Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Ο αρχαιότερος χαρακτηρισμός εναντίον του θύματος είναι ο «δεξιός». Ακολουθεί ο αντικομμουνιστής. Κι αν το τερματίσουν, ο φασίστας. Ειρήσθω εν παρόδω ότι πιο αντικομμουνιστές από τους αριστερούς δεν υπάρχουν. Επειδή ξεκίνησαν από το ΚΚΕ και αυτομόλησαν, προς όποια εξουσία…

Αν οι δεξιοί γράψουν για την πασαρέλα -σε προνομιούχες θέσεις -αριστερών που τους δόθηκαν από φιλελεύθερες κυβερνήσεις, θέλουν τόμους. Ομως, τους θαυμάζεις: Αμεμπτοι μύστες υψηλών αριστερών ιδεολογημάτων, που δεν συμφιλιώνονται με τα απορριφθέντα -μετά βδελυγμίας- φιλελεύθερα ανάλογα.

Ωστόσο, δεν φείδονται δημόσιας διαπόμπευσης δεξιών, κρύβοντας τη δική τους κομματική εμπάθεια κάτω από μια δήθεν δημοκρατικότητα, την οποία βιώνουν ως κεκτημένο τους. Κρατώντας τους τίτλους της ιδιοκτησίας της, αυτοπροσδιορίζονται σαν υπεράνω κομμάτων. Μεταξύ μας, πόσο υπεράνω… όταν έγραφαν, το 2015, υπέρ Τσίπρα, υμνώντας την ευστροφία του και τον ηρωισμό του για το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος; Δεν τους είδα να γράφουν μετά την εμπειρία του Βrexit, κανένα mea culpa…

Πόσο υπεράνω ήταν γράφοντας ότι το Grexit θα σήμανε την απελευθέρωση της Ελλάδας. Δεν τους είδα μετά τον ενεχυριασμό της δημόσιας περιουσίας για 99 χρόνια να γράφουν κανένα mea culpa…

«Φτύνουν» ως άθεοι την Εκκλησία, αλλά δεν έγραψαν κάτι για τις ιδιαίτερες σχέσεις του Τσίπρα. Και το κερασάκι: Αριστερός δημοσιογράφος γράφει ποτέ κατά αριστερού δημοσιογράφου; Κόρακας κοράκου μάτι δε βγάζει. Οι δεξιοί καθυβρίζονται από τους αριστερούς, κάποτε και από δεξιό, αν φαντασιώνεται ότι θα εκτιμηθεί ο λίβελός του και από αριστερούς δεόντως.

Οι τροχονόμοι της πολιτικής ορθότητας δημιουργούν μικρό περίγυρο «θαυμαστών», επειδή δήθεν τολμούν να λένε αλήθειες. Ούτε θαυμασμός, μήτε αλήθειες. Είναι ο φόβος των επώνυμων απέναντι στους καθοδηγητές» που ζουν στην ουτοπία τους την παρ’ ολίγον νίκη τους. Γίνονται αυτόκλητοι υπερασπιστές ενός ηθικού πλεονεκτήματος, που το κονταίνουν στα μέτρα τους. Εμμονικοί, αναλύουν τους άλλους με μακιγιαρισμένες ύβρεις, δήθεν αριστερού βαθέως προβληματισμού.
Για τον όποιο επώνυμο είναι πρόβλημα η στοχοποίηση. Η απαξία που εκφράζεται δημόσια -«από δω οι άμεμπτοι αριστεροί, από εκεί οι δεξιοί φτου κακά»- εδράζεται σε προσωπικά προβλήματα. Ο φθόνος για την επιτυχία «του εχθρού», η πίκρα από κακοτυχίες, ο θυμός επειδή νομίζουν ότι άξιζαν πολλά -μπορεί να είναι έτσι- αλλά δεν τους δόθηκε ευκαιρία κι έμειναν στο περιθώριο, ανιχνεύονται στο υπόστρωμα της πολεμικής.

Ας δείξουν κάποια χωρητικότητα για όλους και κυρίως για δεξιούς και φιλελεύθερους. Επειδή αυτοί είχαν το περίσσευμα ψυχής να δώσουν προβάδισμα στους ηττημένους… Νυν δε στους τριπλά ηττημένους.

Από την έντυπη έκδοση