Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη*

Από την άλλη, ο Π.Π. ή galaxyarchis, όπως ήταν το όνομα που χρησιμοποιούσε στο twitter, ήταν ένας νέος άνθρωπος στην αντίπερα πολιτική όχθη. Αριστερός, ενταγμένος στο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ, υποστηρικτής των δικαιωμάτων των προσφύγων και με έναν ακραίο ιντερνετικό λόγο. Στην πραγματική ζωή, εκεί όπου όλοι κυκλοφορούμε με τα κανονικά μας ονόματα, έγινε ευρύτερα γνωστός μετά τον άδικο θάνατό του σε τροχαίο, όταν η τότε κυβερνητική εκπρόσωπος Ολγα Γεροβασίλη αποκάλυψε την ταυτότητά του και την επαγγελματική του σχέση με το Μαξίμου. Αυτοί οι δύο νέοι άνθρωποι, που ίσως να είχαν ανταλλάξει -ποιος ξέρει;- και δηλητηριώδη twitter, βρέθηκαν ξαφνικά, ο πρώτος παλεύοντας για τη ζωή του, ο δεύτερος, αφού έφυγε από τη ζωή, να ποδοπατιούνται χωρίς έλεος στην αρένα των social media. Εκεί όπου προηγουμένως ένιωθαν λιοντάρια.

ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΜΙΣΟΥΣ που ξεχύθηκε στο Διαδίκτυο ύστερα από την περιπέτεια υγείας του Θανάση Πλεύρη δεν ήταν πρωτόγνωρο, ήταν όμως εξαιρετικά πρωτόγονο. Οπως είναι κάθε φορά που οι καλικάντζαροι των κοινωνικών δικτύων, τα λεγόμενα τρολ, αποφασίζουν να ξετινάξουν ένα θέμα. Στον ανώνυμο ψηφιακό κόσμο, εκεί όπου λίγοι σχολιάζουν με το ονοματεπώνυμό τους, δεν υπάρχουν κανόνες. Εκεί μπορείς να είσαι όσο κακός αισθάνεσαι, να πεις όποιο ψέμα θέλεις, να διαβάλεις όποιον δεν γουστάρεις, να γράψεις λέξεις που δεν θα τολμούσες ούτε να τις ξεστομίσεις ούτε να τις υποστηρίξεις.

Εκεί όπου το «σκατόψυχος» και το «ψόφος» γίνονται ψωμοτύρι, που ο ρατσισμός και ο μισογυνισμός είναι δείγμα εξυπνάδας και η κατάρα γίνεται ντόπα που σε φτιάχνει όλο και περισσότερο, δεν υπάρχουν ηθικοί φραγμοί. Εύχεσαι να πεθάνει κάποιος και βρίσκονται δεκάδες ή και εκατοντάδες που θα το αναπαραγάγουν νιώθοντας πιο έξυπνοι από ποτέ. Η διαδικτυακή αλητεία, αυτή η σύγχρονη μορφή τρέλας, είναι υπερκομματική. Δεν πιστεύει τίποτα, δεν φοβάται τίποτα, είναι ασύδοτη. Την είδαμε να ορμά ακόμα και στη μικρή Αννυ, να ασελγεί στο μικρό Αϊλάν, στον Πλεύρη θα δίσταζε;

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ τρολίστες, είτε έχουν δημιουργήσει λογαριασμούς με παρατσούκλια και φωτογραφίες από το ghost busters είτε αληθοφανείς λογαριασμούς με κλεμμένα πορτρέτα και άσχετα ονόματα, όλη αυτή η υστερία είναι ρόλος. Ενας ρόλος που μπορεί να ικανοποιεί το εγώ τους, άρα λειτουργεί μεμονωμένα και αποσπασματικά ή που μπορεί να βρίσκεται σε στρατευμένη υπηρεσία εναντίον κάποιου κόμματος, κάποιου προσώπου ή, ακόμα χειρότερα, μιας ιδεολογίας. Στη δεύτερη περίπτωση, έχουμε να κάνουμε με οργανωμένη δράση ομάδων. Ολα αυτά ίσως να μην ήταν και τόσο επικίνδυνα, αν η δύναμη των κοινωνικών μέσων δικτύωσης δεν είχε γίνει τόσο ισχυρή.

ΣΕ ΜΙΑ ΕΠΟΧΗ που τα κόμματα ασκούν επικοινωνιακή πολιτική μέσω facebook και twitter, που πρωθυπουργοί και πρόεδροι κρατών πρώτα τουιτάρουν και μετά υπογράφουν τους νόμους, που οι παραδοσιακές καμπάνιες έχουν μείνει στην άκρη και έχουν επιστρατευτεί οι σύμβουλοι ψηφιακής πολιτικής, που η νίκη Τραμπ οφείλεται εν πολλοίς σε ορδές από τρολ, η κατάσταση μοιάζει αλλόκοτη. Αναρωτηθείτε, ποιος σοβαρός πολιτικός θα ήθελε να τον χειροκροτήσει στην πλατεία κάποιος που τον λένε «μανιακό δολοφόνο»; Κανείς. Ομως, όλοι τους μοιάζουν να μην έχουν πρόβλημα όταν το ίδιο «πρόσωπο» εμφανίζεται ως φανατικός οπαδός της ομάδας του στα social media.

ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΜΕΝΟΙ από την ψυχοπαθολογία του δημόσιου μπούλινγκ, καταντήσαμε να θεωρούμε άξιους συγχαρητηρίων τους πολιτικούς που βρίσκονται σε αντίπαλα στρατόπεδα και κάνουν το αυτονόητο: Να στέλνουν τις ευχές τους για γρήγορη ανάρρωση σε ένα νέο άνθρωπο, όπως έκαναν ο Νίκος Βούτσης και ο Δημήτρης Παπαδημούλης για τον Θανάση Πλεύρη. Είναι ίσως αυτό που λέει η Σέρι Τερκλ, κορυφαία ακαδημαϊκός στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Μασαχουσέτης, πως η αλόγιστη, παθιασμένη χρήση των ιστοσελίδων κοινωνικής δικτύωσης μας κάνει πιο αντικοινωνικούς, λιγότερο ανθρώπινους. Τι κρίμα, όταν το μόνο που χρειάζεται για να νιώσει αυτή η κοινωνία λίγο καλύτερα είναι να της πει κάποιος με ειλικρίνεια «περαστικά».

ΥΓ.: ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ τα τρολ του Διαδικτύου μπολιασμένα με μίσος. Τα περισσότερα έχουν χιούμορ, τρέλα και μια ακατανίκητη ανάγκη για πείραγμα. Δεν είναι όλο το Ιντερνετ μια κουλτούρα θυμού. Είναι μια ευλογία από τον θεό της τεχνολογίας που κάνει έναν απλό άνθρωπο ικανό να επικοινωνήσει χωρίς φίλτρα ακόμα και με τον πλανητάρχη. Ούτε η ανωνυμία είναι πάντα ύποπτη. Χωρίς αυτήν δεν θα υπήρχαν τα WikiLeaks. Ωστόσο, τη μεγαλύτερη φασαρία κάνουν πάντα οι άδειοι τενεκέδες…

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής