Και πράγματι, αυτό συμβαίνει με τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος έχει 145 βουλευτές αλλά αποκτά ευκαιριακές πλειοψηφίες πότε με βουλευτές των ΑΝ.ΕΛ. (πρώην ή νυν) και πότε με του Ποταμιού.

Την ανάγκη αυτή εκμεταλλεύεται ο πρώην συγκυβερνήτης του Τσίπρα, Πάνος Καμμένος, ο οποίος εκβιάζοντας καταστάσεις υποχρεώνει τον Πρόεδρο της Βουλής Νίκο Βούτση να αλλάξει τον Κανονισμό της Βουλής προκειμένου ο ίδιος και ο επικεφαλής του Ποταμιού να διατηρήσουν τα προνόμια των πολιτικών αρχηγών.
Μία εκβιαζόμενη κυβέρνηση όμως είναι και ανίκανη κυβέρνηση. Εάν ο κ. Τσίπρας υποκύπτει στις πιέσεις του κ. Καμμένου για ήσσονα ζητήματα, όπως τα προνόμια μιας Κοινοβουλευτικής Ομάδας, τότε ο πρωθυπουργός είναι αδύναμος να ασκήσει πολιτική στα μεγάλα θέματα χωρίς να λογαριάζει τις αντιδράσεις του πρώην εταίρου του.

Εδώ και ένα μήνα ο πολιτικός κόσμος ασχολείται με τα καμώματα ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝ.ΕΛ. και για το εάν και πότε θα παραιτηθούν οι βουλευτές Παπαχριστόπουλος και Μεγαλοοικονόμου, όταν στην οικονομία επικρατεί επενδυτική ερήμωση και οι μεταρρυθμίσεις έχουν κολλήσει, όπως διαπιστώνουν οι Βρυξέλλες.

Ο κ. Τσίπρας έχει γαντζωθεί στην καρέκλα του Μαξίμου και αδιαφορεί για θεσμικές αταξίες, όπως αυτή της αλλαγής του Κανονισμού του Βουλής, ή και για την πρωτοφανή δυσαρμονία μεταξύ της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης του ΣΥΡΙΖΑ και της απήχησής του στο λαό.

Το 2014 ο σημερινός πρωθυπουργός καλούσε την προηγούμενη κυβέρνηση να παραιτηθεί επικαλούμενος τη μικρή ήττα που είχε υποστεί η Ν.Δ. στις ευρωεκλογές. Τώρα ο κ. Τσίπρας δεν έχει τέτοιες ευαισθησίες. Παραμένει στην εξουσία ακόμη και με επίσημη δύναμη 145 βουλευτών ευελπιστώντας στις ψήφους προθύμων που εμφανίζονται από τους ΑΝ.ΕΛ. ή το Ποτάμι. Μόνο που όλα αυτά είναι σημάδια πολιτικής παρακμής, που συνήθως καταλήγουν σε θεαματικές πτώσεις.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου