Γράφει ο Στέφανος Τζανάκης

Δύσκολο να το εξηγήσει κανείς – ειδικά όταν μιλά για μία χώρα που είχε συμπληρώσει μία μνημονιακή πενταετία και είχε ήδη βγάλει το πρώτο της πρωτογενές πλεόνασμα. Ενδεχομένως να ήταν η πιο δύσκολη στιγμή για τον ίδιον τον κ. Τσίπρα – να κερδίζεις τις εκλογές έχοντας υποσχεθεί τα πάντα στους πάντες σε μία Ελλάδα που χρωστούσε παντού, σίγουρα δεν είναι το πρελούδιο μιας εύκολης στιγμής…

Αλλά, κατά τα άλλα, γιατί ήταν η πιο δύσκολη στιγμή; Αφού τα δύσκολα ξεκίνησαν αμέσως μετά – με τη διαπραγμάτευση Βαρουφάκη, που κατέληξε στην πραγματοποίηση ενός δημοψηφίσματος, ώστε να καταπιεί ο ελληνικός λαός την υπογραφή του 3ου Μνημονίου που ακολούθησε…

Δεν ήταν η πιο δύσκολη στιγμή η 25η Ιανουαρίου του 2015. Βέβαια, και οι προηγούμενοι που ανέλαβαν τη διακυβέρνηση στα χρόνια της κρίσης προφανώς πίστευαν ότι το έκαναν στην πιο δύσκολη στιγμή. Η μόνη διαφορά με τον κ. Τσίπρα έγκειται στο ότι όλοι τους -με την εξαίρεση του κ. Παπαδήμου- ήξεραν τι σημαίνει φθορά της εξουσίας και εκλογική ήττα. Ο κ. Τσίπρας δεν το γνώριζε – αλλά για όλα τα πράγματα έρχεται η πρώτη φορά.

Ο κ. Τσίπρας διαμαρτύρεται τώρα επειδή ανέλαβε εκείνη τη στιγμή – που τα χέρια της κυβέρνησης θα ήταν αναγκαστικά δεμένα από τους δανειστές. Ομως, ήταν ο μόνος που είχε την πολυτέλεια να προγραμματίσει το χρόνο που θα κέρδιζε τις εκλογές – αλλά βιάστηκε: Αν είχε επιτρέψει να καρποφορήσει η εκλογική διαδικασία για τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον Δεκέμβρη του 2014, θα γινόταν πρωθυπουργός κάποιους μήνες αργότερα, κατά πάσα πιθανότητα απαλλαγμένος από τα δεσμά του Μνημονίου.

Τότε ήταν η βιασύνη για την εξουσία που ώθησε τον Αλέξη Τσίπρα να εγκωμιάζει συμπεριφορές όπως του συμπαθούς Παύλου Χαϊκάλη και των υπολοίπων που σαμποτάρισαν κάθε δυνατότητα εκλογής του Σταύρου Δήμα. Μετά τη φθορά 4,5 χρόνων – και την ήττα που αυτή συνεπάγεται- μάλλον ήλθε η στιγμή να ξανασκεφτεί τι πήγε λάθος από την αρχή…

*Ο Στέφανος Τζανάκης είναι διευθυντής έκδοσης του Ελεύθερου Τύπου