Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Πώς ήταν με τους φίλους της. Τι ανέβαζε στο facebook. Πόσοι της απαντούσαν. Σε ποιο σχολείο πήγε. Σε ποιο χωριό μεγάλωσε. Τι έκανε η οικογένειά της, τα αδέλφια της. Πώς ήταν η πολυκατοικία που έμενε. Πού πήγαινε και πού θα πήγαινε το καλοκαίρι. Ποια μάρκα ήταν το gpstracker που τοποθέτησε στο αυτοκίνητο του θύματος για στενή παρακολούθηση. Την είδαμε με το ολόσωμο μαγιό, με το μπικίνι, με τα μαλλιά κάτω και πάνω και πάντα μια τρύπα για πρόσωπό της.

Μετά παρακολουθήσαμε τη γυναίκα που της κατέστρεψε το πρόσωπο. Και αυτή την είδαμε με μαγιό, με μίνι, με παντελόνι. Μάθαμε πώς διασκέδαζε και σε ποια μπαρ… φοιτούσε. Μάθαμε τα της οικογενείας της και τα οικονομικά των αδελφών της. Είδαμε και πού βρήκε το βιτριόλι. Και όλα αυτά επίσης με μια τρύπα στο πρόσωπό της.

Ενώ κατά την προσαγωγή της τής είχαν τυλίξει το κεφάλι με ένα μαύρο ρούχο και την έσερναν οι αστυνομικοί. Εχει κανείς σκεφτεί ότι με όλα αυτά τα μασκαριλίκια εκτίθεται πολύ περισσότερο η φερόμενη ως κατηγορούμενη από να μεταφερόταν στην ανάκριση χωρίς συγκαλύψεις; Και εν τέλει από ποιον την προστατεύει η αστυνομία με αυτόν τον τρόπο; Τέλος πάντων.

Βέβαια η τελευταία φορά που είχαμε ακούσει για βιτριόλι ήταν εναντίον της κ. Κούνεβα. Αλλά αυτή η μέθοδος «σημαδέματος» ενός ανθρώπου σίγουρα αποτελεί ζήτημα για ψυχιάτρους. Διαβάζοντας όσα έκανε η «βιτριολίστρια» – έτσι έγραφαν στη δεκαετία του ’30 τις γυναίκες που χρησιμοποιούσαν το βιτριόλι για να εκδικηθούν – σίγουρα δεν συνιστούν εικόνα υγιούς ψυχολογικά ατόμου. Δεν ξέρω τι λένε οι ψυχίατροι για την εμμονή που έχει σχέση με το αντικείμενο του πόθου αλλά πάντως στον Μεσαίωνα ιδεοληψίες ερωτικού περιεχομένου θεωρούνταν ενδείξεις… σατανικής παρέμβασης. Το άτομο που παρουσίαζε αυτά τα χαρακτηριστικά περνούσε από εξορκισμό στην εκκλησία.

Στον 19^ο αιώνα οι εμμονές θεωρούνταν ένα είδος τρέλας και πολλές φορές η θεραπεία με ηλεκτροσόκ οδηγούσε τον ασθενή σε κατάσταση απάθειας και τέλειας έλλειψης επικοινωνίας. Πολλοί ασχολήθηκαν με τις εμμονές αλλά ο Φρόιντ ήταν ο πρώτος που τις απέδωσε σε ποικίλες νευρώσεις, αναζητώντας τους υπεύθυνους ψυχολογικούς μηχανισμούς, που τους απέδωσε σε ασυνείδητη ενδοψυχική σύγκρουση. Υποθέτω ότι στη δίκη που θα γίνει θα ακούσουμε εκτενώς ανάλογα επιχειρήματα από τους ειδικούς.

Εκείνο που δεν θα ακούσουμε είναι γιατί πρέπει τα ΜΜΕ να εστιάζουν με τέτοια… εμμονή σε τέτοιες πράξεις και τροφοδοτώντας τους τηλεθεατές με λεπτομέρειες της ζωής του θύματος. Σκέφτεται κανείς άτομα διαταραγμένα πώς μπορεί να συμπεριφερθούν;

Από την έντυπη έκδοση