Γράφει ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου

Και πικρόχολη θυμηδία, για τον αστό που έμαθε στον προλετάριο τα «πουράκια» κι εκείνος «το γύρισε στα Cohiba».

ΕΠΙ 4 χρόνια προσποιούνταν τους «αφοσιωμένους» κυβερνητικούς εταίρους. Τα «συνεταιράκια», που είχαν εκπλαγεί ο ένας με το πόσο αστέρι ήταν ο «μπούλης» και ο άλλος με τον «καταληψία» που έγινε ο «καλύτερος πρωθυπουργός» που είχε η χώρα. Αγκαλιές στην εξέδρα των πανηγυρισμών για τη νίκη στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015, ο Α. Τσίπρας να μην χάνει ευκαιρία να εκθειάζει την αφοσίωση και την ντομπροσύνη του Π. Καμμένου και ο Π. Καμμένος να απευθύνει χαιρετισμό στο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, αποκαλώντας τους συνέδρους «σύντροφοι»…

ΣΤΟ ΜΕΤΑΞΥ, μαζί έχτιζαν «παραδικαστικά κυκλώματα», μαζί οργάνωναν την «έφοδο στο κράτος» με μιλιούνια μετακλητών, μαζί δημιουργούσαν τις προϋποθέσεις για την πλήρη ανατροπή της πάγιας ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, που οδήγησε στο «εθνικό ναυάγιο των Πρεσπών» και «φιλοδοξεί» να οδηγήσει και στην επίλυση του Κυπριακού στα πρότυπα των Πρεσπών. Μαζί επιδείνωσαν το βιοτικό επίπεδο της μεγάλης πλειονότητας των Ελλήνων και μαζί δίχασαν, στοχοποίησαν και προσπάθησαν να εξοντώσουν τους πολιτικούς τους αντιπάλους. Μαζί έριξαν όσο πιο χαμηλά γίνεται το επίπεδο της χώρας, προσδίδοντας «πολιτικά χαρακτηριστικά» σ’ ένα αγοραίο και χυδαίο υβριστικό λεξιλόγιο, το οποίο περιελάβανε από το «ή θα τους τελειώσουμε ή θα μας τελειώσουν» μέχρι το επικό «στα τέσσερα εσείς». Μαζί όλα αυτά. Κοινό έργο Α. Τσίπρα-Π. Καμμένου.

ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ μαζί έκαναν «δουλειές». Ή όταν δεν τις έκαναν μαζί, φρόντιζε ο ένας να καλύπτει και να στηρίζει τις «δουλειές» του άλλου. Με όρους αφοσίωσης και ομερτά, που παραπέμπουν σε «οργανωμένες συμμορίες» από την εποχή της ποτοαπαγόρευσης. Μέχρι που ήρθε η στιγμή, όχι της ιδεολογικής ή της «πατριωτικής» διαφωνίας, αλλά το «ρίξιμο» και η πολιτική εξαπάτηση του ενός από τον άλλον. Ο Π. Καμμένος «πιάστηκε μπούλης». Ο Α. Τσίπρας του έκανε ό,τι είχε κάνει στον Α. Αλαβάνο, στον Φ. Κουβέλη, στον Π. Λαφαζάνη, στον Γ. Βαρουφάκη, στη Ζ. Κωνσταντοπούλου και δεκάδες άλλους ευκαιριακούς συνοδοιπόρους τους, τους οποίους, αφού τους χρησιμοποίησε, τους «άδειασε» στυγνά και στεγνά.

ΚΑΠΩΣ έτσι φτάσαμε στο κωμικοτραγικό μελόδραμα της Παρασκευής. Οι πρώην σιαμαίοι αντάλλασσαν… ποιήματα και απειλές. Παιδιάστικες συναισθηματικές εκρήξεις με «δολοφονικές» απειλές. Είναι προφανές ότι στο διαζύγιο Α. Τσίπρα-Π. Καμμένου συνυπάρχουν η σκηνοθεσία και η συνεννόηση με στοιχεία ρήξης και πληγωμένους πολιτικούς εγωισμούς. Ο Α. Τσίπρας έχει απομείνει με «κυβέρνηση- κουρελού», η οποία θα καταγραφεί στην Ιστορία ως πολιτικό εξάμβλωμα και πολιτικό ανέκδοτο. Και ο Π. Καμμένος ξέμεινε απλός ανεξάρτητος βουλευτής και «αρχηγός» ενός κόμματος που δεν υπάρχει. Δεν υπάρχει νικητής σ’ αυτό το κωμειδύλιο. Υπάρχουν μόνο ηττημένοι. Οπως υπάρχουν και περισσότεροι «κίνδυνοι» από «δικλίδες ασφαλείας».

ΕΙΝΑΙ προφανές ότι επί του παρόντος εκτοξεύονται μόνο προειδοποιητικές και τροχιοδεικτικές βολές. Και πιθανώς μέχρι τις εκλογές να μπορέσει να συγκρατηθεί σ’ αυτό το επίπεδο ο «πόλεμος». Αν και αρκετοί υποστηρίζουν ότι η βάσιμη απειλή της πολιτικής εξαφάνισης του Π. Καμμένου, σε συνδυασμό με την ασταθή ιδιοσυγκρασία του, μπορεί να οδηγήσει σε «Κούγκι». Ακόμα όμως κι αν επικρατήσει το ψυχρό σενάριο του «αμοιβαίου συμφέροντος», κανείς δεν μπορεί να προεξοφλήσει την εξέλιξη της σχέσης ενός αδίστακτου με έναν απρόβλεπτο και εξίσου αδίστακτο. Πόσω μάλλον όταν, μετά τη διαφαινόμενη εκλογική ήττα, βρεθούν μπροστά στην απόδοση ευθυνών για πράξεις και παραλείψεις οι οποίες συντελέστηκαν όταν ήταν σιαμαίοι.

ΤΟ ΥΠΟΒΑΘΡΟ της βαθιάς και ριζικής Α. Τσίπρα-Π. Καμμένου ρήξης υπάρχει. Και δυστυχώς και για τους δυο δεν εξαρτάται από τους ίδιους αν θα εξελιχθεί όλο το «έργο». Θα εξαρτηθεί από την επόμενη κυβέρνηση και τη βούλησή της οτιδήποτε εθνικά επιβλαβές, μεμπτό και σκανδαλώδες να αντιμετωπιστεί μέχρι τέλους. Τότε θα φανεί σε όλο του το μεγαλείο το πραγματικό backround της σχέσης των «δυο ξένων στην ίδια κυβέρνηση». Μέχρι τότε θα κρίνεται αν όντως ο Π. Καμμένος «κρατάει μυστικά», όπως είπε στο «Πρώτο Θέμα». Και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, εντελώς υποκριτικά, θα γιορτάζει την «απελευθέρωσή» της από τον ακροδεξιό, με τον οποίο συγκυβερνούσε αρμονικά για 4 χρόνια…

Και η προπαγάνδα πάλι ασθενική

Οπως παλαιότερα με την «υπερήφανη διαπραγμάτευση» κι αργότερα με την τραγική και προκλητική διαχείριση των τραγωδιών στο Μάτι και τη Μάνδρα ή με τις μη απαντήσεις σε καραμπινάτα σκάνδαλα (ΔΕΠΑ, Ελ. Βενιζέλος, Θριάσιο, μεγάλα κονδύλια για το μεταναστευτικό, απόπειρα πώλησης βλημάτων στη Σ. Αραβία, Μανόλο κ.λπ.), έτσι και τώρα με τα 40 -μέχρι στιγμής- θύματα της γρίπης, η κυβέρνηση, αντί να δράσει, συγκαλύπτει.

Η ανικανότητα οδηγεί αναγκαστικά τους δειλούς ανθρώπους στο ψεύδος και στην προσπάθεια συγκάλυψης. Το 3ο Μνημόνιο επιχειρήθηκε να συγκαλυφθεί με το «παράλληλο πρόγραμμα»-φάντασμα. Το Μάτι και η Μάνδρα με φτηνές και προσβλητικές για τους 124 νεκρούς παιδιάστικες δικαιολογίες. Τα σκάνδαλα με μη απαντήσεις. Τίποτα όμως απ’ αυτά δεν άντεξε. Ετσι και τώρα με τη γρίπη.

Τα στοιχεία ουσιαστικά ανύπαρκτα και μη πειστικά. Οι δικαιολογίες πρόχειρες. Και η προπαγάνδα πάλι ασθενική. Οι εργαζόμενοι στον τομέα της Υγείας έμειναν στη μεγάλη πλειονότητά τους ανεμβολίαστοι. Οπως και μεγάλο μέρος των ευπαθών ομάδων και του πληθυσμού. Με αποτέλεσμα η κυβέρνηση της ανικανότητας -εκτός των άλλων- να καταφέρει να εγγράψει έναν ακόμα «θρίαμβο» στα πεπραγμένα της. Ολως τυχαίως όμως κι αυτός «θολώνει την εικόνα» της, όπως θα έλεγε, αν δεν είχε εξαφανιστεί, ο αρμόδιος «μάγκας» υπουργός.

Παιχνίδι με τις μετρήσεις

Είναι από τα τελευταία «κόλπα» του Μ. Μαξίμου να αλλάξει το κλίμα. Οι κατά παραγγελία δημοσκοπήσεις του «Documento» ή της «ΕΦΣΥΝ» -η οποία κατά τον Π. Καμμένο παίρνει γραμμή απευθείας από το γραφείο του πρωθυπουργού -οι οποίες «δείχνουν» ή ότι οι εκλογές είναι «ντέρμπι» ή ότι η διαφορά είναι… μόλις 5,1%. Και η μεν δημοσκόπηση του «Documento», με τη διαφορά Ν.Δ.-ΣΥΡΥΖΑ στο….2%, ως καθόλου σοβαρή δεν απασχόλησε κανέναν. Το περίεργο είναι η δημοσκόπηση της prorate, που φιλοξενεί η «ΕΦΣΥΝ». Και η οποία δείχνει ότι η διαφορά Ν.Δ.-ΣΥΡΙΖΑ έχει μειωθεί στο… 5,5%. Σχεδόν όλες οι άλλες δημοσκοπήσεις δείχνουν σχεδόν διπλάσια διαφορά.

Ωστόσο δεν παύει να προκαλεί εντύπωση το γεγονός -ακόμα κι αν ισχύουν τα ευρήματα της prorate- να πανηγυρίζει κανείς γιατί πριν καν προκηρυχθούν εκλογές… χάνει με 5,5%. Η εμπειρία και ο κανόνας λένε ότι η διαφορά που καταγράφεται πριν από την προκήρυξη των εκλογών πάντα μεγαλώνει υπέρ του κόμματος που προηγείται κι έχει τον «αέρα της νίκης». Η μόνη λογική εξήγηση που υπάρχει είναι ότι οι πανηγυρισμοί, εκτός από τη δημιουργία μιας fake πραγματικότητας, αποκαλύπτουν την αγωνία όχι της προεξοφλημένης ήττας αλλά της πιθανής συντριβής.

Απορίες

1. Η «κυβέρνηση Τέρενς Κουίκ» δεν είναι πολύ πιο σταθερή από την «κυβέρνηση Παπαχρηστόπουλου»;

2. Η κυρία Χρυσοβελώνη θεωρεί ότι απάντησε για τη «δουλειά» των 3,6 εκατ. ευρώ που έδωσε σε μέχρι πρότινος συνεργάτη της;

Από την στήλη «ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ» στην έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου