ΣΤΗΝ οικονομία όλα άλλαξαν πολύ γρήγορα. Το «γκάζι» που πάτησε η νέα κυβέρνηση «γύρισε» την κατάσταση. Το επιβεβαιώνουν οι εκθέσεις της Κομισιόν, του ΔΝΤ, οι οίκοι αξιολόγησης και οι αγορές. Το δημοσιονομικό κενό και η αβεβαιότητα που έβλεπαν όλοι οι διεθνείς παράγοντες όχι μόνο εκμηδενίστηκαν, αλλά τώρα πια προβλέπουν επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων για τα επόμενα χρόνια και θέτουν αυξημένους στόχους ανάπτυξης, ενώ τα επιτόκια δανεισμού της χώρας κινούνται σε ιστορικά χαμηλά.

ΑΥΤΟ βέβαια δεν σημαίνει ότι… βρέχει λεφτά. Σημαίνει, όμως, ότι και εσωτερικά έχουν αλλάξει πολλά. Οχι μόνο το κλίμα και η διάθεση. Και η πραγματικότητα. Ολα δείχνουν να έχουν μπει σε μια εντελώς διαφορετική ρότα. Η οικονομία έως το 2023 δεν θα θυμίζει σε τίποτα τα μνημονιακά χρόνια.

ΕΧΟΥΜΕ συνηθίσει βέβαια μόλις πούμε «δόξα τω Θεώ» να λέμε μετά «βοήθα Παναγιά». Οι δυσκολίες δεν σταματούν. Το προσφυγικό είναι δύσκολα διαχειρίσιμο. Οποιο σχέδιο κι αν μπει στο τραπέζι. Αν οι ροές μεταναστών συνεχιστούν με την ίδια ένταση, τότε σχεδόν εκατό χιλιάδες άνθρωποι τον χρόνο θα καταφθάνουν στη χώρα μας. Και ας αφήσουμε στην άκρη -εκεί που ανήκουν- όλες τις ακραίες φωνές και τις μεμονωμένες αντιδράσεις. Το πρόβλημα είναι ότι ως χώρα δεν μπορούμε ούτε να διαχειριστούμε ούτε να βοηθήσουμε τόσο μεγάλο πλήθος προσφύγων. Γι’ αυτό και οι αντιδράσεις κάποιων δημάρχων και περιφερειαρχών μοιάζουν αστείες, όταν δεν έχουν να δώσουν απάντηση στο ερώτημα «έχετε να προτείνετε κάποια άλλη λύση;». Δεν έχουν να προτείνουν, γιατί απλά δεν υπάρχει. Ο διαμοιρασμός σε όλες τις περιφέρειες σε ξενοδοχεία, κατοικίες και ανοικτά κέντρα πρέπει να συνοδευτεί και με τη δημιουργία κλειστών κέντρων ως μοναδική λύση αποτροπής. Και για να είμαστε ρεαλιστές το επόμενο στάδιο της λύσης είναι… απλά να ελπίζουμε πως θα μειωθούν οι ροές.

ΔΥΣΤΥΧΩΣ, όμως, οι ροές εξαρτώνται από τον Ερντογάν. Η Τουρκία κλιμακώνει τις προκλήσεις μετά την κυπριακή ΑΟΖ και στις ελληνικές θάλασσες. Για πρώτη φορά μετά το 1974 παρουσιάζεται τόσο αδίστακτη και παράλογη. Η Αγκυρα καταπατά κάθε έννοια νομιμότητας και εθνικού δικαίου. Το deal με τη Λιβύη μοιάζει τόσο σχιζοφρενικό, σαν να προχωρούσε σε ανακήρυξη ΑΟΖ η Ελλάδα με τη… Γαλλία. Η κυβέρνηση αντιδρά με αυστηρούς τόνους και διπλωματικές ζυμώσεις σε όλα τα επίπεδα και διεθνή φόρα. Το ερώτημα είναι αν ο Ερντογάν προχωρήσει και στην ύστατη πρόκληση. Να κάνει έρευνες ή δοκιμαστικές γεωτρήσεις μέσα στην ελληνική ΑΟΖ. Τότε κανείς δεν θα μπορεί να προβλέψει τι θα συμβεί, γιατί θα έχουν ξεπεραστεί τα όρια.

ΚΑΘΩΣ η εσωτερική αντιπαράθεση, παρά τη γραφική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ, για την οικονομία θα λειαίνεται από την ίδια την πραγματικότητα είναι αναγκαίο όλα τα πολιτικά κόμματα να συζητήσουν σοβαρά και να συμφωνήσουν ποια θα είναι η στρατηγική της χώρας απέναντι στις επόμενες πιθανές προκλήσεις της Τουρκίας.

Από την έντυπη έκδοση
*Ο Γιάννης Τσαπρούνης είναι διευθυντής σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου