Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη

Θα ήταν ακόμα σπουδαιότερη εκείνη η ημέρα αν πρώτο θέμα της εβδομάδας για την ακαδημαïκή κοινότητα δεν ήταν τα ναρκωτικά εντός και εκτός πανεπιστημίων.

Αραγε οι συγκλονιστικές μαρτυρίες φοιτητών και καθηγητών για το εμπόριο ναρκωτικών που γίνεται πέριξ του Οικονομικού Πανεπιστημίου ή ακόμα και εντός, όπως στην περίπτωση του αχανούς ΑΠΘ, θα πέσουν για μία ακόμα φορά στο κενό; Το πιθανότερο είναι πως ναι. Αστυνομία, δήμος, ακαδημαϊκή κοινότητα, περιφέρεια, τουλάχιστον τέσσερα υπουργεία (Προστασίας του Πολίτη, Υγείας, Παιδείας και Εσωτερικών), ΟΚΑΝΑ, εισαγγελείς και ποιος ξέρει πόσοι ακόμα φορείς, εξακολουθούν να στροβιλίζονται γύρω από ένα γαϊτανάκι (αν)αρμοδιοτήτων, ασυνεννοησίας, γραφειοκρατίας, πολυνομίας και τελικά αδράνειας. Ποτέ άλλοτε τόσο πολλοί υπεύθυνοι δεν ήταν τόσο ανεύθυνοι εκ του αποτελέσματος.

Είναι προφανές πως η όποια στρατηγική έχουν, που μάλλον δεν είναι μία, αλλά πολλές και αντικρουόμενες, έχει αποτύχει παταγωδώς. Καλά δεν μιλάμε για το πόρισμα Παρασκευόπουλου, αυτό είναι σαν να μην υπάρχει καν. Μιλάμε για συγκεκριμένα σχέδια που είτε εφαρμόζονται μονομερώς, π.χ. καθαρίζουν το Πεδίον του Αρεως αλλά αδυνατούν να αντιμετωπίσουν τη «μετακόμιση» των ναρκέμπορων στο δρόμο δίπλα από το πανεπιστήμιο, είτε δεν προχωρούν καθόλου, π.χ. χώροι ελεγχόμενης χρήσης ναρκωτικών (πρόταση Καμίνη).

Η μαρτυρία του καθηγητή του ΑΠΘ Ορέστη Καλογήρου, που ανήρτησε το κείμενό του στα σόσιαλ μίντια μπας και ακουστεί καλύτερα, είναι ενδεικτική (και τρομακτική). Μέρα μεσημέρι, μπροστά σε τηλεοπτικά συνεργεία, ένας αγριεμένος έμπορος ναρκωτικών πουλούσε τσαμπουκά φωνάζοντας «φύγε από εδώ», προφανώς γιατί του χαλούσαν την πιάτσα. Ο καθηγητής αποφάσισε να μην το αφήσει έτσι και κάλεσε την Αστυνομία. Ακολούθησαν διάλογοι του τύπου «αν είναι άσυλο μήπως να μην μπούμε/καλύτερα να μας τον φέρουν έξω οι φύλακες της σχολής/καλά θα μπούμε αφού υπάρχει εξουσιοδότηση από την Πρυτανεία». Με τα πολλά έγινε επιχείρηση σύλληψης, συνέλαβαν λάθος άτομα, και γύρω στο απόγευμα ακολούθησε δεύτερος γύρος επικοινωνίας του καθηγητή με τους αστυνομικούς, με το ηθικό δίδαγμα να είναι «εμείς τους πιάνουμε, τα δικαστήρια τους αφήνουν».

Το διά ταύτα; «Ολες αυτές τις ώρες, όλοι όσοι είχαν εμπλοκή με αυτό το θέμα είχαν το ύφος «μου έτυχε ένας στραβός στη βάρδιά μου». Ερασιτεχνισμός, ευθυνοφοβία, μετάθεση ευθυνών, αναποτελεσματικότητα, έλλειψη κανόνων εμπλοκής και επιχειρησιακού σχεδίου. Και το αποτέλεσμα μηδέν», γράφει απογοητευμένος ο καθηγητής, ο οποίος παραδέχεται τη βούληση Πρυτανείας και Αστυνομίας να λύσουν το πρόβλημα, αλλά προφανώς δεν φτάνει. Ακούει κανείς;

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]