Γράφει ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου

Η «υπόθεση Πετσίτη» έχει εισβάλει για τα καλά στο Μ. Μαξίμου και η αγωνία των επιτελών του πρωθυπουργού είναι να καταφέρουν να τη σταματήσουν έξω από την πόρτα του Α. Τσίπρα. Φαίνεται, όμως, ότι μάλλον είναι αργά, καθώς πληθαίνουν οι φωνές όσων λένε -όπως π.χ. η Ζωή Κωνσταντοπούλου- ότι το σκάνδαλο πλουτισμού του Πετσίτη «είναι θέμα Τσίπρα – Παππά».

ΑΛΛΩΣΤΕ, φαίνεται πως μάλλον ναυαγεί και η ειρηνευτική προσπάθεια που έγινε την προηγούμενη εβδομάδα μεταξύ Α. Τσίπρα και Ν. Παππά ενώπιον 2-3 στενών συνεργατών του πρωθυπουργού. Η «πίπα της ειρήνης» κράτησε λίγο. Με τον Ν. Παππά να βγαίνει στο Οpen και να βάζει στο «κάδρο Μανόλο» και τον Α. Τσίπρα και τον Δ. Τζανακόπουλο, λέγοντας ότι έχει συζητήσει αναλυτικά μαζί τους το θέμα. Και, από την άλλη, μετά το πρόσφατα άδειασμα του κυβερνητικού εκπροσώπου, ο οποίος… δεν ήξερε για τη σχέση Παππά – Πετσίτη, ήρθε ακόμα ένα «άδειασμα κορυφής» για τον Ν. Παππά, του οποίου η θέση γίνεται όλο και πιο δυσχερής: Ο γραμματέας του ΣΥΡΙΖΑ Π. Σκουρλέτης αναγνώρισε δημοσίως ότι οι απαντήσεις που έχουν δοθεί γι’ αυτή την υπόθεση δεν είναι επαρκείς, καθώς και ότι πρέπει να ερευνηθεί οποιαδήποτε «σκιά». Ολα δείχνουν λοιπόν πως, εφόσον δεν αρκεί -και δεν αρκεί- το «κάψιμο» του Πετσίτη, η σύγκρουση Α. Τσίπρα – Ν. Παππά μοιάζει αναπόφευκτη.

ΤΟ ΠΙΟ εντυπωσιακό είναι ότι ο Π. Σκουρλέτης αδειάζοντας τον Ν. Παππά αναγκάστηκε να πει μια μεγάλη αναλήθεια μεταμφιεσμένη σε «μισή αλήθεια». Αυτό που είπε για τον Μ. Πετσίτη, «κάπου τον έχει πάρει το μάτι μου», είναι εντελώς αναληθές. Εχει ομολογηθεί επισήμως, ακόμα και στο πλαίσιο της ακολουθούμενης παρελκυστικής τακτικής, ότι τουλάχιστον ως το 2015-2016 ο Μ. Πετσίτης μπαινόβγαινε παντού και ήταν πανταχού παρών, παρά τω πλευρώ κυρίως του Ν. Παππά, αλλά και του Α. Τσίπρα. Η δε περίοδος για την οποία ουδείς αμφισβητεί τη διαρκή παρουσία του «Μανόλο» στα μέσα και στα έξω, ήταν η περίοδος 2012-2014. Τότε όμως ο Π. Σκουρλέτης ήταν εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ. Ηταν στενότατος συνεργάτης και του Α. Τσίπρα και του Ν. Παππά, ο οποίος τότε «έλυνε και έδενε». Ο δε ρόλος του εκπροσώπου Τύπου, που είχε τότε ο Π. Σκουρλέτης, για όποιον γνωρίζει στοιχειωδώς πώς λειτουργούν τα κόμματα, δεν αφήνει ίχνος αμφιβολίας ότι ήξερε -και μάλιστα καλά- τον Μ. Πετσίτη. Ηξερε τι γίνεται, ποιος μπαίνει σε ποιο γραφείο και ποιος κάνει τι. Το γεγονός πως τώρα εξαναγκάζεται σ’ ένα αμήχανο και ψιλοένοχο «κάπου τον πήρε το μάτι μου» απλώς επιβεβαιώνει το φόβο που υπάρχει στο Μ. Μαξίμου για την έκβαση αυτού του σκανδάλου, αλλά και το ότι η φωτιά πλησιάζει στην κορυφή.

ΕΤΣΙ εξηγείται και η πρωτοφανής προσπάθεια της κυβέρνησης να κρατήσει εν ζωή την ημιθανή Novartis. Χρειάζεται επειγόντως αντιπερισπασμό στο σκάνδαλο Πετσίτη. Το καλό ή το κακό για την κυβέρνηση είναι ότι η ταχύτητα της εξέλιξης του σκανδάλου εξαρτάται και από την έκβαση της σύγκρουσης Α. Τσίπρα – Ν. Παππά και τούμπαλιν…

Τα δάκρυα της Ρένας

Δεν είναι δημοσίως γνωστό αν εκείνο το βράδυ της 23ης Ιουλίου -ή κάποιο από τα επόμενα- η Ρένα Δούρου έκλαψε. Αν της έφυγαν δυο δάκρυα για τους 100 νεκρούς που θρηνήσαμε στο Μάτι. Μπορεί και να δάκρυσε. Δημοσίως όμως επέλεξε το ρόλο του «ανεύθυνου», του «αθώου που τον χτυπάνε», του «θύματος», αλλά και του «αμετανόητου», αφού όλα τα έκανε σωστά και δεν φταίει σε τίποτα. Κι όταν η κριτική έγινε πιο σκληρή, επέμεινε στη «στραβή στη βάρδια της».

