Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Ακόμη δεν μπήκε κανείς στον πειρασμό να υποθέσει τις αλλαγές που μπορεί να υπάρξουν. Οτι αναγκαστικά θα γίνει αλλαγή στις προσδοκίες μας για τις καλύτερες μέρες, εντός του 2020, δεν έχω αμφιβολία. Με τις επιχειρήσεις κλειστές, την αγορά κλειστή, τα πάντα όλα κλειστά, τι να σου κάνει η οικονομία; Διασωληνομένη ως το τέλος του Απρίλη -και… βλέπουμε- περιμένοντας την ανάνηψή της. Υπάρχει ελπίς να πάρουμε το μάθημά μας;

Αλλά πού μπορεί να υπάρξει αλλαγή; Θα καλωσόριζα την αλλαγή στη συμπεριφορά μας απέναντι στους συναδέλφους που συνεργαζόμαστε, στους γείτονές μας και κυρίως στην οικογένειά μας. Να αρχίσω από το τέλος: Θα αντιληφθούμε τώρα πόσο πολύτιμος είναι ο χρόνος, ώστε να επενδύσουμε ένα γενναίο κομμάτι του στους δικούς μας; Αν όχι γενναίο, τουλάχιστον αρκετό ή θα πέσουμε, σε λίγο πάλι με τα μούτρα στη δουλειά για να αναπληρώσουμε τον χαμένο καιρό; Απλά, να θυμόμαστε ότι τα παιδιά μας δεν θα είναι ποτέ στην ίδια ηλικία. Ούτε κι εμείς. Και μην ξυπνήσουμε ένα πρωί και αναρωτηθούμε: Καλά, αυτός πότε μεγάλωσε και ζητά την αυτονομία του; Να προσθέσω πως ούτε οι γονείς μας είναι, δυστυχώς, αιώνιοι…

Η συναδελφική συμπεριφορά είναι ένα κεφάλαιο που δεν θέλω να αναλύσω σε βάθος. Βρήκα καταπληκτική την ανάρτηση δημοσίου υπαλλήλου που ανέβασε στο λογαριασμό του το διάλογο με συνάδελφό του που μένει σπίτι, όταν τον πήρε στο τηλέφωνο για υπηρεσιακό ζήτημα: «Δε μπορώ να σου απαντήσω τώρα για το θέμα που με ρωτάς. Ταΐζω το παιδί». Αλλά το παιδί είναι δεκαπεντάρης… Η αλήθεια είναι ότι επί 4,5 χρόνια ΣΥΡΙΖΑ ασκήθηκε λούφα και παραλλαγή και εκεί που πήγαινε να πάρει μπρός η μηχανή, ήρθαν τα οριζόντια μέτρα που την… αναζωογόνησαν.

Οσο για την αλλαγή συμπεριφοράς του γείτονα; Εκεί κι αν έχω αμφιβολίες. Μια και δεν τους βλέπει κανείς, δεν μαζεύουν τα της βόλτας του σκύλου τους. Δεν φτάνει αυτό, αλλά αφήνουν και τα σκουπίδια, σε νάιλον σακούλα, στο απέναντι πεζοδρόμιο. Φυσικά κι έχουν παρκάρει το αυτοκίνητό τους κλείνοντας την πόρτα του διπλανού…

Θα μου πείτε: Λέμε ότι μετά τον κορονοϊό δεν θα είναι τίποτε ίδιο! Εντάξει. Αλλά όχι και να μην… αναγνωριζόμαστε!

Υστερόγραφο: Πώς το τραγούδησε ο Νίκος Παπάζογλου στον «Υδροχόο» του; «Ολα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν…».

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου