Γράφει ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου

Ιδιαίτερα μετά τα όσα αποκαλυπτικά επιβεβαίωσε χθες ο ίδιος ο Ν. Μανιαδάκης ότι εκλήθη δύο(!) φορές από τους εισαγγελείς κατά της διαφθοράς, οι οποίοι του ζήτησαν να ενοχοποιήσει τον Α. Σαμαρά, τον Α. Γεωργιάδη και τον Γ. Στουρνάρα!

Πιέστηκε, δηλαδή, να δώσει πολιτικά ονόματα, μπας και καταφέρει να σταθεί στα πόδια του το ούτως ή άλλως κωμικοτραγικό κατασκεύασμα της Novartis.

Με προφανή στόχο να ασκηθούν διώξεις σε πολιτικούς αντιπάλους της πιο αντιθεσμικής κυβέρνησης που γνώρισε η χώρα μετά τη μεταπολίτευση. Κι όλα αυτά σε μια τελευταία και απελπισμένη προσπάθεια της καταρρέουσας κυβέρνησης…

ΞΑΦΝΙΚΑ αποκαλύπτεται σε όλο του το μεγαλείο το άθλιο και αποτρόπαιο «σώμα» της σκευωρίας. Κάποιοι «έστησαν» εν ψυχρώ μια ερασιτεχνική -«τόσοι ήταν»- σκευωρία, μόνο και μόνο για να «δολοφονήσουν χαρακτήρες», να εξοντώσουν προσωπικότητες και να κρύψουν τη δική τους πείνα στα σκάνδαλα και «τζάμπα δημόσιο χρήμα». Το ψέμα, όμως, ως γνωστόν κι ευτυχώς έχει κοντά ποδάρια. Με αποτέλεσμα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ από «δημόσιοι κατήγοροι» να γίνουν δημοσίως κατηγορούμενοι. Κι όλα αυτά μες τη γενικευμένη χλεύη και τη δημόσια πολιτική διαπόμπευση που συνεπάγεται η αποκάλυψη μιας χονδροειδούς σκευωρίας.

Η ΕΝΤΕΛΩΣ «τσαπατσούλικη» σκευωρία του «κυκλώματος Ρασπούτιν», υπό την «υψηλή καθοδήγηση» του Μαξίμου, που στήθηκε άρον-άρον προκειμένου να «ξεχαστούν» τα συλλαλητήρια για το Σκοπιανό, καταρρέει με τον τρόπο που της αξίζει: Εκθέτοντας ανεπανόρθωτα τους εμπνευστές της, αλλά και τους «εκτελεστικούς βραχίονες» της υλοποίησής της. Σε μια εποχή που ο ΣΥΡΙΖΑ έδειχνε να έχει ακόμα αντοχές, βρέθηκαν τρεις κουκουλοφόροι μάρτυρες και πολλές σελίδες «καταθέσεων» με… τροχήλατες βαλίτσες και… τεκμηριωμένες εκτιμήσεις του τύπου, γι’ αυτή τη δουλειά, «δεν μπορεί να πήρε λιγότερα από….».

ΣΤΟΝ περίπου ένα χρόνο που μεσολάβησε από τότε το «παραδικαστικό» και το «αφρίζον δόγμα Πολάκη», όπως αποδεικνύεται, «έφαγαν τα λυσσακά» τους για να βρουν κάποιο στοιχείο, το οποίο να φεύγει από τη σφαίρα του γελοίου και να στέκεται στοιχειωδώς. Εις μάτην όμως. Αντιθέτως, αντί να βρεθούν καινούργια στοιχεία, εξανεμίστηκαν και τα παλιά. Είναι προφανές π.χ. ότι ο Ν. Μανιαδάκης άλλα πίστευε όταν συνεργαζόταν με τα «όργανα του Ρασπούτιν» κι άλλα «βλέπει» τώρα.

Οταν δεχόταν να γίνει «κουκουλοφόρος μάρτυρας» με το ψευδώνυμο «Γιάννης Αναστασίου» προσέβλεπε στα ευεργετήματα που απορρέουν από το καθεστώς του προστατευόμενου μάρτυρα. Τώρα κατάλαβε ότι επί τόσο καιρό συναλλασσόταν με αναξιόπιστα πρόσωπα ενός καθεστώτος, το οποίο βρίσκεται «επί ξύλου κρεμάμενο». Κι έτσι ο προστατευόμενος μάρτυρας έγινε κατηγορούμενος, αφού δεν έδωσε αυτό που του ζητούσαν…

ΠΟΤΕ ήταν το λάθος; Οταν εντάχθηκε στο καθεστώς του προστατευόμενου μάρτυρα ή τώρα που αποκαθηλώνεται σε κοινό κατηγορούμενο; Ενα από τα δύο είναι καταφανέστατο λάθος. Οπως χοντρό λάθος είναι ότι ο «αχαλίνωτος» Π. Πολάκης παραδέχθηκε δημοσίως ότι ενώ είναι παντελώς αναρμόδιος γνώριζε τουλάχιστον έναν από τους «κουκουλοφόρους μάρτυρες». Κι ακόμα πιο χοντρό ήταν το λάθος που έκανε στη συνέχεια: Μες τον πολιτικό πανικό του κατέφυγε σε δημόσιες ονομαστικές επιθέσεις εναντίον 5 εισαγγελέων και ανακριτών που χειρίζονται τις υποθέσεις της Novartis και του ΚΕΕΛΠΝΟ. Ομολογώντας δι’ αυτού του τρόπου πως αντιλαμβάνεται ο ίδιος και οι πολιτικοί προϊστάμενοί του την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης. Αλλά και πόσο «θεμιτές» θεωρούν σταλινοφασιστικές μεθόδους εκβιασμών και απειλών, προκειμένου να αποσπάσουν τις «ομολογίες» που επιθυμούν…

ΚΑΙ ΓΙΑ να μην υπάρχει καμία αμφιβολία για το σκαιόν του πράγματος, αρκεί η αναδρομή στο «προφητικό» δημοσίευμα της «εφημερίδας της κυβερνήσεως». Το «Ντοκουμέντο» σε περίπου ανύποπτη -για τους πολλούς- στιγμή είχε «προειδοποιήσει» τον Ν. Μανιαδάκη ότι αν δεν αποκαλύψει όλα όσα ξέρει «θα βρεθεί αντιμέτωπος με βαρύτατες κατηγορίες». Και… βρέθηκε! Ολως τυχαίως η ίδια εφημερίδα είχε πρωταγωνιστήσει στην «αποκάλυψη» του «σκανδάλου Novartis», δημοσιεύοντας «ανατριχιαστικές λεπτομέρειες» από τη διάτρητη δικογραφία που όλως τυχαίως είχε «πέσει» στα χέρια της…

ΕΙΝΑΙ απολύτως προφανές και ευανάγνωστο πλέον και από τον πιο αφελή: «Κύκλωμα Ρασπούτιν»-Π. Πολάκης-«συστημικά ΜΜΕ» ήταν γρανάζια του ίδιου μηχανισμού, ο οποίος καθοδηγούνταν και καθοδηγείται από το Μ. Μαξίμου. Επομένως, αυτοί με τους οποίους πρέπει να ασχοληθεί η Δικαιοσύνη είναι και πολλοί και ψηλά.

Δεν είναι οι Πρέσπες Σταύρο

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν ότι η «μάνταμ Μέρκελ» έρχεται στην Αθήνα στις 10 Ιανουαρίου, κυρίως για να «δέσει» την ψήφο του Στ. Θεοδωράκη υπέρ της συμφωνίας των Πρεσπών.

Ας το αντιπαρέλθουμε, μη υποκύπτοντας στις συνήθως γοητευτικές θεωρίες συνωμοσίας. Το Ποτάμι έχει σχεδόν προαναγγείλει ότι 3 βουλευτές του (Σπ. Δανέλλης, Σπ. Λυκούδης και Γ. Μαυρωτάς) μαζί με τον Στ. Θεοδωράκη προσανατολίζονται να υπερψηφίσουν τη συμφωνία των Πρεσπών. Εξασφαλίζοντας έτσι το 151 και την κύρωση της συμφωνίας. Και σε «αντιστάθμισμα» δήλωσε χθες ότι αν αποχωρήσει ο Π. Καμμένος από την κυβέρνηση, πρέπει να γίνουν εκλογές, εννοώντας ότι δεν θα δώσει ψήφο εμπιστοσύνης στον ΣΥΡΙΖΑ.

Ομως τόσο η σημασία του εθνικού θέματος όσο και η καμπή στην οποία βρίσκεται η χώρα απορρίπτουν τη λογική των «αντισταθμισμάτων» και των περίπου ίσων αποστάσεων. Πόσο μάλλον μετά τη χθεσινή ανερυθρίαστη δήλωση του Δ. Τζανακόπουλου ότι αν φύγουν οι ΑΝΕΛ η κυβέρνηση θα συνεχίσει με «ψήφο ανοχής». Η ενδεχόμενη υπερψήφιση της συμφωνίας των Πρεσπών -ανεξαρτήτως της άποψης που μπορεί να έχει ο οποιοσδήποτε γι’ αυτή καθαυτή τη συμφωνία- ισοδυναμεί με «φιλί της ζωής» σε μια ημιθανή κυβέρνηση, η οποία δεν λέει να ξεκολλήσει από την εξουσία, όσο κι αν «φωνάζει» η κοινωνία.

Πρόκειται για μια κυβέρνηση, η οποία δεν έχει καμία κοινωνική και πολιτική νομιμοποίηση. Εχει δημιουργήσει το δικό της σύστημα ανομίας. Εχει αποδείξει ότι δεν σέβεται καθόλου ούτε τους θεσμούς, ούτε την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης. Φτωχοποιεί συνειδητά ολοένα και περισσότερους στο όνομα μιας ουσιαστικά ανύπαρκτης «ταξικής μεροληψίας». Και δεν διστάζει να προσβάλλει κατά πρόσωπο τους πολίτες με «εγκαίνια»… μουσαμάδων και μετρό-φαντασμάτων.

Μακάρι οι συνθήκες να επέτρεπαν να κριθεί αυτοτελώς η -κάκιστη κατά την ταπεινή μου άποψη- συμφωνία των Πρεσπών. Αλλά κρίνεται η τύχη μιας κάκιστης κι επικίνδυνης κυβέρνησης κι επομένως η τύχη της χώρας, η οποία δυστυχώς βρίσκεται πάλι κοντά στα βράχια.

Απορίες

1. Κύριε Στ. Παππά, μπορώ να κάνω μια «καλή ερώτηση»; Η σχέση σας με τον δημοκρατικό διάλογο είναι η ίδια που έχει ο φάντης με το ρετσινόλαδο;

2. Το ότι ο κ. Τζανακόπουλος αρκείται πλέον και με κυβέρνηση ανοχής σημαίνει ότι τέλειωσε το λάδι στο καντήλι;

Από την στήλη «ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ» στην έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]