Στον ΣΥΡΙΖΑ είχαν επενδύσει πολλά στη δημιουργία ενός νέου σκηνικού σύγκρουσης με επίκεντρο τη «δικαστική δίωξη του Τσίπρα». Ας μη γελιόμαστε, ο Τσίπρας έφτασε στην εξουσία και διατηρήθηκε σε αυτήν το καλοκαίρι του 2015 σπέρνοντας μίσος, χτίζοντας μέτωπα και κηρύσσοντας διχαστικό λόγο. Από παραγωγή πολιτικού έργου δεν διακρίθηκε ποτέ, από οικονομία πιστεύει ότι πρώτα έρχονται οι αυξήσεις μισθών και μετά η ανάπτυξη και από διπλωματία ο ορίζοντάς του φτάνει μέχρι το good success.

Ωστόσο στο πεδίο της σύγκρουσης και της δημιουργίας εχθρών είναι πραγματικά ανεπανάληπτος. Μέχρι τον Ιανουάριο του 2015, οι πολιτικοί του αντίπαλοι ήταν «μερκελιστές», «νενέκοι» και εκπρόσωποι ξένων συμφερόντων. Στις ημέρες του δημοψηφίσματος όσοι έβλεπαν το χείλος της αβύσσου και προσπαθούσαν να αποτρέψουν το Grexit ήταν οι «υποτελείς Μενουμευρωπαίοι». Λίγες ημέρες αργότερα, και αφού πρώτα ο Τσίπρας κυριολεκτικώς εκλιπαρούσε τη Μέρκελ να του φέρει όποιο μνημόνιο ήθελε για να το υπογράψει, όπως γράφει έκπληκτος στην αυτοβιογραφία του ο Φρανσουά Ολάντ, ο ίδιος χρησιμοποίησε τους «Μενουμευρωπαίους» για να παραμείνει στην εξουσία. Αμέσως μετά προκήρυξε εκλογές με βασικό σύνθημα «τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν» και στη συνέχεια θέλησε να πλήξει τη Νέα Δημοκρατία με την υπόθεση Νοβάρτις. Χρησιμοποιήθηκαν κάποιοι κουκουλοφόροι μάρτυρες, οι οποίοι στην πορεία φάνηκε ότι λειτουργούσαν σαν μαριονέτες, ενώ με σαθρά στοιχεία έστησαν στον τοίχο δύο πρώην πρωθυπουργούς, τον κεντρικό τραπεζίτη, τον επίτροπο και πολιτικά στελέχη πρώτης γραμμής. Στην πράξη λειτουργούσε ένα «παραδικαστικό σύστημα» που χειραγωγούσε τις έρευνες, όπως κατήγγειλαν εν ενεργεία ανώτατοι εισαγγελείς.

Η τοξικότητα θρέφει τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό το γνωρίζει ο Μητσοτάκης που κέρδισε τις εκλογές για να φέρει την κανονικότητα και την ηρεμία στην κοινωνία. Είναι σαφές ότι δεν πρόκειται να προσφέρει δώρο στον Τσίπρα που καταποντίζεται στις δημοσκοπήσεις και ψάχνει σανίδα σωτηρίας. Η παρουσία του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ στη ΔΕΘ ήταν αρνητική, όπως φάνηκε από την τελευταία έρευνα της MRB για το Star, ενώ, αντιθέτως, ο πρωθυπουργός απολαμβάνει της εμπιστοσύνης της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών.

Στο μπάσκετ λένε ότι όταν χάνεις με διαφορά στήνεις έναν καβγά για να χαλάσεις την αυτοσυγκέντρωση του αντιπάλου και να ξαναμπείς στο παιχνίδι. Ο πρωθυπουργός γνωρίζει το άθλημα. Εάν έβαζε στο κάδρο της προανακριτικής τον Τσίπρα, η Κουμουνδούρου θα τον παρουσίαζε ως τον σύγχρονο Ντρέιφους που έπεσε θύμα δικαστικής πλεκτάνης, σαν έναν νέο Κολοκοτρώνη που θέλει να τον δικάσει το πολιτικό σύστημα, καθώς μάλιστα πλησιάζουμε την επέτειο των 200 χρόνων από την έναρξη της Επανάστασης.

Τα πράγματα όμως είναι ξεκάθαρα. Η κυβέρνηση Τσίπρα εργαλειοποίησε την υπόθεση Νοβάρτις (αφήνοντας στο απυρόβλητο την εταιρία και χωρίς να διεκδικήσει αποζημιώσεις για τη ζημιά που υπέστη το Ελληνικό Δημόσιο) ενώ δεν σεβάστηκε την ανεξαρτησία των εξουσιών, όπως προκύπτει από τις πληροφορίες για την κατάθεση Αγγελή σχετικά με τη δράση του περιβόητου Ρασπούτιν.

Είναι επιτέλους ώρα η Δικαιοσύνη να κάνει απερίσπαστη τη δουλειά της χωρίς παρεμβάσεις από παράκεντρα εξουσίας και να αναζητήσει ευθύνες για το πώς το «μεγαλύτερο σκάνδαλο της μεταπολίτευσης» μετατράπηκε σε μία ιστορία που μοιάζει με καραμπινάτη σκευωρία. Οσο για τον Τσίπρα ας βρει άλλον να τσακωθεί, ιδίως τώρα που ο ιός της πασοκοποίησης έχει μεταδοθεί για τα καλά στον ΣΥΡΙΖΑ, όπως θα έλεγε και ο «σύντροφος» Ευκλείδης…

Από την έντυπη έκδοση

Ο Πάνος Αμυράς είναι ο διευθυντής του Ελεύθερου Τύπου