Γράφει ο Πάνος Αμυράς

Με αιχμή την υπόθεση των Πρεσπών είχε προβλέψει ότι με το Σκοπιανό θα έχουμε ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού. Η εκτίμησή του δεν ήταν απολύτως ακριβής, εάν συνέβαινε αυτό και ο πολιτικός σχεδιασμός του ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν καλύτερος από αυτό το χάος που βλέπουμε πέριξ της Κουμουνδούρου την τελευταία εβδομάδα.

Το πολιτικό σκηνικό πράγματι ανασυντίθεται, αλλά όχι ως αποτέλεσμα μόνο της συμφωνίας των Πρεσπών. Οι αλλαγές είναι μεγαλύτερες, για να εξηγηθούν με τη λογική Βούτση, που πίστευε ότι μέσα από το Σκοπιανό θα εδιχοτομείτο η Νέα Δημοκρατία και ο ΣΥΡΙΖΑ θα απολάμβανε για πολλά ακόμη χρόνια τα καλά της εξουσίας.

Οι κάλπες των ευρωεκλογών σηματοδότησαν το τέλος των πειραμάτων, που είχαν δημιουργηθεί κατά τη μνημονιακή περίοδο μέσα από την οργή των πολιτών, την απόγνωση ή και την απλή αντίδρασή τους για την κατάρρευση της οικονομίας και των εισοδημάτων.

Ας θυμηθούμε ποσοστά: Οι Ανεξάρτητοι Ελληνες στις εθνικές εκλογές του Μαΐου του 2012 είχαν λάβει ποσοστό άνω του 10%. Στις ευρωεκλογές της περασμένης Κυριακής πήραν 0,8% και σήμερα θα αποφασίσουν εάν θα κατέλθουν στις κάλπες της 7ης Ιουλίου ή θα πάνε για ψάρεμα. Η ΔΗΜ.ΑΡ. είχε φτάσει σε αξιόλογα ποσοστά το 2012, ο Κουβέλης ήταν ένας από τους δημοφιλέστερους πολιτικούς της χώρας, όμως και αυτό το κόμμα εξαφανίσθηκε λόγω της σύμπλευσής του με τον ΣΥΡΙΖΑ. Το Ποτάμι, που ήταν το πιο ενδιαφέρον μεταρρυθμιστικό κίνημα των τελευταίων ετών, διαλύθηκε με ευθύνη κυρίως του επικεφαλής του, που δεν κατάφερε να δώσει καθαρό στίγμα στο διάλειμμα των προσεγγίσεών του, πότε με τον ΣΥΡΙΖΑ, πότε με το Κίνημα Αλλαγής και πότε με τη Νέα Δημοκρατία.

Ακόμη και η Χρυσή Αυγή, που απέκτησε κοινοβουλευτική εκπροσώπηση το 2012 εκφράζοντας τις κραυγές για τους «προδότες πολιτικούς» και τις «κρεμάλες» στις πλατείες αγανακτισμένων, υπέστη το πρώτο της σοβαρό πλήγμα στις κάλπες της περασμένης Κυριακής και έπεται συνέχεια στις εθνικές.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, που από το 3% του 2009 έφτασε στην απόλυτη πολιτική κυριαρχία του 2015, βλέπει πλέον την έναρξη της αντίστροφης πορείας. Οι «μαγικές λύσεις» που υποσχόταν ο Τσίπρας στους πολίτες αποδείχθηκαν σκληρά μνημονιακά μέτρα, η «αντίσταση στη νομενκλατούρα της Ευρώπης» μετατράπηκε σε πλήρη υποταγή στις απαιτήσεις των μεγάλων δυνάμεων στην οικονομία και στα εθνικά θέματα, το «νέο ύφος και ήθος στην πολιτική» πνίγηκε μεταξύ των «θαλαμηγών του Αιγαίου» και των υβριστών υπουργών.

Στο πολιτικό σύστημα σημειώθηκαν τα τελευταία χρόνια τεκτονικές αλλαγές, δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά όταν στην περίοδο των Μνημονίων η οικονομία κατέρρευσε, η ανεργία τριπλασιάσθηκε, το «αξίωμα» της αδιατάρακτης ανόδου του βιοτικού επιπέδου που είχε εμπεδωθεί από την αρχή της Μεταπολίτευσης διαλύθηκε εν μέσω άγριων περικοπών σε μισθούς και συντάξεις.

Σε αυτά τα χρόνια δοκιμάσθηκαν τα πάντα και αναδείχθηκε μία σταθερά, που θα κληθεί να οδηγήσει τη χώρα στην επόμενη φάση της παραγωγικής ανασυγκρότησης. Η Κεντροδεξιά, όπως εκφράζεται από τη Νέα Δημοκρατία, κράτησε για άλλη μία φορά τη χώρα μακριά από περιπέτειες. Με εξαίρεση το χαμηλό αποτέλεσμα των εθνικών εκλογών του Μαΐου του 2012, που «διορθώθηκε» σε 30 ημέρες με την ανάδειξη κυβέρνησης, η Ν.Δ. αποδείχθηκε ότι είναι ο ισχυρότερος πυλώνας του πολιτικού συστήματος.

Ακόμη και το Κίνημα Αλλαγής μπαίνει ξανά σε περιπέτειες μετά την απόφαση της Φώφης Γεννηματά να απομακρύνει τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Οι μεταρρυθμιστικές δυνάμεις του αποκαλούμενου «κεντρώου χώρου» συσπειρώνονται γύρω από τη Ν.Δ. του Κυριάκου Μητσοτάκη γιατί γνωρίζουν ότι είναι η μοναδική δύναμη που μπορεί να προχωρήσει τη χώρα μπροστά, μακριά από τα πειράματα της κρίσης, που αποδείχθηκαν σχηματισμοί μιας χρήσης. Η κοινωνία βγήκε πολλαπλώς τραυματισμένη από την κρίση, αλλά η πραγματική ελπίδα για το αύριο παραμένει ισχυρή.

Ο Πάνος Αμυράς είναι ο διευθυντής της έντυπης έκδοσης του Ελεύθερου Τύπου