Γράφει ο Γιώργος Κουμπαράκης

Οπως προλογίζουν οι δημιουργοί του περιλαμβάνει μια συστηματική καταγραφή όλων των δομών που υπάγονται στο δημόσιο τομέα, αλλά και των νομικών προσώπων που δεν υπάγονται σ’ αυτόν επειδή εξαιρέθηκαν με ειδικές διατάξεις, είτε εξ αρχής είτε εκ των υστέρων.

Σύμφωνα με τους ίδιους, πρόκειται για ένα εύχρηστο εγχειρίδιο, το οποίο επιτρέπει την καλύτερη και ευχερέστερη εξυπηρέτηση των πολιτών αλλά και των δημόσιων υπηρεσιών, διότι τους παρέχει μια ολοκληρωμένη εικόνα για το ποιους ακριβώς φορείς εννοούμε όταν μιλάμε σήμερα για δημόσιο τομέα με την ευρεία του όρου έννοια.

Σε έγγραφο που αναρτήθηκε στις 14 Ιουνίου 2017 στη σελίδα του υπουργείου Διοικητικής Ανασυγκρότησης στην Κατηγορία: Μητρώο Δημόσιων Υπηρεσιών,με θέμα: «Δημοσίευση του επικαιροποιημένου Μητρώου Υπηρεσιών και Φορέων της Ελληνικής Διοίκησης έτους 2017», αναφέρεται πως «δεδομένου ότι το περιεχόμενο του Μητρώου έχει δυναμικό χαρακτήρα, η προσπάθεια επικαιροποίησής του είναι μία διαρκής διαδικασία».

2018 και δεν ξέρουμε με ακρίβεια ούτε πόσους φορείς έχουμε ούτε πόσους φορείς συντηρούμε και πληρώνουμε με τη βαριά φορολογία που μας επιβάλλουν. Και αυτό γιατί η σημερινή κυβέρνηση έχει αποδείξει πως έχει αλλεργία στην έννοια της ακρίβειας. Κάθε φορά που οι αρμόδιοι υπάλληλοι επιχειρούν να αποτυπώσουν με ακρίβεια την εικόνα του Ελληνικού Δημοσίου, στην κυβέρνηση προκαλείται αλλεργικό σοκ και αντιδρά δημιουργώντας νέους φορείς και οργανισμούς. Αυτός, φίλες και φίλοι, είναι ο δυναμικός χαρακτήρας που προσδίδει η σημερινή κυβέρνηση στην Ελληνική Διοίκηση.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της ετήσιας έκθεσης του πληροφοριακού συστήματος του υπουργείου Εργασίας, Εργάνη,, για την πορεία της απασχόλησης, την περίοδο Οκτώβριος 2015 – Οκτώβριος 2017,,σημειώνεται ότι κατά 64,75% αυξήθηκαν οι φορείς του δημόσιου και ευρύτερου δημόσιου τομέα μέσα σε δύο χρόνια και τα Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου πλην των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης, από 1.068 που ήταν το 2015 αυξήθηκαν σε 1.211 το 2017.

Και κάπου εδώ θυμάμαι μια εννοιολογική προσέγγιση της έννοιας «πρόσχημα». Κάπου είχα διαβάσει λοιπόν πως πρόσχημα είναι η προσπάθεια συγκάλυψης του πραγματικού σκοπού μιας ενέργειας. Πιο συγκεκριμένα, 31 Μαΐου 2018, εκπομπή «Πρώτη Είδηση» στην ΕΡΤ, η αναπληρώτρια υπουργός Κοινωνικής Αλληλεγγύης, κα Θεανώ Φωτίου στην εκπομπή, με αφορμή τα περιστατικά της παιδικής κακοποίησης στη Λέρο και το φονικό στη Ζάκυνθο, δηλώνει πως «θα φτιάξουμε ένα μηχανισμό καταγγελίας περιστατικών κακοποίησης που οι πολίτες θα καταγγέλλουν».

Επί της ουσίας ανακοινώνει αναφανδόν τη δημιουργία ενός νέου φορέα – οργανισμού. Το γεγονός ότι μηχανισμός αρμόδιος για τη διευθέτηση τέτοιων ζητημάτων υπάρχει ήδη, λειτουργεί αποτελεσματικά και απαντάει στο όνομα «Χαμόγελο του Παιδιού» είναι μια άλλη ιστορία, για την οποία η σημερινή κυβέρνηση δεν ενδιαφέρεται.

Προδήλως το μόνο που την ενδιαφέρει είναι να δημιουργεί, εκμεταλλευομένη συμβάντα που ταράζουν την ελληνική κοινωνία, προσχηματικά νέους φορείς και οργανισμούς με μοναδικό σκοπό να συνεχίζει το πάρτι των απροκάλυπτων και προκλητικών διορισμών.

Και όσο το πάρτι δημιουργίας οργανισμών και διορισμών συνεχίζεται τόσο η δυνατότητα να γνωρίζουμε πόσους οργανισμούς έχουμε και τι πληρώνουμε θα απομακρύνεται όλο και περισσότερο και μαζί με αυτή θα απομακρύνεται και η προοπτική να γίνουμε κάποια στιγμή δίκαιο και λειτουργικό κράτος.

Καλό είναι λοιπόν, εδώ που φτάσαμε, να θυμόμαστε πως «υπάρχουν εκατοντάδες αιτίες για την αποτυχία, αλλά καμιά δικαιολογία».

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]