Γράφει ο Στέφανος Τζανάκης

Βέβαια, ο ΣΥΡΙΖΑ εκτιμά ότι ήδη η κυβέρνηση χρησιμοποιεί την κρίση ως ευκαιρία για να εξαφανίσει τα εργασιακά δικαιώματα, παρά το γεγονός ότι στην ουσία δεν θα μπορούσε να γίνει κάτι εντελώς διαφορετικό από μία οικονομία η οποία ακόμα δεν είχε συνέλθει από τις πολιτικές των Μνημονίων.

Σε κάθε περίπτωση, η ευκαιρία είναι αλλού: η Ελλάδα είναι από τις χώρες που εξαρτώνται σε πολύ μεγάλο βαθμό από τον τουρισμό και την οικονομική αλυσίδα που δημιουργεί. Πρόκειται για ένα χαρακτηριστικό που διέσωσε θέσεις εργασίας και εισόδημα τα χρόνια των Μνημονίων, αλλά στην κρίση του κορονοϊού είναι θηλιά στο λαιμό.

Η αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου της χώρας είναι ένα διαχρονικό θέμα της Μεταπολίτευσης, αλλά στο τέλος οι πάντες βολεύονταν με τα ρεκόρ του τουρισμού. Το αποτέλεσμα γνωστό: όλα τα χρόνια, το χύμα λάδι είναι το Νο1 εξαγωγικό προϊόν, με παραλήπτες τις ιταλικές και ισπανικές εταιρίες που αναλαμβάνουν τη συσκευασία και παίρνουν τη μερίδα του λέοντος από την αξία του προϊόντος. Το ίδιο συμβαίνει, στον έναν ή τον άλλο βαθμό, σε ολόκληρο τον αγροτικό τομέα.

Σε έναν βαθμό είναι θέμα μεγεθών: οι Ελληνες παραγωγοί δεν κατάφεραν να διαχειριστούν την υπόθεση των συνεταιρισμών τις δεκαετίες του ’80 και του ’90, ενώ σε όλο τον κλάδο θριαμβεύουν τα δίκτυα. Αλλωστε, οι μεγάλες επιτυχίες που έχουν σημειώσει μεμονωμένοι επιχειρηματίες στο εξωτερικό, απλώς υπογραμμίζουν τις δυνατότητες που υπάρχουν και δεν αξιοποιούνται.

Από την άλλη πλευρά, τίποτε δεν γίνεται χωρίς χρηματοδότηση και οι τράπεζες στη χώρα μας εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν σημαντικά προβλήματα με τα «κόκκινα» δάνεια, τα οποία μάλιστα ενδέχεται να αυξηθούν λόγω του κορονοϊού. Επομένως, ο κλήρος πέφτει -και σε αυτή την περίπτωση- στο κράτος, που καλείται να βρει πόρους για να χρηματοδοτήσει την αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου.

Ο Στέφανος Τζανάκης είναι διευθυντής έκδοσης του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση