Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος 

Eνα βάζο με ένα και μοναδικό τριαντάφυλλο, μαζί με μια επιστολή. «Αυτό που βλέπετε είναι το Ρόδο της Ειρήνης. Βαφτίστηκε έτσι την ημέρα που έπεσε το Βερολίνο (σ.σ.: 8 Μαΐου 1945). Ελπίζουμε να επηρεάσει θετικά τη σκέψη των ανθρώπων, ώστε η ειρήνη να διαρκέσει για πάντα επάνω στη γη», ευχήθηκε η Αμερικανική Εταιρεία Ρόδων.

Πατέρας της συγκεκριμένης ποικιλίας -απαλό κίτρινο με λίγο ροζ στην άκρη των πετάλων- ήταν ο διάσημος Γάλλος ανθοκαλλιεργητής, Φρανσίς Μεϊγιάν. Πέθανε το 1958, αλλά οι κληρονόμοι του συνεχίζουν την ανθοκομική αυτοκρατορία, πιστεύοντας ότι θα θυμόταν με νοσταλγία αυτές μέρες. Και μόνο η πτώση και ο θάνατος του Χίτλερ έκαναν τότε τον κόσμο να βλέπει με υπέρμετρη αισιοδοξία το μέλλον- τι χειρότερο θα μπορούσε να συμβεί ύστερα από αυτό το τέρας;

Ωστόσο, ακόμη και ο νεογέννητος ΟΗΕ ήταν ναρκοθετημένος. Η Γερμανία έγινε μέλος του πολλά χρόνια αργότερα και δεκάδες χώρες του Τρίτου Κόσμου χρειάστηκε να περιμένουν δυο-τρεις δεκαετίες πριν ενταχθούν στους κόλπους του, αποτινάσσοντας την αποικιοκρατία. (Σήμερα έχει 193 μέλη.) Οσα κι αν του καταμαρτυρούν, χωρίς τον ΟΗΕ ο Ψυχρός Πόλεμος ΗΠΑ-ΕΣΣΔ ίσως να είχε εξελιχθεί σε θερμό.

Ολοφάνερα, όμως, η διεθνής τάξη που εκπροσωπούσε ο ταλαιπωρημένος 75άρης είναι παρωχημένη. Μεγαλύτερος αντίπαλός του είναι ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ, που δήλωσε στην περσινή Γενική Συνέλευση ότι «το μέλλον δεν ανήκει στους παγκοσμιοποιητές, αλλά στους πατριώτες». Ω της ειρωνείας, πρόεδρος της τρέχουσας Γενικής Συνέλευσης εξελέγη ένας Τούρκος διπλωμάτης.

Γιατί όχι, από τη στιγμή που ο Ερντογάν έδειχνε πέρσι στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ το χάρτη με τα εδάφη που θα καταλάβει στη Συρία, χωρίς κανείς να τον διακόψει;

Από την έντυπη έκδοση