Γράφει ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου

Από την άλλη, ο καθηγητής Ν. Μαρατζίδης έγραψε πρόσφατα ένα άρθρο με τίτλο «Στη Δημοκρατία καλό είναι καμιά φορά να “ξεχνάς”». Το άρθρο αυτό προσέλαβε πολιτικές διαστάσεις, καθώς -δικαίως- εξελήφθη σαν μια παραίνεση να «ξεχαστούν» τα λάθη του ΣΥΡΙΖΑ και το κυβερνών κόμμα να αποτελέσει τη ραχοκοκαλιά της σύγχρονης Κεντροαριστεράς. Και, κυρίως, γιατί αυτό το άρθρο ήταν μια «ασπίδα» και μια έμμεση απάντηση στην αναγκαιότητα να απομονωθεί πολιτικά ο ΣΥΡΙΖΑ.

Ο ΔΙΑΣΗΜΟΣ Τσέχος συγγραφέας είναι προφανές ότι διαφωνεί με τον Ν. Μαρατζίδη. Εκτός των άλλων, γιατί είναι άλλο πράγμα η «λήθη» κι άλλο π.χ. η «συγχώρεση». Οσοι έχουν αναλάβει ένα είδος «πολιτικού ξεπλύματος» του ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι τυχαίο ότι επιλέγουν τη «λήθη» και όχι τη «συγχώρεση». Γιατί η «συγχώρεση» απαιτεί και προϋποθέτει τη «συγγνώμη». Απαιτεί την αναγνώριση των λαθών. Και την απαιτεί λόγω κι έργω. Ο ΣΥΡΙΖΑ, παρότι έχει κερδίσει επαξίως τον τίτλο του «καλύτερου παιδιού της τρόικας», ποτέ δεν ζήτησε συγγνώμη γι’ αυτά που έλεγε κι έκανε πριν από τη μεγαλειώδη μνημονιακή κωλοτούμπα. Κι απ’ ό,τι φαίνεται, ούτε προτίθεται να το κάνει. Η «αυταπάτη» είναι πάρα πολύ μικρή για να φτάσει στο ύψος της συγγνώμης. Και είναι αρκούντως υποκριτική για να πλησιάσει καν το μεγαλείο και τη γενναιότητα του «έκανα λάθος». Σκοπίμως λοιπόν δεν ζητείται από τον ΣΥΡΙΖΑ η «συγγνώμη», αλλά ζητείται από τους «άλλους» να «ξεχάσουν».

ΤΙ ΤΟΥΣ ζητείται να «ξεχάσουν» όμως; Ενα ακούσιο λάθος; Μια λανθασμένη επιλογή, που έστω εκκινούσε από καλές προθέσεις; Εναν τολμηρό πειραματισμό, που όμως απέτυχε; Μια απλώς ανώριμη συμπεριφορά, η οποία αποδοκιμάστηκε μόλις ήρθε η ωριμότητα; Αυτά ίσως και να μπορούσαν να ξεχαστούν, παρά το τεράστιο κόστος που έχουν στην καθημερινότητα του κάθε πολίτη.

ΔΕΝ ΤΟΥΣ ζητείται όμως να «ξεχάσουν» κάτι τέτοιο. Τους ζητείται να «ξεχάσουν» τον εθνικό διχασμό, πάνω στον οποίο πάτησαν ο Α. Τσίπρας -μαζί με τον Π. Καμμένο- για να αναρριχηθούν στην εξουσία. Τους ζητείται να «ξεχάσουν» ότι ο «αντιμνημονιακός» ΣΥΡΙΖΑ έκανε συνειδητά «πολιτική» την ύβρη και την κατασυκοφάντηση των πολιτικών αντιπάλων του. Οι «προδότες», οι «γερμανοτσολιάδες» και οι «Τσολάκογλου» δεν βγήκαν από θυμό και παρόρμηση. Επελέγησαν συνειδητά για να παίξουν με τα κατώτερα ένστικτα μιας θυμωμένης κι αποσβολωμένης κοινωνίας. Δεν ήταν εξ αμελείας. Εκ προθέσεως ήταν. Γι’ αυτό και μπόρεσε να δηλητηριάσει την κοινωνία.

ΤΟΥΣ ζητείται να «ξεχάσουν» ότι το συνειδητό ψέμα δεν είναι κάτι ανώδυνο, αλλά κάτι απαράδεκτο. Και ότι σίγουρα δεν είναι «μαγκιά» να εξαπατάς ανήμπορους και απελπισμένους ανθρώπους. Είναι στυγνή «εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο». Τους ζητείται να «ξεχάσουν» ότι το «νέο» δεν μπορεί να είναι ό,τι πιο παλαιοκομματικό υπάρχει. Τους ζητείται να «ξεχάσουν» ότι το «ηθικό πλεονέκτημα» δεν είναι το ιδιοτελές και βουλιμικό ντου στον κρατικό κορβανά. Δεν είναι «μάχη κατά της διαπλοκής» η προσπάθεια δημιουργίας μιας άλλης, «νέας διαπλοκής». Τους ζητείται να ξεχάσουν ότι ο φθόνος κατά της αριστείας -που οδηγεί αναγκαστικά στη μετριοκρατία-δεν είναι «φιλολαϊκή» πολιτική, αλλά η πιο αντιλαϊκή.

ΑΣ ΠΑΡΑΜΕΡΙΣΤΕΙ, προσωρινά, το οικονομικό κόστος αυτής της «αριστερής περιπέτειας». Αν απλώς «ξεχαστούν» όλα αυτά, τι εγγυάται στον κ. Μαρατζίδη και στον κάθε έναν που συμμετέχει στο «ξέπλυμα» ότι οι ίδιοι αμετανόητοι άνθρωποι δεν θα ξανακάνουν ακριβώς τα ίδια, αν τους δοθεί η ευκαιρία; Η όλη συζήτηση θυμίζει λίγο το νόμο Παρασκευόπουλου. Πολλοί απ’ αυτούς που ευεργετήθηκαν, βγήκαν για να ξανακάνουν το μόνο που ήξεραν να κάνουν.

Η ΜΕΓΑΛΟΨΥΧΙΑ και στη ζωή και στην πολιτική είναι σπουδαία αρετή και προδίδει ευγενή αισθήματα και γενναιότητα. Είναι καλό να υπάρχει και στο δημόσιο βίο. Αρκεί να μην είναι φερετζές. Προκειμένου να μπορούν κάποιοι να συνεχίσουν να κάνουν τα ίδια, έχοντας όμως «αποκαθαρθεί» στην «κολυμπήθρα του Σιλωάμ».

ΤΗ «ΛΗΘΗ», ακόμα και τη «συγχώρεση», την παίρνουν μόνο όποιοι τη διεκδικούν εμπράκτως και την αξίζουν.

Φοβού τους «αγανακτισμένους»

Επρεπε να κάνει μήνυση ο δήμαρχος της Τήνου για να κινητοποιηθεί η Αστυνομία και να συλληφθούν 10 από τους «ακτιβιστές» που έκαναν «παρέμβαση» στο Δημαρχείο του νησιού.

Λίγες ώρες νωρίτερα, στην Αθήνα μια άλλη ομάδα «ακτιβιστών» έκανε «παρέμβαση» στα γραφεία της βρετανικής ΜΚΟ Oxfam, χωρίς να γίνει καμιά προσαγωγή ή σύλληψη. Στην Αθήνα δεν έκανε μήνυση κανένας. Αλλά ούτε δόθηκε και εντολή από τον κ. Τόσκα. Εστω κι αν η «παρέμβαση» έγινε ενόσω το πριγκηπικό ζεύγος βολτάριζε στην Αθήνα. (Μια ενδιαφέρουσα επίσκεψη, η οποία ξαφνικά «σκέπασε» όλα τα άλλα θέματα…) Η αποδεδειγμένη ανοχή της «ΕΛ.ΑΣ. του Τόσκα» στην παραβατικότητα και την ανομία είναι προφανές ότι μπορεί να οδηγήσει -εκτός των άλλων- σε κινήσεις αυτενέργειας.

Η μήνυση του δημάρχου της Τήνου είναι μια τέτοια. Μια ήπια και νόμιμη πρωτοβουλία ενός πολίτη. Η αδράνεια του ΥΠΠΟ δεν είναι απίθανο -αν και απευκταίο- να οδηγήσει σε λιγότερο ήπιες ενέργειες, από «νέου τύπου αγανακτισμένους». Και οι «αγανακτισμένοι» ξέρουν όλοι πλέον πού οδηγούν το δημόσιο βίο.
Στα άκρα η ένταση στο ΚΙΝ.ΑΛ.

«Ηταν θέμα χρόνου», έλεγε ηγετικό στέλεχος του Κινήματος Αλλαγής, να γίνει πιο έντονη και δημόσια η σύγκρουση που υποβόσκει εδώ και καιρό. Η Φ. Γεννηματά πέταξε το γάντι σε «όσους αναζητούν είτε την επόμενη εκλογική στέγη είτε την επόμενη κυβερνητική θέση», λέγοντας «ως εδώ»! Το «περίεργο» είναι ότι, αντί να αντιδράσει ο Γ. Ραγκούσης, ο οποίος συμπεριφέρεται σχεδόν σαν υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ, αντέδρασε ο Στ. Θεοδωράκης, λέγοντας, ότι δεν «δέχεται εντολές από κανέναν». Η αντίδραση του προέδρου του Ποταμιού δεν είναι καθόλου τυχαία. Καθώς όπως λένε στο Ποτάμι «δεν πρέπει να μας θεωρεί κανένας δεδομένους στο ΚΙΝ.ΑΛ.».

O tempora, o mores!

Κάποτε αρκούσε κι ένα νεύμα του «ηγέτη» για να ληφθεί η «σωστή» απόφαση ή για να μην κουνηθεί κανείς. Αξέχαστη είναι η στιγμή π.χ. που ο Α. Τσίπρας έβαλε ένα ολόκληρο Συνέδριο να… ξαναψηφίσει, γιατί δεν ψήφισε «σωστά». Οι καιροί όμως φαίνεται ότι άλλαξαν. Και δεν άλλαξαν μόνο στην κοινωνία, αλλά και εντός του ΣΥΡΙΖΑ. Παρά το παρατεταμένο μασάζ που έγινε στους βουλευτές, προκειμένου να ψηφιστεί το άρθρο 8 για την αναδοχή παιδιών από ομοφυλόφιλα ζευγάρια, χρειάστηκε να πάει στη Βουλή ο ίδιος ο Α. Τσίπρας και να μιλήσει. Και παρότι πήγε και μίλησε, αρκετοί βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ είτε απείχαν σκόπιμα είτε καταψήφισαν. Αδύναμος πρωθυπουργός, «ασθενικός» ηγέτης του κόμματος…

Απορίες

1. Πως το είχε πει; «Μακάρι να γινόμαστε Αργεντινή»; Εύκολο είναι να πέφτεις έξω σε όλα;

2. Καλά, ακόμα και τα… χαρτιά υγείας «ψειρίζουν» στο ΥΨΗΠΤΕ;

Από την στήλη «ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ» της έντυπης έκδοσης του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]