Γράφει ο Πάνος Αμυράς*

Για να διεκδικήσεις από τους δανειστές μείωση του στόχου για 3,5% του ΑΕΠ, όπως είναι πλέον ο νέος εθνικός στόχος, πρέπει πρώτα να σταματήσεις να παρουσιάζεις υπερπλεονάσματα της τάξης του 4,3%, όπως «πετύχαινε» η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ προκαλώντας την αφαίμαξη της πραγματικής οικονομίας.

Πώς θα πείσεις τη Μέρκελ ότι πρέπει ο πήχυς του πλεονάσματος να πέσει στο 2% όταν οι προηγούμενοι εμφάνιζαν διπλάσια ποσοστά και μάλιστα χωρίς να υπάρχει τέτοια δέσμευση; «Οι Ελληνες αντέχουν, πετυχαίνουν μόνοι τους θηριώδη πλεονάσματα, βάλτε και άλλους φόρους», θα ήταν το σκεπτικό των δανειστών προς την κυβέρνηση της Αριστεράς και ο Τσακαλώτος ακολούθησε πιστά τις οδηγίες.
Στο προσχέδιο του νέου προϋπολογισμού υπάρχουν δύο πίνακες που αποτυπώνουν τον δημοσιονομικό παραλογισμό των προηγούμενων ετών. Στον πρώτο πίνακα εμφανίζονται τα πρωτογενή πλεονάσματα από το 2016 έως και το 2019 έναντι των στόχων και στον δεύτερο οι μεταβολές στην ανάπτυξη. Τα αποτελέσματα είναι εντυπωσιακά! Το 2016 είχαμε δεσμευθεί για πλεόνασμα 0,50% και η κυβέρνηση Τσίπρα πέτυχε 3,71% όταν η οικονομία βρισκόταν σε ύφεση 0,5%. Ο ορισμός της αφαίμαξης νοικοκυριών και επιχειρήσεων δηλαδή.

Το 2017, ο στόχος του πλεονάσματος ήταν 1,75%. Τελικώς ξεπέρασε το 4,18% με αποτέλεσμα η ανάπτυξη αντί να φτάσει το 2,7%, όπως προβλεπόταν στον προϋπολογισμό άγγιξε μόλις το 1,5%.

Το 2018 αντί για πλεόνασμα 3,5% φτάσαμε στο 4,32% και αντί για ανάπτυξη 2,5% είχαμε 1,9%. Μόνο φέτος το πλεόνασμα θα ξεπεράσει οριακά το 3,5%, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ ήδη φρόντισε να αναλώσει την υπέρβαση με παροχές πριν από τις ευρωεκλογές ενώ η ανάπτυξη θα φτάσει το 2% έναντι αρχικής πρόβλεψης για 2,5%.
Συνολικά, στην περίοδο Τσίπρα τα υπερπλεονάσματα έφτασαν στο 6,6% του ΑΕΠ, δηλαδή αχρείαστη λιτότητα της τάξης των 12 δισεκατομμυρίων ευρώ.

Αντίστοιχα, χάσαμε ανάπτυξη 2,5% του ΑΕΠ, δηλαδή άλλα 4,5 δισεκατομμύρια καθώς οι στόχοι χάθηκαν υπό το βάρος της υπερφορολόγησης νοικοκυριών και επιχειρήσεων.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη στον νέο προϋπολογισμό θεωρεί ότι η μείωση των πλεονασμάτων προϋποθέτει αρχικά τη μείωση των υπερβάσεων έναντι των στόχων του 2019 και του 2020, ως πρώτο βήμα για τη διεκδίκηση της χαλάρωσης των δεσμεύσεων που έχει υπογράψει ο κ. Τσίπρας. Παράλληλα, αλλάζει το μίγμα για την επίτευξη των στόχων. Λιγότεροι φόροι για μεγαλύτερη ανάπτυξη και κατ’ επέκταση περισσότερα δημόσια έσοδα. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος για διατήρηση βιώσιμων δημοσιονομικών μεγεθών. Οι φόροι σκοτώνουν την οικονομία και όπως φάνηκε στις 7 Ιουλίου διώχνουν και κυβερνήσεις.

Η ψήφος δεν είναι υπόθεση μόνο των πλουσίων του εξωτερικού

Ο πρωθυπουργός ξεκινά διαβουλεύσεις με τους πολιτικούς αρχηγούς προκειμένου να κατατεθεί ο νόμος που θα διευκολύνει την ψήφο των εκλογέων που βρίσκονται έξω από την επικράτεια.

Σύμφωνα με το Σύνταγμα απαιτείται πλειοψηφία 200 βουλευτών προκειμένου να εφαρμοσθεί ο σχετικός νόμος, κάτι που σημαίνει ότι πρέπει να επικρατήσουν συνθήκες διακομματικής συναίνεσης.

Στο πλαίσιο αυτό, ο υπουργός Εσωτερικών, Τάκης Θεοδωρικάκος, εμφανίσθηκε χθες στον ΣΚΑΪ πρόθυμος να συζητήσει κάθε εναλλακτική πρόταση που θα καταθέσουν τα κόμματα σχετικά με τη διαδικασία της ψήφου των Ελλήνων που βρίσκονται στο εξωτερικό. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς του υπουργού, το θέμα αφορά περίπου 350.000 πολίτες που πλέον ζουν στο εξωτερικό, λόγω και της οικονομικής κρίσης.

Το βασικό κριτήριο που πρέπει να επικρατήσει μεταξύ των κομμάτων είναι εάν θα μπορούν να ψηφίζουν και όσοι Ελληνες πολίτες του εξωτερικού δε διαθέτουν τα χρήματα για να ταξιδέψουν στην πατρίδα προκειμένου να επιλέξουν το κόμμα τους.

Ο ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τώρα αντιδρά σε κάθε συζήτηση προτείνοντας κάτι αντιδημοκρατικές λύσεις τύπου να ψηφίζουν οι Ελληνες του εξωτερικού αλλά να μην προσμετράται πλήρως η ψήφος τους. Ας ελπίσουμε ότι θα επικρατήσει η κοινή λογική και οι φτωχοί εργαζόμενοι σε Αγγλία, ΗΠΑ και αλλού (γιατί δεν είναι όλοι γιάπηδες όσοι έφυγαν στο εξωτερικό) να μπορούν να ψηφίζουν στον τόπο διαμονής τους.

Από την έντυπη έκδοση

Ο Πάνος Αμυράς είναι ο διευθυντής του Ελεύθερου Τύπου