Κι όταν βγήκε το εισαγγελικό πόρισμα, που επιρρίπτει ευθύνες και στην ίδια, επέλεξε να «πουλήσει τρέλα» και ν’ αυτοθυματοποιηθεί, λέγοντας πως τη χτυπούν επειδή είναι γυναίκα… Οταν όμως ο Α. Τσίπρας την Παρασκευή στο ΣΕΦ την εκθείαζε ανερυθρίαστα και την εμφάνιζε ως θύμα «στοχοποίησης», η Ρ. Δούρου δεν συγκρατήθηκε. Κύλησαν τα δάκρυά της σε δημόσια θέα. Χωρίς δισταγμό και χωρίς κόμπο στο λαιμό. Εμοιαζαν με δάκρυα λύτρωσης. Προφανώς για ό,τι έχει τραβήξει επί τόσους μήνες. Η δικαίωση «Πασιονάρια του ΣΥΡΙΖΑ». Από το στόμα του ηγέτη. Ηταν η «στιγμή» της. Μόνο που οι «στιγμές» χαρακτηρίζουν τους ανθρώπους. Η Ρ. Δούρου δεν δίστασε να επιδείξει την εγωπάθειά της. Γιατί τι άλλο μπορεί να είναι τα «δάκρυα της δικαίωσης» όταν λείπουν τα «δάκρυα της ανθρωπιάς» για τις 100 ψυχές που έφυγαν, για να μην έρθουν ξανά; Το μαύρο στις εκλογές είναι το λιγότερο.

Το βέτο Κοτζιά

Πλήρη επιβεβαίωση της στήλης αποτελούν τα όσα είπε ο Ν. Κοτζιάς στο ρ/σ 24/7. Ο τέως υπουργός Εξωτερικών, λέγοντας πως πρέπει να υπάρξει άρση της ασυλίας του Π. Καμμένου από την παρούσα Βουλή, επιβεβαίωσε εμμέσως πλην σαφώς ότι έχει θέσει βέτο στον Α. Τσίπρα για την άρση της ασυλίας του τέως ΥΕΘΑ. Ο Ν. Κοτζιάς, που χρησιμοποίησε πολύ σκληρή γλώσσα για τον Π. Καμμένο («ο εθνικός συκοφάντης δεν θα γλιτώσει την καταδίκη»), εμμέσως συνέδεσε τη σχέση τού ΠΡΑΤΤΩ και του ΣΥΡΙΖΑ με την έκβαση της ψηφοφορίας για την άρση της ασυλίας του Π. Καμμένου. Οπως τυχαίο δεν είναι ότι πήρε αποστάσεις από τη Novartis. Με αυτά και μ’ αυτά, πάντως, πάλι «τρίζει» η εύθραυστη πλειοψηφία της «κυβέρνησης-κουρελού».

Και οι 42 ήταν υπέροχοι

Σε μια εντυπωσιακή εκδήλωση, που συντόνιζε η Σ. Ζαχαράκη, παρουσιάστηκαν οι 42 υποψήφιοι ευρωβουλευτές της Ν.Δ. Μια «πολύχρωμη» ομάδα, με ανανέωση μέσα από τη συνέχεια, με δυναμισμό και γνώση. Το πολιτικό στίγμα το έδωσε ο Κ. Μητσοτάκης, ο οποίος τόνισε το δημοψηφισματικό χαρακτήρα των ευρωεκλογών, που, όπως εκτίμησε, θα σημάνουν μια καθαρή νίκη της Ν.Δ. και μια μεγάλη ήττα του ΣΥΡΙΖΑ. Την ίδια στιγμή που έσπευσε να καταδικάσει τη λογική τού «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν»…

«Εμφύλιος» στη Μονμάρτρη των Αθηνών

Η κατάσταση που έχει εκθρέψει η κυβέρνηση με την ανοχή της στα Εξάρχεια πέρασε τη λεπτή «κόκκινη γραμμή». Οι συγκρούσεις ξέφυγαν από τις γνωστές «αναμετρήσεις» κουκουλοφόρων – ΕΛ.ΑΣ. Οι λεγόμενοι αντιεξουσιαστές άρχισαν τις επιθέσεις και στους κατοίκους της περιοχής. Είτε σε σπίτια διαμαρτυρόμενων κατοίκων είτε με μπούλινγκ. Ενας «ιδιότυπος εμφύλιος» είναι στα σπάργανα. Κάτοικοι των Εξαρχείων άρχισαν ν’ αντιδρούν βλέποντας την αδράνεια της ΕΛ.ΑΣ. Κι αυτό είναι εξαιρετικά επικίνδυνο. Οι κουκουλοφόροι, που κινούνται μεταξύ αναρχίας και ποινικού εγκλήματος, είναι και εκπαιδευμένοι και οπλισμένοι, αρκετοί απ’ αυτούς. Οι κάτοικοι που αντιδρούν, κατά τεκμήριο δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο.

Απορίες

1. Η Ζαν ντ’ Αρκ τις φωνές τις άκουγε στη Λωρραίνη ή στη Μονμάρτρη;

2. Αληθεύει ότι ο Μπαμπινιώτης οδύρεται και δεν συγχωρεί τον εαυτό του επειδή του έχει ξεφύγει η «τυμβοθηρία»;

Από την στήλη «ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ» στην έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου