Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Ομως χθες διαπίστωσα ότι «το σχεδόν» και το «όλοι» δεν μετράει το ίδιο για όλους. Στον ημίωρο περίπατο που κάνω με την κόρη μου, συνήθως κατά τις έντεκα, αφού σταλεί το σχετικό sms και φορεθούν γάντια -έκοψα τη μάσκα γιατί ο Τσιόδρας είπε ότι δεν μας κάνει καλό, όταν δεν είμαστε άρρωστοι -χτυπάω και ξύλο-περνάμε έξω από την Τράπεζα Πίστεως, προς Αρεοπαγίτου. Είναι ακριβώς απέναντι από τον βυζαντινό ναό της Αγίας Αικατερίνης, που δεν τον θυμάμαι ποτέ χωρίς σκαλωσιές…

Συνήθως, δυο – τρεις άνθρωποι περιμένουν στην ουρά. Ομως την Τρίτη οι τρεις άνθρωποι ήταν περί τους είκοσι. Ηταν όλοι σε ηλικία η οποία αποκαλείται… ευπαθής ομάδα και ήταν εμφανές ότι στόχος τους ήταν η ανάληψη της σύνταξης. Δεν ήταν στοιβαγμένοι μέσα. Αλλωστε το υποκατάστημα είναι μεγέθους σπιρτόκουτου αλλά τόσο χρήσιμο το καλοκαίρι όταν περνούν από τον ίδιο δρόμο 18.000 τουρίστες, προς τα ενδότερα της Πλάκας. Περίμεναν απέξω ο ένας κολλητά με τον άλλον, μη τυχόν και φάει κανείς θέση.

Το ζήτημα είναι ότι μεγάλοι άνθρωποι δύσκολα μπορούν να εξοικειωθούν με τα e-banking και τη σχετική τεχνολογία που φαίνεται βουνό. Προσθέστε και τον εσώτερο φόβο των ηλικιωμένων μη τυχόν και μείνουν χωρίς χρήματα. Προσθέστε και την καχυποψία που φαίνεται πως εμφανίζεται -σε μεγάλο βαθμό- στην τρίτη ηλικία ότι μπορεί να πέσουν θύματα εκμετάλλευσης ακόμη και από το περιβάλλον τους και φυσικἀ μην ξεχνάμε και τον φόβο θανάτου… Δεν τα λέω εγώ, αν κι εμείς οι δημοσιογράφοι, όπως έχετε διαπιστώσει… όλα τα ξέρουμε! Πάντως αυτά είναι από τα βασικά ζητήματα στα εγχειρίδια της Ψυχολογίας.

Αλλά πέστε ότι πρέπει αυτά να τα δεχθούμε όπως είναι. Εκείνο που πρέπει να σκεφτούμε είναι πώς μπορούμε να βοηθήσουμε ώστε να μη χρειάζεται η φυσική παρουσία στην ουρά. Είναι και στο χέρι μας να πείσουμε τον άλλον ότι πράγματι νοιαζόμαστε γι’ αυτόν. Και ακόμη καλύτερα να τον πείσουμε ότι η ουρά στην τράπεζα δεν αποτελεί βόλτα, ούτε για να μοιραστούμε με τους άλλους το πρόβλημά μας, ούτε και για να κοινωνικοποιηθούμε. Πιο ωφέλιμος είναι ο ημίωρος περίπατος στην Αρεοπαγίτου, παράλληλα με το θέατρο του Διονύσου, με το κλειστό Μουσείο της Ακρόπολης, με το Ηρώδειο ως και τη συνέχεια από Αποστόλου Παύλου προς Θησείο. Ειδικά, μέρες Απρίλη που τώρα όλα είναι φωτεινά και ανθισμένα, έτσι που να ξεχνάς την όποια απειλή…

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου