Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης

ΑΝ κοιτάξει κανείς πιο πίσω στα χρόνια των μνημονίων η κατάσταση -όπως είναι λογικό- ήταν ακόμα πιο εκρηκτική, καθώς στις αρχές της δεκαετίας γίνονταν έως και δέκα χιλιάδες διαδηλώσεις το χρόνο.

Η κουβέντα έχει ανοίξει εδώ και τουλάχιστον δύο δεκαετίες. Σχέδια επί σχεδίων που πάντοτε έμεναν στα χαρτιά προέβλεπαν τον περιορισμό των διαδηλωτών είτε σε μια λωρίδα κυκλοφορίας είτε στο πεζοδρόμιο, εφόσον η πορεία είχε μικρή συμμετοχή διαδηλωτών.

ΟΙ αντιδράσεις κομμάτων και συνδικαλιστικών οργανώσεων μπλόκαραν την εφαρμογή τέτοιων περιοριστικών μέτρων. Οπότε μόλις η πολιτική αντιπαράθεση έφτανε στα ύψη τα σχέδια έμπαιναν στο συρτάρι.

ΤΟ θέμα δεν είναι να περιοριστούν οι αντικυβερνητικές διαδηλώσεις, ούτε να μπει φραγή σε δικαιώματα κοινωνικών και επαγγελματικών ομάδων. Το ζητούμενο είναι η πόλη να αποκτήσει όσο είναι δυνατόν μια κανονικότητα στην καθημερινότητά της. Να υπάρχει σεβασμός στα δικαιώματα όλων των πολιτών.

ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ χιλιάδες πολίτες που κυκλοφορούν στο κέντρο της Αθήνας επειδή εργάζονται εκεί, έχουν να διεκπεραιώσουν δουλειές είτε απλά κάνουν τη βόλτα τους ταλαιπωρούνται τις περισσότερες φορές δίχως λόγο και αιτία. Παράλληλα σημαντική παράμετρος αποτελεί και η ολοένα και αυξανόμενη παρουσία τουριστών που κινούνται στο κέντρο θέλοντας να προσεγγίσουν την Ακρόπολη, διάφορα μουσεία και χώρους εμπορικούς ή αναψυχής. Ενώ συγχρόνως μεγάλο είναι και το κόστος για τους ιδιοκτήτες καταστημάτων που βλέπουν αρκετές ημέρες τον χρόνο τους δρόμους της πόλης να θυμίζουν «έρημο», καθώς αποκλείονται λόγω των διαδηλώσεων.

ΟΙ συνθήκες έχουν αλλάξει αρκετά. Πλέον η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας επιθυμεί να μπουν κάποιοι κανόνες σε όλο αυτό το μπάχαλο και την αναστάτωση. Θέλουν να υπάρχει αλληλοσεβασμός. Μπορούν να κατανοήσουν πως το κέντρο θα κλείνει όταν υπάρχουν μεγάλες πορείες διαμαρτυρίας, αλλά δεν μπορούν πια να ανεχτούν να ταλαιπωρούνται επειδή πενήντα ή εκατό άτομα θέλουν να διαδηλώσουν.

ΕΙΝΑΙ άγνωστο αν θα προχωρήσει τελικά το κυβερνητικό σχέδιο για χωροθέτηση των διαδηλώσεων ή θα ξαναμπεί στο συρτάρι όπως στο παρελθόν. Κάποια στιγμή πάντως θα πρέπει να σταματήσουν μικρές μειοψηφίες να καθορίζουν τη ζωή και την καθημερινότητα της μεγάλης πλειοψηφίας. Είτε πρόκειται για τις πορείες είτε για την μπαχαλοποίηση στα πανεπιστήμια είτε ακόμα και για την εφαρμογή του αντικαπνιστικού νόμου. Αν θέλουμε, επιτέλους, να γίνουμε μια χώρα όπου δεν θα γκρινιάζουμε από το πρωί έως το βράδυ πως τίποτα δεν δουλεύει σωστά και τίποτα δεν αλλάζει.

Από την έντυπη έκδοση

*Ο Γιάννης Τσαπρούνης είναι διευθυντής σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου