Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη

Η ιστορία με τους 13 οδηγούς φορτηγών που βρέθηκαν εγκλωβισμένοι στα σύνορα Ιράκ-Τουρκίας και επιστρέφουν με ειδικά ναυλωμένη πτήση charter το αποδεικνύει. Η ιστορία με τους Ελληνες φοιτητές στο Λονδίνο που μέσα στο χάος του Μπόρις Τζόνσον δέχονται τηλεφώνημα από την Πολιτική Προστασία της Ελλάδας με συμβουλές και οδηγίες για το πώς θα γυρίσουν και τι πρέπει να κάνουν το αποδεικνύει. Η ιστορία με τους δημόσιους υπαλλήλους που στέκονται στις θέσεις τους φροντίζοντας να λειτουργεί η ραχοκοκαλιά της καθημερινότητάς μας το αποδεικνύει. Η ιστορία με τους αστυνομικούς που γυρίζουν στους δρόμους και παρακινούν τους πολίτες να μείνουν στο σπίτι τους το αποδεικνύει. Η ιστορία με τους δεκάδες δημόσιους και ιδιωτικούς φορείς (περιφέρειες, δήμοι, σύλλογοι ψυχοθεραπευτών, οργανώσεις προστασίας παιδιών και εφήβων) που λειτουργούν τηλεφωνικές γραμμές υποστήριξης πολιτών το αποδεικνύει.

Και κοντά σε αυτούς, οι πολίτες. Οσοι τουλάχιστον έχουν ενσυναίσθηση και αντίληψη τού τι ακριβώς συμβαίνει. Οσοι καταλαβαίνουν και αναφωνούν πως το κράτος είμαι εγώ. Διότι δεν αρκεί το κράτος μόνο του. Διότι αν κάτι γκριζάρει επικίνδυνα αυτές τις ιστορίες, είναι κάποιοι άλλοι πολίτες. Εκείνοι που ακόμα δεν κατάλαβαν τι συμβαίνει. Που βγαίνουν βόλτα σαν να μην άλλαξε τίποτα, που πηγαίνουν στα εξοχικά και στα χωριά τους θέτοντας σε κίνδυνο τους συμπολίτες τους, που εκδράμουν στη Χαλκιδική ή στα νησιά αγνοώντας κάθε έκκληση.

Λοιπόν, κανείς δεν γνωρίζει πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα. Είμαστε στην αρχή μιας υγειονομικής κρίσης, που ιστορικά συγκρίνεται μόνο με φονικές πανδημίες του προηγούμενου αιώνα ή ακόμα και με παγκόσμιους πολέμους. Ομως όταν και όπως τελειώσει αυτή η ιστορία, θα μετρηθούμε ξανά. Θα μετρήσουμε το ανθρώπινο ανάστημά μας, τους φίλους μας, τους εργοδότες μας, τους συναδέλφους μας, τους ιερείς μας, τους πολιτικούς που ψηφίσαμε ή αγνοήσαμε. Θα μετρήσουμε τους εαυτούς μας μέσα σε αυτό το κράτος. Οταν και όπως τελειώσει αυτή η ιστορία, ο κόσμος και ο μικρόκοσμος μας δεν θα είναι ο ίδιος, γιατί θα χρειαστεί, όπως έγραφε ο Μάρκες στα Χρόνια της Χολέρας, να ξαναγεννηθούμε «μια και δυο και πολλές φορές ακόμα».

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου