Γράφει ο Γιῶργος Μιχαηλίδης*

Κατ αρχάς προτού εξετάσουμε το ζήτημα πρέπει να το αποσυνδέσουμε από τα αιτήματα των μαθητών και των φοιτητών. Άλλο πράγμα τα αιτήματα άλλο ο τρόπος διεκδίκησής τους. Ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα.

Τις προάλλες ο υπουργός Παιδείας βρέθηκε στο επίκεντρο της κριτικής γιατί επανέλαβε την πεποίθησή του πως το… ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα πρέπει να «καθαρίσει» τους χώρους των πανεπιστημίων από τα ναρκωτικά, το παρεμπόριο και την ανομία. Ο άνθρωπος είναι αν όχι ανμίκανος, τουλάχιστον νωθρός…

Δεν θέλει πολλή σκέψη. Κανένας γονιός δεν έχει πληρώσει για να φτάσει το παιδί του να σπουδάζει για παράδειγμα στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών για να το δει τελικά να παίζει μπουνιές με εμπόρους ναρκωτικών. Τα πανεπιστήμια είναι χώροι διάδοσης γνώσης, ιδεών και εδραίωσης της Δημοκρατίας και ο ρόλος της Πολιτείας είναι να βρίσκεται εκεί να διαφυλάξει τον ρόλο των ανώτατων ιδρυμάτων. Το άσυλο, όμως, και η στρεβλή επιβολή του έχουν δημιουργήσει αυτόν τον φαύλο κύκλο.

Επίσης, όμως, δεν θέλει και πολλή σκέψη το ότι οφείλουμε να σεβόμαστε τους θεσμούς, όποιος κι αν τους εκφράζει. Με απλά λόγια, η εισβολή των μαθητών στο υπουργείο Παιδείας ήταν, είναι και πρέπει να είναι σε μία ευνομούμενη Πολιτεία, απαράδεκτη. Αυτό που είδαμε το μεσημέρι της Δευτέρας είναι η επιτομή όλης της σιχασιάς που έφτασε την χώρα εδώ που την έφτασε.

Φτάσαμε να θεωρούμε καθημερινότητα τις ομάδες οι οποίες, ορμώμενες από το «δίκαιον» παρεμποδίζουν την ομαλή λειτουργία Θεσμών γιατί απλά δεν τους σέβονται, ενώ διακατέχονται και από την ιδεολογία του «αφού δεν ικανοποιούν τα αιτήματά μου, έχω κάθε δικαίωμα να παρέμβω». Και επειδή υπάρχουν πολλοί που θέλουν να παρεξηγήσουν πρέπει να ξεκαθαρίσουμε πως είναι άλλο πράγμα η διεκδίκηση του δικαίου, το δικαίωμα στην διαδήλωση, άσκηση πίεσης στην όποια κυβέρνηση (βλέπε το κίνημα του 1-1-4) και άλλο ο τραμπουκισμός.

Εάν εμείς οι πολίτες πρώτοι δεν διαφυλάξουμε την δημοκρατικότητα της Πολιτείας μας, ποιος περιμένουμε να το κάνει. Λένε πως το μέλλον μία χώρας είναι η νεολαία της. Για την Ελλάδα, λοιπόν ας ελπίσουμε πως το μέλλον μας δεν επαφίεται στα χέρια αυτών που νομίζουν -με την ανοχή καθηγητών και γονέων- πως έχουν το δικαίωμα να εκδιώκουν τους υπουργούς από τα γραφεία τους. Αυτό δεν είναι δημοκρατία, αλλά οχλοκρατία.

Αλλά τι να περιμένει κανείς από μία νεολαία (η οποία φυσικά διδάσκεται από το σχολείο) η οποία δεν έχει κριτική σκέψη, ούτε καν την διάθεση να ψάξει πράγματα που δεν μαθαίνει στο σχολείο. Κλείνοντας θα παραθέσω την εμπειρία της καθηγήτριας Νεοελληνικής Φιλολογίας στο Τμήμα Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης, Αγγελικής Καστρινάκη, η οποία λέει ευθέως πως σχεδόν οι μισοί φοιτητές δεν γνωρίζουν τι συνέβη την 28η Οκτωβρίου ή τι εορτάζουμε την 25η Μαρτίου. [Διαβάστε το άρθρο ΕΔΩ].

Και είναι κρίμα να μην έχεις καμμία δικαιολογία όταν το ίντερνετ σου παρέχει κάθε πληροφορία αβίαστα και δωρεάν. Τότε δεν φταίει κανείς άλλος, φταις μόνο εσύ.

*Ο Γιῶργος Μιχαηλίδης είναι διευθυντής στο EleftherosTypos.gr

Ακολούθησέ τον στο Facebook

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]