Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης*

ΤΟ τελευταίο, ίσως, «χαρτί» που έχει απομείνει στον Πρόεδρο είναι η σύγκληση του συμβουλίου πολιτικών αρχηγών, μόνο που και εδώ υπάρχει αστερίσκος, καθώς επιβάλλεται να έχει προηγηθεί εισήγηση του πρωθυπουργού.

Η αναθεώρηση του 1986 αποδυνάμωσε τον Πρόεδρο. Ουσιαστικά έκανε «διακοσμητικό» το ρόλο του στο πολιτικό σκηνικό. Από την άλλη, είναι δεδομένο πως Πρόεδρος δεν μπορεί να εκλέγεται οποιοσδήποτε… τυχαίος. Και η αλήθεια είναι ότι έως τώρα οι πολιτικοί που έχουν εκλεγεί στο ανώτατο πολιτειακό αξίωμα της χώρας ήταν υψηλού επιπέδου διατηρώντας σε αντίστοιχα υψηλό επίπεδο και το θεσμό.

ΜΠΟΡΕΙ κάποιος, όμως, να κατανοήσει για ποιο λόγο να γίνεται τόση πολιτική φασαρία για τον τρόπο εκλογής του Προέδρου; Στο πλαίσιο της συζήτησης για την αναθεώρηση του Συντάγματος, τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και η Ν.Δ. προτείνουν πως αν δεν ψηφιστεί από 180 βουλευτές ύστερα από εννέα ή δύο ψηφοφορίες αντίστοιχα, τότε να γίνεται απευθείας εκλογή από το λαό. Δηλαδή να στήνονται κάλπες.

ΟΛΑ τα είχαμε σε αυτή τη χώρα. Αυτό που μας έλειπε είναι να ζήσουμε και την πόλωση ενός προεκλογικού αγώνα για την εκλογή ενός «διακοσμητικού» Προέδρου.

ΕΔΩ υπάρχουν κυβερνήσεις που μπορούν με πλειοψηφία 151 βουλευτών να εξαντλήσουν τετραετία και να ψηφίσουν Μνημόνια και μέτρα που θα καθορίσουν το μέλλον των πολιτών και της χώρας για πολλές δεκαετίες. Ακόμα και η συμφωνία των Πρεσπών με την οποία διακυβεύεται ένα τόσο σημαντικό εθνικό θέμα όπως το Σκοπιανό μπορεί να κυρωθεί με 151 ψήφους.

ΚΑΙ όμως, τα κόμματα επιμένουν στις 180 ψήφους για την εκλογή του Προέδρου. Επικαλούνται λόγους συναίνεσης. Παραλογισμός. Εδώ τα κόμματα δεν μπορούν να συναινέσουν σε ζητήματα Παιδείας και Υγείας, αλλά «υποχρεούνται» να συναινέσουν στο πρόσωπο του Προέδρου. Ετσι χωρίς λόγο και αιτία. Γιατί πριν από 45 χρόνια, με εντελώς διαφορετικές πολιτικές συνθήκες και με διευρυμένες τότε αρμοδιότητες για τον Πρόεδρο, υπήρξε η συνταγματική πρόβλεψη των 180 ψήφων. Τώρα όλα έχουν αλλάξει.

ΚΑΝΕΙΣ δεν πρέπει να ξεχνάει πως χρησιμοποιήθηκε από τον Αλέξη Τσίπρα η… μη εκλογή Προέδρου το 2014, που προκάλεσε πρόωρες εκλογές και στη συνέχεια η χώρα ύστερα από ένα καταστροφικό εξάμηνο έφτασε μια ανάσα από το Grexit.

ΑΠΟ τη στιγμή που όλοι πλέον επιθυμούν την αποσύνδεση της εκλογής Προέδρου από τη διάλυση της Βουλής, η λύση είναι εξαιρετικά απλή. Να μην απαιτούνται πλέον 180 ψήφοι. Από τη μία δεν θα υπάρχει πλέον ο κίνδυνος να στηθούν πρόωρες κάλπες. Και από την άλλη θα πρέπει να αναλογιστούμε ότι μια εκλογική μάχη μεταξύ των δύο υποψηφίων Προέδρων, αντί να διαφυλάξει το θεσμό, θα τον κομματικοποιήσει σε τέτοιο βαθμό που θα υπονομεύσει τη θητεία όποιου κερδίσει στην κάλπη.

*Ο Γιάννης Τσαπρούνης είναι διευθυντής σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]