Γράφει ο Γιώργος Μιχαηλίδης*

Ο Αλέξης Τσίπρας μετατράπηκε μέσα σε λίγους μήνες εξουσίας από τον πολιτικό που σαγήνευε τα πλήθη, (ανάμεσά τους και δεξιούς που εν τέλει τον ψήφισαν) στον πρωθυπουργό που χασμουριέται έχοντας δίπλα του τον Ομπάμα. Αυτά, όμως, όχι μόνο τα ξέρουμε αλλά τα είδαμε και στην τηλεόραση όπως τα είδε και ολόκληρος ο πλανήτης. Αυτά που δεν είναι εμφανή, όμως, λόγω της απορρόφησης του καθενός από εμάς από την καθημερινότητά του, είναι η εγκληματική αργοπορία του πρωθυπουργού σε κάθε σημαντική απόφαση που πρέπει να λάβει.

Με τον πολιτικό χρόνο να πυκνώνει κάθε μέρα όλο και πιο πολύ, η εποχή που ο Γιάνης Βαρουφάκης, αλώνιζε τα ευρωπαϊκά σαλόνια με τις ευλογίες Τσίπρα, προτάσσοντας ως μόνο δόγμα την ωραιοπάθειά του μοιάζει έτη φωτός πίσω. Η πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς είναι πλέον συστημικότερη των συστημικοτέρων και οι βουλευτές της αρνούνται να ξυπνήσουν από τον απεχθή αυτόν μνημονιακό εφιάλτη λόγω… ζεστής καρέκλας.

Στο διάστημα που μεσολάβησε όμως από την «πρώτη φορά Αριστερά» στον «λήθαργο της εξουσίας» η χώρα χρεώθηκε μερικές δεκάδες δισ. ευρώ που θα μπορούσε εύκολα να είχε αποφύγει, η διεθνής συγκυρία επιδεινώθηκε, οι συντάξεις θυσιάστηκαν στον βωμό του πανηγυρικού κλεισίματος της αξιολόγησης και ο Αλέξης Τσίπρας έγινε ο πιο αντιδημοφιλής εν ενεργεία πρωθυπουργός στην Ιστορία.

Ο νεώτερος πρωθυπουργός της Ελλάδας είναι και ο βραδύτερα προσαρμοζόμενος. Από τις εκτός τόπου και χρόνου αντιδράσεις του στις συναντήσεις με τον Μπαράκ Ομπάμα, έως την αδικαιολόγητη καθυστέρηση της ελληνικής ηγεσίας να συγχαρεί τον Ντόναλντ Τραμπ για την νίκη του στις αμερικανικές εκλογές, και από την επιλογή του να κάνει δημοψήφισμα για μία συμφωνία η οποία είχε αποσυρθεί μέχρι την απουσία του από κάθε έκφανση της διπλωματικής εκπροσώπησης της Ελλάδας στο ταραγμένο γεωπολιτικό τοπίο, ο Αλέξης Τσίπρας δείχνει με κάθε τρόπο πως είτε περιμένει την ώρα να αποχωρήσει από την πρωθυπουργία, είτε επιλέγει το δόγμα του «όσο λιγότερα κάνεις, τόσο λιγότερα είναι αυτά για τα οποία μπορείς να κατηγορηθείς».

Την ίδια ώρα, οι υποχωρήσεις που γίνονται προς τους Θεσμούς κατ’ εντολή Τσίπρα για να κλείσει η αξιολόγηση, δημιουργούν ρωγμές στα ταμπού του πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ. Η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο. Τόσο για την κοινωνία η οποία θα δει νέους φόρους και νέα βάρη να πέφτουν στο κεφάλι της από την νέα χρονιά, όσο και για τους ίδιους τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ οι οποίοι έχουν γίνει πλέον ανεπιθύμητοι στις εκλογικές τους περιφέρειες, ο «νέος Τσίπρας» είναι ένας προβληματικός Τσίπρας.

Οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ εκφράζουν με κάθε τρόπο τον προβληματισμό τους για το μονοδιάστατο αφήγημα περί ανάκαμψης που θα έρθει μετά το κλείσιμο της αξιολόγησης γιατί δεν προσφέρει κάποιο βραχυπρόθεσμο όραμα ανάκαμψης της τσέπης του απλού πολίτη. Το εσωκομματικό περιβάλλον είναι πλέον ναρκοθετημένο καθώς οι κυβερνητικοί βουλευτές δυσκολεύονται να υποστηρίξουν πλέον πως «έκαναν μία υποχώρηση για το καλό της χώρας» γιατί πολύ απλά οι υποχωρήσεις και η συγκατάβαση στα επώδυνα μέτρα είναι πολλές. Δεν είναι λίγοι επίσης αυτοί που προσπαθούν να βρουν ομοιότητες με το «success story» του Αντώνη Σαμαρά που εμφανίστηκε την ώρα της δημοσκοπικής κόπωσης της τότε κυβερνώσας Νέας Δημοκρατίας.

Και το τοπίο σκοτεινιάζει ακόμα περισσότερο όταν μπαίνει σφήνα το θέμα του χρέους. Ο Αλέξης Τσίπρας προτάσσει την ελάφρυνσή του ως αναγκαία ενώ αφήνει να εννοηθεί πως είναι θέμα χρόνου, την ώρα που τα όσα είπε ο Ομπάμα στην Αθήνα μοιάζουν απλώς σαν μία αχτίδα φωτός ανάμεσα στα σύννεφα που έρχονται πριν την καταιγίδα.

Με τους Ευρωπαίους σοκαρισμένους από την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ που προκαλεί αβεβαιότητα για το μέλλον, την ενίσχυση μέσω της νίκης του, των λαϊκιστών και ακροδεξιών πολιτικών οι οποίοι ήδη βρίσκονται στις παρυφές της εξουσίας και την ώρα της κάλπης να πλησιάζει σε Γερμανία και Γαλλία, είναι μάλλον απίθανο η Αθήνα να επωφεληθεί από παραχωρήσεις στο ζήτημα του χρέους.

Και όλα αυτά την ώρα που ο Αλέξης Τσίπρας, μας δείχνει ξεκάθαρα πως δεν έχει κανένα όραμα για την επόμενη μέρα, κανένα πλάνο αποφυγής αρνητικών εξελίξεων, ή σχέδιο για να βγει η Ελλάδα από τον πάτο της κρίσης με όσο το δυνατόν λιγότερες απώλειες. Κάνει ό,τι κατηγορούσε τους πολιτικούς αντιπάλους του: πάει να σώσει τους αριθμούς αγνοώντας για την χώρα και τους πολίτες της.

Αλλά μιάς και ούτε οι αριθμοί δεν του βγαίνουν, αλλοίμονο σε μας…

*Ο Γιώργος Μιχαηλίδης  είναι διευθυντής του EleftherosTypos.gr

Ακολούθησέ τον στο Facebook και στο Twitter