Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης*

Υπάρχουν βέβαια και περιπτώσεις όπου κάποιοι «επώνυμοι» της περιοχής απλά θέλουν να κατακτήσουν ως «τρόπαιο» τον τίτλο του δημάρχου.

ΠΡΟΦΑΝΩΣ και θα αδικώ πολλούς τοπικούς άρχοντες που έχουν προσφέρει στην περιοχή τους, αλλά είναι πάντοτε οι εξαιρέσεις εκείνες που εκθέτουν όλους όσους ακολουθούν τον κανόνα τού… απλά προεδρεύω. Πριν από δέκα χρόνια βρέθηκα στα Τρίκαλα. Ναι, σε μια πόλη που όλοι εμείς -που μας «ξεβλάχεψε» ο Κωστόπουλος- μόνο στο άκουσμα του ονόματός της την περιφρονούσαμε. Τα Τρίκαλα, λοιπόν, είχαν ήδη μπει στην ψηφιακή εποχή τότε που ακόμα δεν είχαν υπήρχαν ούτε smartphones. Μέχρι που έβρισκες θέση για παρκάρισμα του Ι.Χ. με τη βοήθεια του κινητού τηλεφώνου. Τώρα πια έχουν ακόμη και λεωφορεία χωρίς οδηγούς. Κάπως έτσι θα έπρεπε να είναι όλες οι πόλεις στη χώρα μας αν οι τοπικοί άρχοντες εκμεταλλεύονταν σωστά τα κοινοτικά κονδύλια.

ΝΑΙ, θα ζούσαμε σε μια άλλη χώρα. Σε ένα ευρωπαϊκό περιβάλλον. Γιατί, μπορεί τώρα πλέον να έχουμε γίνει όλοι… μενουμευρωπαίοι, αλλά αυτό που κυριαρχεί σαν νοοτροπία είναι πως… εδώ είναι Βαλκάνια. Η πλειοψηφία των τοπικών αρχόντων προσπαθεί να κάνει όσες περισσότερες προσλήψεις μπορεί για να διατηρεί εκλογική πελατεία και να δίνει έργα σε αυτούς που… πρέπει.

ΑΣ φροντίσουν την καθαριότητα. Ας φτιάξουν πεζόδρομους, πάρκα, πλατείες, παιδικές χαρές. Ας αλλάξουν και τις λάμπες για να βλέπει ο κόσμος το βράδυ. Ας διευκολύνουν δημότες και επισκέπτες στο μικροκυκλοφοριακό της περιοχής. Και ας αντιμετωπίσουν, επιτέλους, και τα πιο μεγάλα προβλήματα. Ας κάνουν πραγματική αντιπυρική πρόληψη και ας καθαρίσουν τα ρέματα.

Ο Ψινάκης ήθελε να κάνει τον Μαραθώνα… Μονακό. Μόνο που δεν γίνεσαι Μονακό με φρου φρου και αρώματα. Θέλει έργα. Και αν είσαι άσχετος γίνεσαι και επικίνδυνος και είναι βέβαιο πως δεν μπορείς να διαχειριστείς καταστάσεις όπως η πυρκαγιά στο Μάτι.

ΚΑΙ η περιφερειάρχης που υποσχόταν πως θα άλλαζε τα πάντα στην Αττική; Η νέα και φιλόδοξη Ρένα Δούρου υποστηρίζει πως όλα μπλοκάρουν στα γρανάζια της γραφειοκρατίας και στον κυκεώνα των αρμοδιοτήτων. Τότε, δεν πρέπει να παραιτηθεί για όσα έγιναν στη Μάνδρα και στο Μάτι. Επρεπε να είχε αποχωρήσει πολύ πριν συμβούν τραγωδίες καταγγέλλοντας τα όσα κατήγγειλε μετά. Τώρα είναι πια αργά για δάκρυα.

ΕΔΩ ο Καμίνης κλείνει μια οκταετία ως δήμαρχος Αθήνας και πιθανότατα το μόνο που κατάφερε σε δυο θητείες ήταν η εκκένωση των παιδικών κατασκηνώσεων την ημέρα της τραγωδίας. Για όλα τα υπόλοιπα το πιθανότερο είναι πως οι Αθηναίοι θα ήθελαν να τον… ξεχάσουν, όπως ξέχασε και αυτός αυτά που υποτίθεται πως θα υλοποιούσε.

ΚΙ όμως συνωστίζονται δεκάδες που θέλουν να διαδεχθούν τον Ψινάκη, τον Καμίνη, τη Δούρου και τον κάθε τοπικό άρχοντα. Εχουν πάρει χαμπάρι πως και από τα «έργα» του δημάρχου ή του περιφερειάρχη εξαρτάται ακόμα και η επιβίωση ανθρώπινων ζωών; Πως δεν πρόκειται ούτε για ένα απλό κομματικό παιχνιδάκι ούτε για μια γκλάμουρ θέση; Γιατί, οι περισσότεροι από αυτούς που τώρα έχουν την τοπική εξουσία χαμπάρι δεν το πήρανε…

*Ο Γιάννης Τσαπρούνης είναι διευθυντής σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]