Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης*

ΤΙ σημαίνει η κατάργηση του ασύλου; Σε λίγες ημέρες θα έχουν μπουκάρει στα πανεπιστήμια αστυνομικές δυνάμεις και θα συλλαμβάνουν φοιτητές; Θα διακόπτουν τα μαθήματα; Θα σταματήσουν όποια ερευνητικά προγράμματα υπάρχουν; Ας σοβαρευτούμε.

ΣΕ όλο τον πλανήτη, όπου υπάρχουν πανεπιστημιακές σχολές, δεν συμβαίνει αυτό που βλέπουμε εδώ στη χώρα μας. Τα πανεπιστήμια αποτελούν κέντρο ακαδημαϊκής μόρφωσης και χώρο διακίνησης ιδεών. Είναι ο καθρέφτης της κάθε χώρας. Μόνο στην Ελλάδα οι χώροι των πανεπιστημίων αποτελούν καταφύγιο λαθρεμπόρων, ναρκεμπόρων και κάθε είδους μπαχαλάκηδων. Οποιος παρανομεί εκτός πανεπιστημίων τρέχει να «οχυρωθεί» πίσω από το άσυλο. Ή ακόμα χειρότερα χρησιμοποιεί το άσυλο για να μπορεί ανενόχλητος να παρανομεί εντός των πανεπιστημίων.

ΑΡΑ ποιος θίγεται από την κατάργηση του ασύλου; Γιατί ωραίες είναι οι πολιτικολογίες και τα αριστερά τσιτάτα, αλλά ας πάει κανείς μια βόλτα στο ΑΠΘ, στην ΑΣΟΕΕ και στο Πολυτεχνείο. Η πραγματικότητα είναι πολύ σκληρή και διαψεύδει τα ιδεολογικά ψευδοαφηγήματα. Στην ουσία δεν υπάρχει άσυλο, υπάρχει ασυδοσία.

ΑΥΤΟ βέβαια είναι ένα γενικότερο πρόβλημα στη χώρα. Η «κατάργηση» της ασυδοσίας θα αποτελούσε τη μεγαλύτερη μεταρρύθμιση που θα μπορούσε να υλοποιηθεί. Σχετικά δύσκολο, βέβαια, αλλά τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο.

Η ασυδοσία προκύπτει από τη μη εφαρμογή των νόμων, από τη μη τήρηση των κανόνων. Πάντοτε με επίκληση της… δημοκρατίας. Ετσι, οποιοσδήποτε -και δυστυχώς είναι η μεγάλη πλειονότητα- δεν κόβει αποδείξεις. Γιατί πολύ απλά δεν γουστάρει και μπορεί να το κάνει. Οποιοσδήποτε μπορεί να οδηγεί όπως θέλει, να παρκάρει όπου θέλει. Οποιοσδήποτε σε κάποια δημόσια υπηρεσία μπορεί να μην εξυπηρετεί τον πολίτη ή ακόμα χειρότερα να τον ταλαιπωρεί. Πολύ απλά γιατί γνωρίζει πως δεν θα υπάρξουν επιπτώσεις. Οποιοσδήποτε επιχειρηματίας μπορεί να βάζει τους δικούς του εργασιακούς/μισθολογικούς κανόνες, γιατί γνωρίζει ότι δεν πρόκειται να τον πειράξει κανείς.

«ΑΣΥΛΟ» ασυδοσίας υπάρχει. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Οχι μόνο στα πανεπιστήμια. Σε όλη τη χώρα. Στην καθημερινότητα. Και αυτός που την πληρώνει είναι ο πολίτης που όχι μόνο τηρεί τους νόμους, αλλά αναγκάζεται να τηρήσει και τους «κανόνες» που επιβάλλουν εκείνοι που δεν τηρούν τους νόμους. Και όσο συνεχίζεται αυτή η παράλογη κατάσταση τόσο δεν υπάρχει πιθανότητα να γίνουμε ποτέ κανονικό κράτος.

Από την έντυπη έκδοση

*Ο Γιάννης Τσαπρούνης είναι διευθυντής σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου