Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη

Ο χαρακτηρισμός πατριδοκάπηλος θα ήταν το λιγότερο που θα έβρισκε μπροστά του από τους πάσης φύσεως προοδευτικούς που θα στραβομουτσούνιαζαν μπροστά σε τόση «ελληνίλα». Φανταστείτε τώρα κάτι άλλο: Εναν οποιονδήποτε Νιγηριανό νεαρό που έχει γεννηθεί και μεγαλώσει εδώ να διεκδικεί τα αυτονόητα δικαιώματά του. Οι πάσης φύσεως ακροδεξιοί θα στραβομουτσούνιαζαν μπροστά σε τόση ισότητα που αδικεί τα Ελληνόπουλα των Ελλήνων. Ας το πάρουμε απόφαση. Παράγουμε περισσότερους ακραίους αριστεροδεξιούς από όσους μπορούμε να καταναλώσουμε.

Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ του Γιάννη Αντετοκούμπο, όπως και του αδελφού του Θανάση, αλλά και του Αλεξ που ακολουθεί στα βήματά τους, αποτελεί μια εξαιρετική ευκαιρία για ομαδική ψυχοθεραπεία. Ολοι προσεγγίζουν αυτό το σπάνιο ταλέντο, με το ακόμα σπανιότερο ήθος, από τη δική τους οπτική. Ολοι θέλουν ένα κομμάτι του Γιάννη, κάτι σαν το Τίμιο Ξύλο που όσο και να το μοιράζεις, πάντα περισσεύει κι άλλο. Ευτυχώς που ο ίδιος παραμένει ισορροπημένος. «Πολλοί λένε ότι είμαι Αφρικανός, κάποιοι στην Ελλάδα μου έλεγαν ότι δεν είμαι Ελληνας επειδή είμαι μαύρος, κάποιοι εδώ λένε ότι δεν είμαι Νιγηριανός. Δεν ασχολούμαι, εγώ ξέρω ποιος είμαι και από πού έρχομαι κι αυτό έχει σημασία».

Η ΑΝΑΔΕΙΞΗ του ως MVP του NBA στην κορύφωση της προεκλογικής περιόδου άναψε κι άλλο τα ήδη φουντωμένα αίματα. «Δεν ψηφίσατε το νόμο για την ιθαγένεια», φωνάζει ο ΣΥΡΙΖΑ. «Η πολιτογράφηση του Γιάννη και του Θανάση έγινε το 2013 επί Στυλιανίδη, Αθανασίου και Συρίγου», απαντά η Νέα Δημοκρατία. Και με τα δύο χιλιάρικα για κάθε παιδί που γεννιέται στην Ελλάδα τι γίνεται; Θα το δικαιούνται και όσα δεν έχουν προδιαγραφές να γίνουν Γιάννης ή Πύρρος όταν μεγαλώσουν; «Οσοι διαμένουν νομίμως στην Ελλάδα βεβαίως», είναι η κατηγορηματική απάντηση. Βέβαια όλα τα προηγούμενα είναι λεπτομέρειες μπροστά στην κίνηση της Κατερίνας Νοτοπούλου, που ξεπέρασε τον εαυτό της, την Κουμουνδούρου και την Πειραιώς μαζί: Εβαλε τον Αντετοκούνμπο στην προεκλογική της αφίσα!

ΣΕ ΜΙΑ ΕΠΟΧΗ και σε μια χώρα που κάποιοι τα έβαλαν με τη Στεφανίδη γιατί δεν διαβάζει Αυγή (και ας είναι η μητέρα της υποψήφια βουλευτής με τον ΣΥΡΙΖΑ), με τον Πύρρο Δήμα (επειδή ήταν βουλευτής με το ΠΑΣΟΚ ίσως;) και με την Κορακάκη επειδή τόλμησε να πάρει θέση για το Μακεδονικό, ήταν αναμενόμενο πως ο Γιάννης θα βρισκόταν γρήγορα από το γήπεδο του μπάσκετ στην παλαίστρα των πολιτικών πυγμάχων. Κανείς όμως δεν λέει μια αλήθεια. Πως όσο δικός μας είναι ο Τσιτσιπάς, άλλο τόσο είναι και ο Αντετοκούνμπο. Διότι μπορεί και οι δύο να είναι Ελληνες μέχρι το μεδούλι, όμως αυτά που κατάφεραν δεν τα χρωστούν στο κράτος παρά μόνο στις οικογένειες και το ταλέντο τους. Ξεκινώντας από διαφορετικές αφετηρίες, -ο ένας με τεράστιες στερήσεις και θυσίες και απέναντι σε προκαταλήψεις, ο άλλος με γονείς τενίστες- κατάφεραν να φτάσουν στο ίδιο τέρμα. Το ίδιο και η Κορακάκη, που ακόμα δεν έχει χώρο προπόνησης ή ο Δήμας, που κάποτε ήταν απλά ο Αλβανός ή η Σάκκαρη, που είχε την τύχη να έχει μάνα την Αγγελική Κανελλοπούλου. «Δεν είναι η Ελλάδα που έφτιαξε τους τενίστες, είναι οι οικογένειες που τους έφτιαξαν», έλεγε πρόσφατα και πόσο δίκιο έχει.

ΟΣΟ ΓΙΑ το παιδί απ’ τα Σεπόλια είναι και κάτι άλλο: «Μακριά χέρια, μακριές παλάμες. Δεν ξέρω πραγματικά φίλε – απλά είμαι ευλογημένος».

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής