Γράφει ο Γιῶργος Μιχαηλίδης*

Το έχουμε ξαναγράψει από αυτήν εδώ την στήλη: Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να πορεύεται για πολύ ακόμα μέσα από τσιτάτα που χτυπάνε στο θυμικό και χαϊδεύουν την οργή. Εάν δεν αλλάξει σύντομα, τότε θα περάσει και αυτός σταδιακά την δική του φθορά και, σε μία παγκόσμια πρωτοτυπία, θα γίνει ένα κόμμα που συρρικνώνεται όντας στην αντιπολίτευση και όχι την κυβέρνηση.

Πόσες και πόσες φορές εδώ και μήνες, πριν αλλά και μετά τις εκλογές, δεν ακούσαμε τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να παρουσιάζουν την ΝΔ ως ένα κόμμα που αποτελείται από νεοφιλελεύθερους που θέλουν να ισοπεδώσουν την εργατική τάξη και από ακροδεξιούς που θέλουν να εφαρμόσουν σκληρή ατζέντα. Πόσες και πόσες φορές οι ΣΥΡΙΖΑίοι δεν αυτοπαρουσιάστηκαν ως οι φορείς της προόδου σε μία πολιτική προσπάθεια να εκμεταλλευτούν το κενό στην κεντροαριστερά; Έρχεσαι λοιπόν και αναρωτιέσαι, είναι ο ΣΥΡΙΖΑ προοδευτικός;

Ας δούμε λίγο τα γεγονότα. Είναι προοδευτικός ο ΣΥΡΙΖΑ που φρόντισε στο Μνημόνιο που εφάρμοσε να φορολογήσει όσο κανείς άλλος στο παρελθόν την ραχοκοκκαλιά της ελληνικής οικονομίας, την μεσαία τάξη; Είναι προοδευτικός ο ΣΥΡΙΖΑ που έναν χρόνο μετά την τραγωδία στο Μάτι απέτυχε παταγωδώς αναμορφώσει τον κρατικό μηχανισμό προκειμένου να αποφευχθούν τέτοια περιστατικά στο μέλλον;

Αλήθεια είναι πρόοδος να παρουσιάζεις τους πολίτες ως μειωμένης αντίληψης ψηφοφόρους που δεν κατάλαβαν το πρόγραμμά σου και τα πεπραγμένα σου; Είναι προοδευτικός μήπως ο Πολάκης που απειλεί να θάψει δημοσιογράφους τρία μέτρα κάτω από την γη; Ή μήπως ως προοδευτισμό ορίζουμε τον διορισμό φίλων και συγγενών σε δημόσιους φορείς χωρίς αυτοί να έχουν κανένα επαγγελματικό προσόν; Από την ρετσινιά της αριστείας και την χολέρα της καριέρας γνωρίσαμε ανθρώπους που δεν είχαν διαγράψει καμμία απολύτως πορεία στην ελεύθερη αγορά αλλά απέκτησαν δημόσιο λόγο μόνο και μόνο επειδή έκαναν παρέα με τους κυβερνώντες.

Μάλλον, πρόοδος για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι να δίνονται αξιώματα σε γυναίκες επειδή είναι κοντά στο κέντρο εξουσίας και όχι για τα προσόντα τους. Ίσως, όμως, να εννοούν ως προοδευτισμό και τον έλεγχο των ΜΜΕ. Ποιος μπορεί να ξεχάσει το νταηλίκι των τεσσάρων τηλεοπτικών σταθμών στην ελληνική αγορά, ενώ ίσως κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει πως η Αριστερά της προόδου που επικαλείται ο ΣΥΡΙΖΑ κυβερνούσε επί 4,5 χρόνια, χέρι-χέρι με την ακροδεξιά του Πάνου Καμμένου. Αναρωτιέσαι από την άλλη, αποκλείεται να είναι έτσι τα πράγματα…

Κι όμως, αυτή είναι η εικόνα. Γιατί πρόοδος δεν είναι να βρίζεις τον αντίπαλό σου, ούτε να επιδοτείς με την συμπεριφορά σου ΜΜΕ που καθυβρίζουν με την οικογένειά του, αλλά να δομείς λόγο προγραμματικό, λόγο πολιτικό, λόγο ενωτικό. Ο ΣΥΡΙΖΑ επί μία δεκαετία έχει αποτύχει να δώσει όραμα. Η ελπίδα που επικαλείτο πριν κυβερνήσει βασίστηκε στην κατασυκοφάντηση των αντιπάλων, στην τρομοκρατία και την δολοφονία χαρακτήρων από τα τρολ του Twitter των 0,60 ευρώ και σε χάιδεμα αυτιών λούμπεν στοιχείων που ακροβατούν μεταξύ τρομοκρατίας και ακτιβισμού.

