Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη*

Εδώ κάνουμε ένα μεγάλο πείραμα, γιατί, ξέρεις κάτι, μπορούμε να ζήσουμε όλοι μαζί ειρηνικά κι ας είμαστε από άλλες χώρες, από άλλες θρησκείες, από άλλες παραδόσεις, όταν σεβόμαστε και αγαπάμε ο ένας τον άλλο για αυτό που είναι. Για την αρετή του. Τα παιδιά είναι καλοκάγαθα, δεν είναι μνησίκακα, δεν τα ενδιαφέρει να αγαπήσουν το φίλο τους επειδή είναι απ’ την ίδια πατρίδα. Δεν υπάρχουν γκέτο εδώ. Τα ακούω να λένε τραγούδια της χώρας τους και σκέφτομαι αυτός είναι ο παράδεισος» (Πηγή Lifo.gr).

Για την παραγωγή της χιώτικης μαστίχας απαραίτητο στάδιο είναι το δέντρο να «δακρύσει». Πολλοί έχουν παρομοιάσει αυτή την ιδιαίτερη διαδικασία με ένα θαύμα της φύσης. Ενα κομμάτι από το μυστήριο των μαστιχόδεντρων φαίνεται πως κουβαλά μέσα του ο πατήρ Αντώνιος, ο Χιώτης ιερωμένος που έχει κάνει περήφανη όλη την Ελλάδα με το έργο του. Η «Κιβωτός του Κόσμου» ιδρύθηκε το 1998 στην Αθήνα από τον 26χρονο τότε ιερέα και σήμερα έχει αναπτύξει παραρτήματα στην Ηπειρο, στη Χίο και τον Βόλο. Οχι απλά παραρτήματα δηλαδή, αλλά μικρούς, επίγειους παράδεισους, όπου μεγαλώνουν, παίζουν, διαβάζουν και κοιμούνται με ασφάλεια εκατοντάδες απροστάτευτα παιδιά. Λεπτομέρεια πεζή αλλά σημαντική: Αυτός «ο κόσμος ο μικρός ο μέγας» της «Κιβωτού» δεν έχει λάβει ούτε ένα ευρώ κρατική επιχορήγηση. Δεν τη ζήτησε, δεν τη χρειάζεται. Ολα τα έσοδα προέρχονται από τις προσφορές των πολιτών.

Η ΒΡΑΒΕΥΣΗ του πατρός Αντωνίου Παπανικολάου πριν από λίγες ημέρες στην Ευρώπη με το Βραβείο Καλύτερου Ευρωπαίου Πολίτη ήταν μία ακόμα σπουδαία διάκριση που προστέθηκε στο βιογραφικό της οργάνωσης, δίπλα στα βραβεία της Unesco, της Ακαδημίας Αθηνών, του Προέδρου της Δημοκρατίας. Για την ακρίβεια, προστέθηκε στο βιογραφικό του ίδιου, των εθελοντών, αλλά και των παιδιών. Γιατί αυτά τα παιδιά δεν φιλοξενούνται απλώς, αλλά συμμετέχουν σε μια κοινωνική διαδικασία που κάνει τον κόσμο μας λίγο καλύτερο. Για να καταλάβουν όλοι ακριβώς τι σημαίνει αυτό, ιδού μια μικρή ιστορία από την «Κιβωτό Αιγαίου», που στεγάζεται στο Αίπος της Χίου, 10 λεπτά από το Βροντάδο.

ΕΚΕΙ ΥΠΗΡΧΕ ένα εγκαταλελειμμένο χωριό με 32 σπιτάκια. Επειτα από συνεννόηση με το δήμο, τα σπίτια ανακαινίστηκαν και το κεντρικό κτίριο αναμορφώθηκε ριζικά, ώστε να μπορούν τα παιδιά να τρώνε, να μελετούν, να γυμνάζονται, να παίζουν. Πρόκειται για παιδιά που προέρχονται από όλη την περιοχή του Αιγαίου, τα οποία έχουν απομακρυνθεί από το οικογενειακό τους περιβάλλον, μετά από εισαγγελική εντολή, για διάφορους λόγους. Κάποια στιγμή, όμως, όταν οι προσφυγικές ροές βρίσκονταν στην κορύφωσή τους και το νησί της Χίου δεχόταν «καραβιές» ανθρώπων, η κοινότητα της «Κιβωτού» κατάλαβε πως δεν μπορούσε να μείνει αμέτοχη, ιδίως για τα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα. Ετσι, ο πατήρ Αντώνιος έκανε σύσκεψη με τα παιδιά, συζήτησαν ανοιχτά, ψήφισαν και αποφάσισαν πως πρέπει να ανοίξουν τις πόρτες τους στους συνομηλίκους τους, που ήρθαν από τόσο μακριά και είναι κουρασμένοι και φοβισμένοι.

«ΟΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ της ζωής συνάντησαν τους πρόσφυγες του πολέμου», λέει με τη χαρακτηριστική φωνή του ο πατήρ Αντώνιος και από τον Δεκέμβριο του 2015 η δομή φιλοξενεί και ασυνόδευτους ανήλικους πρόσφυγες. Οσο για το αν ήταν εύκολο, τίποτα δεν είναι εύκολο και ας το κάνει να φαίνεται έτσι. Θέλει γερό στομάχι, λέει, θέλει να τα έχεις βρει πολύ καλά με τον εαυτό σου, γιατί υπάρχουν και πολύ δύσκολες στιγμές. Δεν γιατρεύονται εύκολα οι σωματικές και οι ψυχικές πληγές αυτών των παιδιών. Πρέπει πρώτα να «δακρύσουν» όλοι μαζί, σαν τα δάκρυα της μαστίχας. Μετά όλα παίρνουν τη γεύση της.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]