Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη*

Ειδικά στην Ελλάδα που έχουμε τη συνήθεια να διαστρεβλώνουμε τα πάντα και να τα αντιμετωπίζουμε προβάλλοντάς τα σε έναν παραμορφωτικό ιδεολογικό καθρέφτη, χάνουμε στο τέλος την ουσία.

Πάρτε για παράδειγμα την περίπτωση της Κύπρου, όπου λειτουργεί ο θεσμός του Παρατηρητή της Γειτονιάς. Πρόκειται για μια ομάδα πολιτών που βρίσκονται σε εγρήγορση και παρατηρούν για τυχόν ύποπτες κινήσεις στη γειτονιά τους, συμβάλλοντας στην πρόληψη του εγκλήματος. Στην περίπτωση της απαγωγής των δύο παιδιών, η παρατηρητικότητα ενός πολίτη συνέβαλε στον εντοπισμό του δράστη. Αν κάτι ανάλογο ζητούσε κάποιος στην Ελλάδα, κάποιοι, ξέρουμε ποιοι, θα μιλούσαν για… χαφιέδες.

Δεν ξέρω αν η κοινωνία της Κύπρου είναι περισσότερο απενοχοποιημένη από συμπλέγματα του παρελθόντος και απελευθερωμένη από στερεότυπα που θέλουν την Αστυνομία να ταυτίζεται με τη βίαιη καταστολή σε σχέση με την ελληνική κοινωνία, πάντως έτσι τουλάχιστον φαίνεται. Ισως πάλι να είναι πιο πειθαρχημένη, κάτι που φάνηκε και από τον τρόπο που αντιμετώπισε τη μεγάλη οικονομική κρίση και το Μνημόνιο. Ισως να οφείλεται και στον τρόπο που αντιμετώπισε το πολιτικό σύστημα της χώρας τα επώδυνα μέτρα που επιβλήθηκαν: Τα εφάρμοσε. Και σε τρία χρόνια κατάφερε να βγει από το πρόγραμμα και να επιστρέψει στην ανάπτυξη.

Η Ελλάδα χρειάστηκε οκτώ χρόνια και ακόμα διανύει περίοδο άρνησης. Η κυβέρνηση, που πανηγυρίζει για την έξοδο από τα Μνημόνια από τα οποία θα μπορούσαμε να έχουμε βγει από το ‘15, προσπαθεί τώρα να ανακόψει την πορεία των μεταρρυθμίσεων, επιλέγοντας να παρακάμψει «αντιδημοφιλή» μέτρα. Στην ουσία ποτέ δεν πίστεψε ότι πρέπει να προχωρήσουν οι ιδιωτικοποιήσεις, ποτέ δεν πείστηκε ότι πρέπει να υποστηρίξει τον ιδιωτικό τομέα ή να προχωρήσει στην αξιολόγηση. Από κοντά, καλλιεργεί και τα στερεότυπα του παρελθόντος που «βολεύουν» τη διαιώνιση του αριστερού πλεονεκτήματος.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]