Γράφει ο Πάνος Αμυράς*

Η κυβέρνηση επέλεξε να υλοποιήσει τις βασικές της μεταρρυθμίσεις σε φορολογία, τραπεζικό σύστημα και αναπτυξιακό πλαίσιο μέχρι το τέλος του έτους και η τακτική αυτή των γρήγορων αλλαγών έχει εκτιμηθεί από τις αγορές. Το φορολογικό νομοσχέδιο θα κατατεθεί μέχρι το τέλος του έτους, το αναπτυξιακό ψηφίστηκε από τη Βουλή, ενώ τις επόμενες ημέρες θα κατατεθεί το σχέδιο για τη μείωση των κόκκινων δανείων, με την παροχή κρατικών εγγυήσεων ώστε οι τράπεζες να χρηματοδοτήσουν ξανά την πραγματική οικονομία.

Η περιβόητη θεωρία του ελατηρίου, την οποία ανακίνησε ο Τσίπρας το 2016, βρίσκει εφαρμογή τρία χρόνια αργότερα. Η Ελλάδα βρίσκεται σε θέση αφετηρίας θετικών εξελίξεων και, αν η κυβέρνηση εντείνει τις προσπάθειές της για τον εκσυγχρονισμό της Δημόσιας Διοίκησης και την άρση επενδυτικών εμποδίων, μπορεί να καλύψει το χαμένο έδαφος των τελευταίων ετών.

Επί ΣΥΡΙΖΑ η Ελλάδα έχασε μεγάλες αναπτυξιακές ευκαιρίες, η οικονομία κατρακύλησε στη διεθνή κατάταξη ως προς την παραγωγικότητα και ανταγωνιστικότητα, στην αγορά εργασίας κυριάρχησαν η μερική απασχόληση και οι μισθοί των 300 ευρώ, ενώ η εισοδηματική απόκλιση από τις υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης μεγάλωσε.

Ο κ. Τσίπρας συνήθιζε να λέει ότι με την πολιτική του επιδίωκε τη «δίκαιη ανάπτυξη», αλλά τελικώς οι πολίτες την τελευταία τετραετία υπέστησαν και «άδικη ύφεση» και ακόμη πιο άδικη υπερφορολόγηση.

Στα τέλη του 2014 η Ελλάδα κατέγραφε τον υψηλότερο ρυθμό ανάπτυξης στην ευρωζώνη, ενώ συνολικά στη χρονιά η αύξηση του ΑΕΠ ξεπέρασε το 0,8%. Και ύστερα ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑ, που απέτυχε σε όλους τους αναπτυξιακούς στόχους.

Μέχρι να φτάσουμε στην «περήφανη διαπραγμάτευση», οι διεθνείς και εγχώριοι Οργανισμοί εκτιμούσαν ότι η Ελλάδα θα πετύχαινε αναπτυξιακά θαύματα. Για το 2015 εκτιμούσαν πως η αύξηση του ΑΕΠ θα πλησίαζε το 3%. Τελικώς είχαμε ύφεση 0,7%. Το 2016 η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ εκτιμούσε ότι θα πετύχαινε επιτέλους ανάπτυξη, αλλά τελικώς η οικονομία βυθίστηκε περαιτέρω σε ύφεση κατά 0,5%. Να σημειώσουμε ότι εκείνη την περίοδο όλες οι υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης σημείωναν αναπτυξιακά ρεκόρ, με την Ελλάδα να είναι η μοναδική με αρνητικούς ρυθμούς στη μεταβολή του ΑΕΠ.

Το 2017 ο κ. Τσακαλώτος υπολόγιζε μέσω του προϋπολογισμού ότι θα σημείωνε ανάπτυξη 2,7%, τελικώς είχαμε μόλις 1,5%.

Το 2018 στον ΣΥΡΙΖΑ πίστευαν ότι το ελατήριο της οικονομίας επιτέλους θα λειτουργούσε και εκτιμούσαν την ανάπτυξη σε 2,5%. Εφτασαν στο 1,9% και πανηγύριζαν.

Φέτος η κυβέρνηση στον τελευταίο προϋπολογισμό που νομοθέτησε εκτιμούσε ότι ο ρυθμός ανάπτυξης θα έφτανε στο 2,5%. Ο ΣΥΡΙΖΑ έφυγε αφήνοντας την οικονομία στο πρώτο εξάμηνο με ανάπτυξη μόλις 1,5%.

Γενικό συμπέρασμα: Αποτυχία παντού. Η οικονομική πολιτική του Τσίπρα λειτουργούσε εις βάρος της ανάπτυξης. Μεγάλες επενδύσεις παρέμεναν για ιδεοληπτικούς λόγους στα συρτάρια των υπουργών προς όφελος των κατεστημένων δυνάμεων που δεν θέλουν νέους παίκτες στην αγορά. Οι μικρομεσαίοι και οι επαγγελματίες εξοντώθηκαν από το μίγμα φόρων και εισφορών, ενώ η μεσαία τάξη αλλά και οι οικονομικά ασθενέστεροι αποτέλεσαν τον εύκολο εισπρακτικό στόχο μέσω της εκτίναξης της έμμεσης φορολογίας.

Η πολιτική αλλαγή του Ιουλίου λειτούργησε ευεργετικά στην αγορά. Το οικονομικό κλίμα ήδη έχει αλλάξει, τα επιτόκια δανεισμού του Δημοσίου προσεγγίζουν πια το 1% για τους δεκαετείς τίτλους, οι διεθνείς οίκοι αναβαθμίζουν το αξιόχρεο της ελληνικής οικονομίας. Ακόμη και το δύσπιστο ΔΝΤ εκτιμά ότι στο δεύτερο εξάμηνο του έτους η ανάπτυξη θα φτάσει το 3%, από 1,5% που ήταν στο πρώτο επί ΣΥΡΙΖΑ.

Το ελατήριο της ανάπτυξης αρχίζει να λειτουργεί και ο λόγος είναι απλός: Λιγότερα φορολογικά βάρη για όλους. Αυτό που προέχει τώρα είναι η ανάπτυξη να περάσει στα νοικοκυριά και στις επιχειρήσεις.

Ο Πάνος Αμυράς είναι ο διευθυντής του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση