικαιοσύνη ανακαλύψει κάτι επίμεμπτο – που δεν αποκλείεται καθόλου.

Αν τα πολιτικά κόμματα ξαναρχίσουν (φτου κι απ’ την αρχή) να ψάχνουν νέο πρωθυπουργό, τότε η πολιτική σταθερότητα πάει περίπατο στα δυτικά σύνορα της Λιβύης. Κι ο μόνος λύκος που θα χαίρεται στην αναμπουμπούλα θα είναι ο Γκρίζος.

Από την έντυπη έκδοση