Γράφει ο Πάνος Αμυράς*

Ολο το πολιτικό σύστημα αντέδρασε ψύχραιμα και κινήθηκε με βάση την κοινή λογική. Οποιος έχει το δικαίωμα του εκλέγειν να μπορεί να το ασκήσει από τον τόπο διαμονής τους, ήταν η βασική πολιτική πλατφόρμα, με επιμέρους διαφοροποιήσεις και προτάσεις από τα κόμματα της αντιπολίτευσης.

Μοναδική εξαίρεση ο ΣΥΡΙΖΑ, που αντέδρασε φοβικά και κυρίως αντισυνταγματικά. Οι εκπρόσωποι της Κουμουνδούρου παρουσίασαν ως αντιπρόταση να μπορούν να ψηφίζουν οι απόδημοι αλλά η ψήφος τους να μην προσμετράται στο συνολικό εκλογικό αποτέλεσμα. Ο κ. Τσίπρας είχε ποντάρει στο «όχι» των άλλων κομμάτων της αντιπολίτευσης, αλλά μετά τις συναντήσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη με τους άλλους πολιτικούς αρχηγούς έμεινε απομονωμένος. Για το λόγο αυτό από την Παρασκευή το απόγευμα, ο ΣΥΡΙΖΑ πραγματοποίησε στροφή 180 μοιρών (ή 360 όπως θα έλεγε ο αρχηγός του) και δέχεται να υπολογίζεται η ψήφος των αποδήμων στο συνολικό εκλογικό αποτέλεσμα.

Εάν η διάθεση συναίνεσης αποτυπωθεί και στην πράξη με υπερψήφιση της τελικής πρότασης, θα είναι μία σημαντική νίκη του πολιτικού συστήματος. Η κυβέρνηση τόλμησε να θέσει προς διαβούλευση μία ρύθμιση που απαιτεί διευρυμένη πλειοψηφία 200 βουλευτών προκειμένου να νομοθετηθεί και δείχνει να έχει κερδίσει την πρώτη μάχη. Εάν τελικώς εγκριθεί η ψήφος των αποδήμων, ο δρόμος της συναίνεσης ανοίγει και για άλλα μεγάλα ζητήματα, όπως η Αναθεώρηση του Συντάγματος και η εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας.

Από το δόγμα «τους τελειώνουμε ή μάς τελειώνουν», που κυριάρχησε στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015, έχουμε περάσει σε φάση συναινετικών διαδικασιών. Ο ΣΥΡΙΖΑ άργησε να προσαρμοστεί και ενδεχομένως η «κωλοτούμπα» του στην ψήφο των αποδήμων να είναι αποτέλεσμα του κινδύνου να μείνει στο περιθώριο. Ωστόσο, η συγκρουσιακή κουλτούρα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και ο διχαστικός της λόγος δεν πρόκειται να εγκαταλειφθούν από την ηγεσία της. Απλώς το ρεύμα της κοινωνίας κινείται πλέον διαφορετικά και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κινδυνεύει «να τελειώσει» αλλά να αγνοηθεί από τους πολίτες.

Η Βρετανία σε βέρτιγκο

Ο Μπόρις Τζόνσον έριξε την Τέρεζα Μέι εκτιμώντας ότι η συμφωνία που είχε φέρει με την Ευρωπαϊκή Ενωση ήταν κακή, αλλά ο ίδιος ως πρωθυπουργός έφερε μία χειρότερη με το λογαριασμό να ανεβαίνει στα 7 δισεκατομμύρια ευρώ. Το Σαββατοκύριακο έστειλε επιστολές, ανυπόγραφες και υπογεγραμμένες, με τις οποίες εκφράζει δύο αντικρουόμενες θέσεις.

Με τη μία ζητάει παράταση των συζητήσεων για το Brexit και με την άλλη το ακριβώς αντίθετο. Ο λαϊκισμός έχει περάσει πλέον σε άλλο επίπεδο και η βρετανική πολιτική σκηνή μοιάζει ανίκανη να διαχειριστεί τις αποφάσεις της. Και όλα ξεκίνησαν για να μην πληρώνουν οι Βρετανοί 350 εκατομμύρια λίρες ως συνδρομή στην Ευρώπη προκειμένου να τα διαθέσουν στο Εθνικό Σύστημα Υγείας, αλλά τώρα θα πληρώσουν εικοσαπλάσιο ποσό για το «διαζύγιο» με τις Βρυξέλλες.

Μία οφειλόμενη τιμή στην Ελένη Παπαδάκη

Θα περίμεναν όλοι να περάσει απαρατήρητη η συμβολική απόφαση του νέου προέδρου του Εθνικού Θεάτρου, Δημήτρη Λιγνάδη, να δώσει το όνομα της ηθοποιού Ελένης Παπαδάκη σε μία αίθουσα του «Ρεξ».

Πρόκειται για ελάχιστο φόρο τιμής για μία Ελληνίδα που διασύρθηκε άδικα ως δωσίλογος, καταδικάσθηκε από λαϊκό δικαστήριο συναδέλφων της τον Δεκέμβριο του 1944 και εκτελέσθηκε στο Γαλάτσι με συνοπτικές διαδικασίες από έναν σφαγέα «Ορέστη». Μέχρι που ήρθε η ανακοίνωση του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών που καταδίκασε την κίνηση Λιγνάδη να τιμήσει τη μνήμη της Παπαδάκη. Το ΚΚΕ υποστηρίζει ότι ο δολοφόνος της ήταν «πράκτορας» των Βρετανών και ότι το κόμμα καταδίκασε μετά την ενέργεια του σφαγέα.

Ωστόσο, τώρα αντιτίθεται στην απόφαση του προέδρου του Εθνικού Θεάτρου να μετονομασθεί σε «Σκηνή Παπαδάκη» μια αίθουσα του «Ρεξ». Αλήθεια όμως, γιατί; Δεν καταλαβαίνουν και στο Σωματείο Ηθοποιών ότι αυτές τις ημέρες έχουμε τον δεύτερο θάνατο της Παπαδάκη;

Από την έντυπη έκδοση

Ο Πάνος Αμυράς είναι ο διευθυντής του Ελεύθερου Τύπου