Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος 

Το Ταμείο Ανασυγκρότησης, που συμφώνησε με τη Μέρκελ, κινδυνεύει να τιναχτεί στον αέρα από τους «μικρούς Σόιμπλε» του Βορρά (Αυστρία, Ολλανδία, Δανία, Σουηδία, Φινλανδία).

Οι Γάλλοι νοσοκομειακοί διαδηλώνουν κάθε τόσο ζητώντας αξιοπρεπείς μισθούς και συνθήκες δουλειάς. Στις δημοτικές εκλογές το κόμμα του έπαθε μεγάλη ζημιά σε βάρος των Οικολόγων. (Η αδέξια προσπάθειά του να τους προσεταιριστεί, εύκολα μπορεί να γίνει μπούμερανγκ).

Αν κάτι συνάγεται από αυτή την πρόχειρη απαρίθμηση, είναι ότι πραγματικός αντίπαλος του Μακρόν δεν είναι η Λεπέν αλλά τα (παντοειδή) προβλήματα. Αυτό επιβεβαιώθηκε και στην κάλπη των δημοτικών εκλογών, όπου ο Εθνικός Συναγερμός… πέρασε και δεν άγγιξε.

Μολονότι η Λεπέν περιέγραψε το αποτέλεσμα ως «πραγματικά μεγάλη νίκη», επειδή ο πρώην αγαπημένος της Λουί Αλιό κατέκτησε τον δήμο του Περπινιάν (ήταν, πράγματι, η μεγαλύτερη αυτοδιοικητική επιτυχία της Ακρας Δεξιάς από το 1995), η συνολική εικόνα της παράταξης ήταν αποκαρδιωτική.

Σε όλη τη Γαλλία το κόμμα της Λεπέν κατέκτησε τρεις πόλεις και έχασε δύο -μεταξύ αυτών κι ένα προπύργιο στα περίχωρα της Μασσαλίας- ενώ ακόμη και η νίκη του Αλιό ήταν προσωπικό του κατόρθωμα.

Ο νέος δήμαρχος του Περπινιάν δεν χώρισε από τη Μαρίν μόνο από κοίτης, αλλά και από «πολιτικής» στέγης. Κατέβηκε ως ανεξάρτητος Δεξιός, της απαγόρευσε να κάνει προεκλογική ομιλία στην πόλη και δεν δέχθηκε κομματικό χρίσμα.

Κανείς βέβαια δεν μπορεί να υποτιμήσει μια πολιτικό που κέρδισε τις ευρωεκλογές του 2019 και διατηρεί σταθερά ένα 45% στην πρόθεση ψήφου για τον β’ γύρο των προεδρικών του 2022.

Το πρόβλημα με τη Λεπέν είναι ότι εμμένει στα κλισέ του παρελθόντος (αντι-ισλαμισμός, ασφάλεια κ.λπ.), την ώρα που η κοινωνία ζητά λύσεις για το περιβάλλον, την απασχόληση, την Υγεία…

Από την έντυπη έκδοση