Γιατί σκεπτόμενος, δεν μπορείς να ορίσεις ως πρόοδο την έκκληση του υπουργού Παιδείας προς τους φοιτητές να στελεχώσουν τάγματα προκειμένου να εκδιώξουν τα κακοποιά στοιχεία από τα πανεπιστήμια; Δεν βρίσκω λόγο να συνεχίζω τα παραδείγματα, γιατί ο αντιπροοδευτικός χαρακτήρας του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να χωρέσει σε βιβλίο όχι άρθρο. Αυτό που πρέπει να δούμε είναι πώς και γιατί οι ίδιοι επιλέγουν να αυτοπαρουσιάζονται ως προοδευτικοί ενώ είναι βαθειά συντηρητικοί.

Οι εποχές έχουν αλλάξει. Όταν στα Πανεπιστήμια επικρατεί η βία, η ανομία, τα ναρκωτικά, το trafficking και κάθε είδους παραβατική πράξη, δεν είναι συντηρητισμός να λες πως επιβάλλεται η κατάργησή του. Όταν η Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ άφησε βορά σε ποινικούς και μικροτρομοκράτες ολόκληρες γειτονιές του κέντρου της Αθήνας, δεν είναι συντηρητισμός να λες πως επιβάλλεται η Πολιτεία να κάνει τους  πολίτες να αισθάνονται ασφαλείς. Όταν στις φυλακές γίνονται συνεχώς δολοφονίες ενώ οι έγκλειστες μαφίες εκτελούν συμβόλαια θανάτου, δεν είναι συντηρητισμός να λες πως η Πολιτεία οφείλει να αναδιαμορφώσει τις φυλακές και από κέντρα κράτησης και συντήρησης της ανομίας να γίνουν σωφρονιστικά ιδρύματα.

Φτάσαμε στο σημείο να ακούσουμε πως είναι συντηρητισμός και σεξισμός να λες, για το καλό του έθνους που συρρικνώνεται μέρα με την μέρα, να δοθεί επιπλέον κίνητρο σε γυναίκες κάτω των 30 για να γεννήσουν. Όχι, συντηρητισμός είναι να μην θες να αλλάξεις τίποτα. Να επιμένεις σε πρακτικές που αποδεικνύονται προβληματικές και να απορρίπτεις κάθε πρόταση ως ακροδεξιά, αντιλαϊκή και νεοφιλελεύθερη δίχως να αφουγκράζεσαι τον παλμό της κοινωνίας.

Οι πολίτες στις 7 Ιουλίου έδωσαν στην νέα κυβέρνηση μία ισχυρή εντολή αλλά και την έφεραν μπροστά σε μία μεγάλη απόφαση. Να συγκρουστεί με κάθε κατεστημένο που κρατά την χώρα πίσω και να προχωρήσει σε ρήξη με όποιον για τα δικά του συμφέροντα δεν επιθυμεί αλλαγές.

Σε αυτό το πλαίσιο, η νέα κυβέρνηση θα μετρηθεί με τα προβλήματα. Αυτό θέλει η ελληνική κοινωνία και αυτός είναι ο ρόλος της. Με την πρόοδο, τάσσεται η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων που θέλουν μια καλύτερη ζωή, μέσα από επενδύσεις που φέρνουν δουλειές, ισχυρή ανάπτυξη και τελικά μεγαλύτερο εισόδημα για όλους. Τώρα, εάν η παρούσα κυβέρνηση αποτύχει, θα φανεί και εδώ θα είμαστε όλοι να την κρίνουμε αναλόγως. Κοντός ψαλμός αλληλούια όπως λέει και ο λαός.

*Ο Γιῶργος Μιχαηλίδης είναι ο διευθυντής του EleftherosTypos.gr