Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Η Μέρκελ έχει μέχρι στιγμής… καταπιεί δύο Γάλλους προέδρους κι ετοιμάζεται να κάνει το ίδιο και στον τρίτο, που μάλλον θα είναι ο Αλέν Ζιπέ. Με την πείρα των 70 χρόνων του, ο γκωλικός πρώην πρωθυπουργός του Σιράκ και δήμαρχος του Μπορντό είναι ένας μετριοπαθής πολιτικός, που ποτέ δεν καλλιέργησε ελπίδες ότι θα πάει κόντρα στη γερμανική λιτότητα και θα οδηγήσει σαν άλλος Ελ Σιντ την Ευρώπη στην «ανάπτυξη», όπως έκαναν ο Σαρκοζί και ο Ολάντ. Να θυμίσουμε ότι για κάποιο διάστημα και ο Σαρκό είχε προσπαθήσει να το παίξει «αντίπαλον δέος» της Μέρκελ ή τουλάχιστον ισότιμο σκέλος του γαλλο-γερμανικού άξονα, για να ταυτιστεί τελικά πλήρως με τις επιλογές του Βερολίνου. Αυτός, άλλωστε, ήταν ένας από τους λόγους που έχασε τις εκλογές το 2012.

Λόγω των δομικών προβλημάτων της Γαλλίας (οικονομία, μεταναστευτικό, Ισλάμ, τρομοκρατία) ο Ολάντ αναγκάστηκε σχετικά νωρίς να εγκαταλείψει το ρόλο της Ζαν ντ’ Αρκ του ευρωπαϊκού Νότου, αφήνοντας τη δόξα στον Αλέξη Τσίπρα και τον Ματέο Ρέντσι. Εσχάτως ο Ιταλός πρωθυπουργός ξεπερνάει και τον Ελληνα ομόλογό του σε αντι-γερμανική ρητορεία, επιτιθέμενος στις γερμανικές τράπεζες, καλώντας το Βερολίνο να μην υπαγορεύει στη Ρώμη «πώς θα κάνει τα μαθήματά της», ζητώντας χαλάρωση του Δημοσιονομικού Συμφώνου και πιέζοντας τη Γερμανία να στηρίξει οικονομικά τις αφρικανικές χώρες που στέλνουν μετανάστες στις ιταλικές ακτές.

Σε γενικές γραμμές, η γερμανική αντίδραση είναι «αφήστε τα σκυλιά να φωνάζουν, το κάρο προχωρεί». Πράγματι, η γερμανική ισχύς εξακολουθεί να λειτουργεί αποτρεπτικά σε οποιαδήποτε απόπειρα διεμβολισμού της. Ωστόσο, οι Μεσόγειοι αντιλαμβάνονται ότι το φάσμα της πολιτικής αστάθειας στη Γερμανία λόγω μεταναστευτικού και τα πρώτα σημάδια ανάσχεσης της γερμανικής οικονομίας (μείωση των βιομηχανικών εξαγωγών) αποτελούν πρώτης τάξεως ευκαιρία για να αρχίσουν να συνδιαμορφώνουν κάπως την ευρωπαϊκή ατζέντα, αντί να παραμένουν εσαεί παθητικοί θεατές.

Αλλοτε η προσπάθειά τους θα ήταν εκ προοιμίου καταδικασμένη. Σήμερα όμως ευελπιστούν ότι κάτι θα πετύχουν, πιθανότητα που αναγνωρίζει ακόμη και ο γερμανικός Τύπος.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου