Γράφει ο Γιώργος Κουμπαράκης

Ξεκινώντας από το τέλος, η εμφάνιση δημαγωγών ηγετών σήμερα αποδεικνύει περίτρανα πως ζούμε στην εποχή τον λαϊκίστικων πολιτικών σχηματισμών. Τα οποία, παρότι δείχνουν τόσο ανομοιογενή ως προς τη σύνθεσή τους, μοιάζουν εξαιρετικά ως προς τη σύλληψή τους. Με λίγα λόγια έχουν κοινή αφετηρία, την εκμετάλλευση της σωρευμένης απογοήτευσης των πολλών για τους λίγους. Οι ετερογενείς λαϊκίστικοι πολιτικοί σχηματισμοί εκμεταλλευόμενοι το κύμα της αγανάκτησης των πολλών εμφανίζονται να έχουν λύσεις για όλα.

Μόνο που το εγγενές πρόβλημα των λύσεων που προτείνουν είναι ότι είναι ολωσδιόλου ανεφάρμοστες και το μόνο που προκαλούν είναι διόγκωση των προβλημάτων. Σε κάνουν να πιστέψεις σε απιθανότητες και μόλις κερδίσουν την εμπιστοσύνη και τη στήριξή σου διαπράττουν φρικαλεότητες. Αυτό μέσες άκρες είναι το modus operandi των λαϊκιστών.

Στην πλειοψηφία των ευρωπαϊκών χωρών οι κάλπες αναδεικνύουν αυθεντικά τέκνα του λαϊκισμού, τα οποία τροφοδοτούνται από τον θυμό για τον τρόπο με τον οποίο πολιτικές απέτυχαν και αποτυγχάνουν να συλλάβουν κάποια λύση ικανή να αποσοβήσει τις δυσκολίες που γεννά το πρόβλημα. Η ολοκληρωτική κυριαρχία των λαϊκιστών δεν αποτελεί σενάριο επιστημονικής φαντασίας, αλλά μια πιθανότητα η οποία κινδυνεύει να γίνει πραγματικότητα. Γιατί; Επειδή πολύ απλά η αντίπαλη πλευρά, ούσα μουδιασμένη, αποδέχεται αναντίδραστα την ήττα της.

To 2018, τη στιγμή που η Ελλάδα ετοιμάζεται για την «καθαρή» της έξοδο, Ιταλία, Ισπανία, Πολωνία και Ουγγαρία ανακαλύπτουν την είσοδό τους σε μια νέα περίοδο έντονων δοκιμασιών. Ο ευρωπαϊκός Νότος κάνει το ευρωπαϊκό οικοδόμημα να τρίζει συθέμελα και αυτό γιατί η παρατεταμένη λαϊκή απογοήτευση απέναντι στις ηγέτιδες πολιτικές δυνάμεις τοποθετεί τις διάφορες μορφές του λαϊκισμού, των ευρωσκεπτικιστών και των ευρύτερων αντισυστημικών και ακραίων δυνάμεων από το περιθώριο στην κεντρική πολιτική σκηνή και σε πολλές περιπτώσεις και στο τιμόνι των χωρών. Η διαρκής υπεράσπιση ενός status quo που είναι πρόδηλα αναποτελεσματικό και οδηγεί λαϊκιστικές δυνάμεις στον δρόμο για την εξουσία.

Με λίγα λόγια η Ευρώπη των λίγων έχει αποδεδειγμένα πλέον αποτύχει! Η Ευρώπη των πολλών πρέπει να αποτελέσει τη βάση οικοδόμησης του νέου οράματος, το οποίο θα αποτρέψει τη διάλυση του οικοδομήματος. Μόνον έτσι θα σιωπήσουν οι σειρήνες του λαϊκισμού. Μόνο έτσι οι πολίτες πρέπει να αισθανθούν και πάλι ότι οι mainstream πολιτικοί είναι δίπλα τους. Το όραμα αυτό θα πρέπει σε κεντρικό ευρωπαϊκό επίπεδο να αντιμετωπίζει οριστικά και να θεραπεύει αποτελεσματικά φαινόμενα όπως αυτά της αύξησης της μετανάστευσης, της οικονομικής ανισότητας, της χαμηλής εμπιστοσύνης στους θεσμούς, της μεγάλης οικονομικής κρίσης.

Φαινόμενα που δημιουργούν πρόσφορο έδαφος για την εμφάνιση διαφόρων δημαγωγών ηγετών και γεννούν λαϊκισμό. Το πολιτικό αυτό σχέδιο θα πρέπει απαραίτητα να συνοδεύεται και από τη διατύπωση μιας ολοκληρωμένης πρότασης για το αύριο.

Ζούμε τον απόηχο μιας παγκόσμιας απαξίωσης ως προς το κυρίαρχο πολιτικό ρεύμα. Αυτό που χρειαζόμαστε για να δραπετεύσουμε από την κατάσταση της γενικευμένης μιζέριας είναι μια αξιοπρεπής περίοδος οικονομικής ανάπτυξης και αυξανόμενων εισοδημάτων η οποία θα βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Τώρα το εάν τελικά οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ κάτι μάθανε από όλο αυτό, εάν τελικά αφυπνίστηκαν και κατάλαβαν το λάθος τους, θα φανεί προϊόντος του χρόνου. Το μόνο σίγουρο όμως είναι ότι ο ιστορικός του μέλλοντος θα αναφέρεται σε αυτά τα χρόνια ως τα χρόνια που μας διαμόρφωσαν.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]