Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη

Από το «Σέρπικο» με τον Αλ Πατσίνο (και τη μουσική του Μίκη Θεοδωράκη, για να μην ξεχνιόμαστε) μέχρι το «Ολική διαγραφή» με τον Αρνολντ Σβαρτσενέγκερ, οι προστατευόμενοι μάρτυρες περιβάλλονταν από ένα σκοτεινό όσο και ηρωικό μυστήριο και οι ιστορίες τους εξελίσσονταν υπό την μπαγκέντα ενός καλοκουρδισμένου μηχανισμού εξουσίας, όπου ο καθένας ήξερε τι έπρεπε ή τι δεν έπρεπε να κάνει. Αλλά αυτά συμβαίνουν μόνο στον κινηματογράφο. Στην ελληνική πραγματικότητα, έχουμε τη χαρά να ανακαλύπτουμε την πυρίτιδα κάθε μέρα και από την αρχή.

Σχεδόν τρία ολόκληρα χρόνια μετά την υπαγωγή συγκεκριμένων μαρτύρων υπό καθεστώς προστασίας και 11 μήνες μετά τη σύσταση Προανακριτικής Επιτροπής για τη σκευωρία γύρω από την υπόθεση Νοβάρτις και ακόμα οι βασικοί πρωταγωνιστές της υπόθεσης δεν γνωρίζουν το εύρος των αρμοδιοτήτων τους. Εγγραφα με ερωτήματα πηγαινοέρχονται μεταξύ του τριγώνου Βουλή – Αρειος Πάγος – ΕΛ.ΑΣ. και κάθε απάντηση που δίνεται γεννά νέα ερωτήματα. Με ή χωρίς κουκούλα; Στο Κοινοβούλιο ή στη ΓΑΔΑ; Εχει δικαίωμα η Επιτροπή να διευρύνει το κατηγορητήριο ή να αποφασίσει η Ολομέλεια; Πόσο στέρεα ήταν η απόφαση να τεθούν υπό καθεστώς προστασίας οι μάρτυρες, αφού ήδη ένας εξ αυτών «ξεκουκουλώθηκε» και μετατράπηκε σε κατηγορούμενο και μάλιστα με απόφαση της ίδιας δικαστικής αρχής; Τα ερωτήματα δεν έχουν τέλος, σε αντίθεση με τις απαντήσεις.

Ομως, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως 10 πολιτικά πρόσωπα στοχοποιήθηκαν, κατηγορήθηκαν, πέρασαν από λαϊκό δικαστήριο και κρεμάστηκαν στα μανταλάκια. Για επτά από αυτά η υπόθεση αρχειοθετήθηκε, ενώ ταυτόχρονα φούντωναν οι καταγγελίες για στημένες ή έωλες κατηγορίες. Η Προανακριτική Επιτροπή που συστάθηκε για να το διερευνήσει έχει μέχρι στιγμής λάβει συγκλονιστικές καταθέσεις και μάλιστα από εν ενεργεία εισαγγελικούς λειτουργούς, οι οποίες, βέβαια, μένει να αποδειχθούν πέραν πάσης λογικής αμφιβολίας. Και, κυρίως, χωρίς αχρείαστες και ανεπίτρεπτες πολιτικές παρεμβάσεις, όπως του πρώην πρωθυπουργού.

Ο Αλέξης Τσίπρας μάλλον θα έπρεπε να διαβάσει καλύτερα τον απολογισμό του κόμματός του, ειδικά στο σημείο που σημείωνε πως τα κυβερνητικά στελέχη του όφειλαν να περιορίζονται στους θεσμικούς τους ρόλους και πως όταν εντόπιζαν στοιχειοθετημένα τεκμήρια, δουλειά τους ήταν να τα αποστέλλουν στη Δικαιοσύνη, κρατώντας «λελογισμένες αποστάσεις». Ακριβώς δηλαδή ό,τι δεν έκανε ο Αλέξης Τσίπρας με την ατσούμπαλη και απροσχημάτιστη παρέμβασή του για τους προστατευόμενους μάρτυρες.

Από την έντυπη έκδοση

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου