Ο υπεύθυνος του παραρτήματος της Ελληνικής Ομάδας Διάσωσης Μαγνησίας και πρώην σιδηροδρομικός υπάλληλος, Σωτήρης Παπαμαρκάκης με μία κατάθεση ψυχής στο EleftherosTypos.gr εξιστόρησε το πώς βίωσε τις πρώτες ώρες των επιχειρήσεων που λάμβαναν χώρα στο μοιραίο σημείο του δυστυχήματος, περιγράφει τις τρεις ημέρες που ήταν εκεί από το πρωί μέχρι το βράδυ, αλλά και το πώς νιώθει, δύο χρόνια μετά από το πέρας της σύγκρουσης των δύο αμαξοστοιχιών ως διασώστης, πολίτης, αλλά και πρώην σιδηροδρομικός υπάλληλος.

«Δεν θέλω να τη θυμάμαι εκείνη την ημέρα»

«Δεν θέλω να τη θυμάμαι εκείνη την ημέρα. Όπως και να το πιάσω και το να το δω, με πειράζει και με ενοχλεί. Έχω ακούσει συνεντεύξεις γονιών που έχασαν τα παιδιά τους και με συγκλονίζει πάντα. Έχω τρία παιδιά και τρία εγγόνια και ακόμη και τώρα με πονάει. Εγώ και με την ιδιότητα του σιδηροδρομικού υπαλλήλου έχασα κι έναν συνάδελφο. Τον Γιάννη Τζουβάρα τον είχα υφιστάμενο τότε. Ένα παιδί χαμογελαστό που πάντα με έκανε να γελάω» τόνισε στο EleftherosTypos.gr ο υπεύθυνος του παραρτήματος της Ελληνικής Ομάδας Διάσωσης Μαγνησίας.

Σύμφωνα με τον κ. Παπαμαρκάκη, η δική του ομάδα διάσωσης έμεινε εκεί για συνολικά τρεις ημέρες και επιχειρούσαν καθημερινά, ωστόσο εκείνο που τον συγκλόνισε πραγματικά και ήταν ουσιαστικά το πρώτο «χαστούκι», δεν ήταν άλλο… από την αδυναμία να αντιδράσει ο κρατικός μηχανισμός.

«Εκείνο που προσωπικά με συγκλόνισε και ήταν το πρώτο χαστούκι ήταν η αδυναμία μας να αντιδράσουμε. Έχω πάει προσωπικά σε πάνω από 100 επιχειρήσεις με την ΕΟΔ και έβλεπα έναν Πυροσβέστη, παλίκαρο, να χώνεται μέσα στα συντρίμμια, αλλά η δουλειά πήγαινε πολύ αργά. Ήταν τόσο χάλια τα πράγματα, με βαγόνι 30 μέτρων να έχει μείνει το 1/3 και να το σηκώνει γερανός, μήπως και βρίσκαμε κάποιον από κάτω».

Αρχικά, στο σημείο είχε καταφθάσει η Ελληνική Ομάδα Διάσωσης Λάρισας και μετέπειτα έφτασαν τα παραρτήματα της Μαγνησίας, των Τρικάλων και της Καρδίτσας, με συνολικά 35 εθελοντές – διασώστες.

«Αυτό που έζησα ήταν ένα θέαμα… πρωτόγνωρο – Ένιωσα σαν να χάνεται ο κόσμος μου»

Σύμφωνα με τον πρώην σιδηροδρομικό υπάλληλο και μέλος της ΕΟΔ αυτό που έμεινε χαραγμένο στο μυαλό του είναι ότι «όταν καθαρίζαμε την πρώτη ημέρα το βαγόνι Νο3 και μεταφέραμε προσωπικά αντικείμενα, βρήκα ένα βρεφικό κάθισμα ενός μωρού με το ρουχαλάκι του και πραγματικά ένιωσα να χάνεται ο κόσμος μου. Εκεί τρελάθηκα… μου κόπηκαν τα πόδια και είπα στον Θεό… σε παρακαλώ μη μου φέρεις κανένα μωρό. Ευτυχώς ρώτησα μετά και έμαθα ότι το παιδάκι ήταν καλά».

Παράλληλα, ο Σωτήρης Παπαμαρκάκης συμπλήρωσε πως είναι με διαφορά το χειρότερο σιδηροδρομικό δυστύχημα που έχει γίνει στη χώρα μας, ενώ το αμέσως προηγούμενο ήταν πριν 53 χρόνια ανάμεσα στους σταθμούς Ορφανών Καρδίτσας και Δοξαρά Λάρισας, με 21 νεκρούς και πάνω από 40 τραυματίες. «Αυτό που έζησα ήταν ένα θέαμα… πρωτόγνωρο. Δεν το είχα ξαναδεί στη ζωή μου, πρώτη φορά το έβλεπα».

«Είχα πει στα εγγόνια μου ότι θα τα πάω με το τρένο στην Ακρόπολη – Με αυτά που έχω δει δεν θα το κάνω ποτέ»

Το μέλος της ΕΟΔ, εκτός από την εθελοντική του προσφορά για περισσότερα από 20 χρόνια, είχε εργαστεί και ως σιδηροδρομικός υπάλληλος  και μάλιστα προϊστάμενος επί των αμαξοστοιχιών.

«Έχω ζήσει τον ελληνικό σιδηρόδρομο από τότε που το τροχαίο υλικό ήταν παρατημένο. Είχα δουλέψει σε άθλιες συνθήκες, με αποτέλεσμα όταν γυρνούσαμε σπίτι να βγάζουμε τα ρούχα έξω για να κάνουμε μπάνιο, και μετά «βάλαμε« γραβάτα και «γίναμε άνθρωποι». Ως σιδηροδρομικός υπάλληλος, είδα πόσα λάθη μπορεί να έγιναν για να συμβεί όλο αυτό, αλλά όταν παραιτήθηκα από αυτή τη δουλειά, είχα φοβηθεί… για το μέλλον μου. Είχα εξαντλήσει την υπαλληλική ιεραρχία και έφυγα μόλις στα 28 έτη, διότι τότε μας είχαν πει ότι στοιχίζαμε πολλά και έπρεπε να έρθουν άλλοι που στοίχιζαν λιγότερα» πρόσθεσε στο EleftherosTypos.gr o ο κ. Παπαμαρκάκης.

Στη συνέχεια, συμπλήρωσε ότι καθημερινά υπάρχει κι ένα νέο πρόβλημα στον ελληνικό σιδηρόδρομο, ενώ είχε υποσχεθεί στα εγγόνια του ότι μόλις μεγάλωναν λίγο θα τους πήγαινα μέχρι την Αθήνα με το τρένο για να δουν την Ακρόπολη. «Είμαι τρίτης γενιάς σιδηροδρομικός, οπότε το έχω αυτό το DNA στα σπλάχνα μου, αλλά με αυτά που έχουν «δει» τα μάτια μου, δεν θα το κάνω ποτέ. Δεν μπορώ να εμπιστευτώ ξανά τον ελληνικό σιδηρόδρομο. Ωστόσο, αυτό που ενοχλεί περισσότερο και η «κορυφή του παγόβουνου» είναι τα παιδιά που χάθηκαν, αλλά και όσα άφησαν πίσω… τις οικογένειές τους, τους φίλους τους και γενικότερα τον κοινωνικό τους ιστό».

Τέλος, ο υπεύθυνος του παραρτήματος της Ελληνικής Ομάδας Διάσωσης Μαγνησίας αποκάλυψε ότι όταν τον ρώτησαν γιατί δεν έχει πάει στο Μνημόσυνο των Τεμπών, απάντησε με τα εξής λόγια: «Ήμουν στο Μνημόσυνο για τρεις ημέρες στο σημείο, τι να πήγαινα να έκανα. Είμαι 23 χρόνια στις επιχειρήσεις της ΕΟΔ, έζησα τις μεταναστευτικές ροές και τόσα πολλά, αλλά ποτέ δεν φαντάστηκα ότι η ανθρώπινη δυστυχία θα ήταν πηγή πλουτισμού για κάποιους. Όλοι να έχουν εμπιστοσύνη στην Ελληνική Δικαιοσύνη και ακόμη και να τους αδικήσει η ίδια η Δικαιοσύνη, υπάρχει και εκείνη… η άνωθεν. Όλοι θα πάρουμε αυτό που μας αναλογεί».