Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης*

Τα γεγονότα που έχουμε βιώσει στα οκτώ χρόνια της χρεοκοπιο-μνημονιακής εποχής, ίσως, να αντιστοιχούν σε γεγονότα αρκετών δεκαετιών μιας φυσιολογικής πολιτικής ζωής.

ΞΑΦΝΙΚΑ βρέθηκε στο επίκεντρο της κριτικής ο καθηγητής Νίκος Μαραντζίδης από αρκετούς δημοσιολόγους ή πολιτικούς γιατί εξέφρασε την άποψη πως «στη δημοκρατία καλό είναι καμιά φορά και να ξεχνάμε». Αμέσως του απέδωσαν ότι παίζει ύποπτο ρόλο, πως έγινε ΣΥΡΙΖΑ και τα λοιπά γνωστά. Δικαίωμα του καθενός είναι να αλλάζει ή να μην αλλάζει απόψεις. Και πολύ περισσότερο επειδή ζούμε σε μια δημοκρατία που τόσο έχει λοιδορηθεί τα τελευταία χρόνια είναι αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός να εκφράζει την άποψή του.

ΑΣ μπούμε όμως τώρα στο ψητό. Το ερώτημα που έχει δημιουργηθεί είναι αν πρέπει να ξεχνάμε ή όχι. Και είναι αλήθεια πως αν και φαίνεται απλό, τελικά είναι αρκετά πολύπλοκο.

ΥΠΑΡΧΟΥΝ οι εξής τρεις βασικές επιλογές. Να τα ξεχάσουμε όλα. Να έχουμε επιλεκτική μνήμη. Να μείνουμε κολλημένοι στο παρελθόν. Αφού, λοιπόν, μπήκαμε στο ψητό -χωρίς πολλά πολλά- η πιο σωστή επιλογή είναι το… mix grill.

ΕΔΩ και δεκαετίες ένα από τα χιλιάδες προβλήματα στη χώρα μας είναι πως οι συζητήσεις αφορούν κυρίως στο παρελθόν και ελάχιστα στο μέλλον. Αυτή ήταν και είναι μια εύκολη επιλογή γιατί έτσι οποιοσδήποτε μπορεί να μεταθέσει τις ευθύνες σε οποιονδήποτε μέσα από έναν καταγγελτικό λόγο που βέβαια αφορά μόνο στο παρελθόν. Από την άλλη βέβαια κανείς δεν μπορεί να προχωρήσει στο μέλλον αγνοώντας το παρελθόν του.

ΑΣ επικεντρωθούμε, όμως, στο επίμαχο ζήτημα που δεν είναι άλλο από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο Αλέξης Τσίπρας και οι σύντροφοί του επικαλούνται από τον Μαρξ και τον Εμφύλιο έως τη μεταπολίτευση και την πρώτη πενταετία των μνημονίων. Και το κάνουν με απίστευτα διχαστικό λόγο. Ξαφνικά λοιπόν λένε πως όσα έγιναν το 2015 είναι «περσινά ξινά σταφύλια». Πως μια κουβέντα παραπάνω είπαν και δεν τρέχει τίποτα. Αλλά αυτά τα… σταφύλια «πούλησαν» και εκτοξεύτηκαν από το 4% στο 36%. Και το συνέχισαν. Γιατί και όσα είπαν το 2016, το 2017 ή όσα ακόμα λένε και τώρα δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα. Και το πιο γραφικό είναι πως όταν και εφόσον βρεθούν στην αντιπολίτευση οπότε και θα βγάλουν τα υπουργικά κοστούμια, θα αφήσουν τις υπουργικές λιμουζίνες και τις big business, θα ξανασηκώσουν την παντιέρα ρόσα.

Η ΛΗΘΗ είναι σαν το ταγκό. Χρειάζεται δύο. Γιατί αλλιώς αν βυθιστεί μόνο ο ένας στη λήθη γίνεται… ηλίθιος. Απαραίτητη προϋπόθεση για τη λήθη είναι να υπάρξει αυτογνωσία και αυτοκριτική, όχι πολιτικολογίες. Και μάλιστα όχι μόνο να αναγνωρίσουν όλοι τις αστοχίες και τις υπερβολές τους, αλλά και να μην τις επαναλαμβάνουν. Οι εξυπνακισμοί του στιλ «ας ξεχάσουμε ό,τι έκανα, αλλά όχι όσα έκανες εσύ» είναι αστείοι και επικίνδυνοι. Ας αφήσουμε την παρελθοντολογία, αλλά ας θυμόμαστε το παρελθόν. Ας μιλήσουμε για το μέλλον, αλλά ας αφήσουμε την ψευδο-μελλοντολογία. Αν θέλουμε να πάμε, επιτέλους, μπροστά και να μην κοροϊδευόμαστε άλλο πια…

*Ο Γιάννης Τσαπρούνης είναι διευθυντής σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]