Γράφει ο Γιῶργος Μιχαηλίδης*

Προτού ξεκινήσουμε, ας παραδεχθούμε κάτι. Κανείς δεν γνωρίζει τι συμβαίνει πίσω από τις κλειστές πόρτες των σπιτιών. Τις περισσότερες φορές, όμως, τα σημάδια είναι εμφανή, απλώς ο κόσμος είναι φοβικός να ασχοληθεί για να μην… μπλέξει. Εν προκειμένω η 30χρονη προέβαινε σε πράξεις που σε όλους μοιάζουν αδιανόητες.

Σύμφωνα με την δική της ομολογία, έφευγε από το σπίτι για να πιει καφέ με τις παρέες της και άφηνε επί ώρες το μωρό σπίτι. Μάλιστα για να… έχει τον έλεγχο το έδενε, ενώ για να μην κρυώνει, άφηνε ένα πιστολάκι να δουλεύει και να του ζεσταίνει τα πόδια! Και όλο αυτό συνέβαινε επαναλαμβανόμενα.

Την ίδια ώρα, αμέσως μετά την τραγωδία, γείτονες, περίοικοι και γνωστοί κυνηγούν τις κάμερες όπως οι μύγες το μέλι «αποκαλύπτοντας» δήθεν μυστικά της οικογένειας, ή ακόμα χειρότερα για να δηλώσουν πως… «πέφτουν από τα σύννεφα». «Δεν είχε δώσει δικαίωμα», «φαινόταν καλό παιδί», «δεν σου πήγαινε ο νους» αλλά και «εντάξει, όλοι ήξεραν αλλά δεν μιλούσαν», «ήταν ιδιόρρυθμος/η» ακούγονται στα ρεπορτάζ και σε κάνει να αναρωτιέσαι τι θα είχε συμβεί εάν όλοι μας ασχολούμασταν επί της ουσίας με τους διπλανούς μας.

Η ελληνική κοινωνία θα ήταν κάπως καλύτερη εάν ασχολούμασταν με τις φωνές και τα κλάματα από το διπλανό σπίτι και όχι με το… βρώμικο μπαλκόνι. Η ελληνική κοινωνία θα ήταν κάπως καλύτερη εάν εμπιστευόμασταν έστω και ελάχιστα τις λιγοστές κρατικές δομές για τέτοιες περιπτώσεις.

Πόσες γυναίκες και παιδιά θα είχαν γλυτώσει από την κακοποίηση, πόσες δολοφονίες θα είχαν αποτραπεί, πόσες ζωές θα είχαν αλλάξει εάν κάποιος από εμάς είχε σηκώσει ανώνυμα το ακουστικό και έλεγε «παιδιά, κάτι περίεργο συμβαίνει στο δίπλα σπίτι».

Επιτέλους πρέπει όλοι μας να αλλάξουμε νοοτροπία και να καταλάβουμε πως το να δείξουμε τα κακώς κείμενα δεν είναι ρουφιανά, αλλά υποχρέωσή μας ως πολίτες και σεβασμός στον συνάνθρωπο.

*Ο Γιῶργος Μιχαηλίδης είναι ο διευθυντής του EleftherosTypos.gr