Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Πρώτον, είναι οι τέταρτες μετά την αμερικανική εισβολή του 2003.

Δεύτερον, είναι οι πρώτες μετά την ολοκληρωτική νίκη επί του ISIS, την οποία αναμένεται να καρπωθεί ο σιίτης πρωθυπουργός, Χαϊντάρ αλ Αμπάντι.

Τρίτον, είναι οι πρώτες εκλογές μετά το οπερετικό δημοψήφισμα ανεξαρτησίας των Κούρδων του Βορείου Ιράκ, το περυσινό φθινόπωρο, που είχε ως αποτέλεσμα να χάσουν το Κιρκούκ και να μετατραπούν σε φτωχό συγγενή της Βαγδάτης. Τέταρτον, οι Ιρακινοί ψηφοφόροι των τριών μεγάλων εθνοθρησκευτικών ομάδων (σιίτες, σουνίτες, Κούρδοι) καλούνται να ψηφίσουν στη σκιά του επικείμενου πολέμου ΗΠΑ-Ισραήλ με το Ιράν, που μπορεί να εκδηλωθεί στον Λίβανο ή τη Συρία και αποκλείεται να μην επηρεάσει τη χώρα τους. Και μόνο λόγω γεωγραφίας θα βρεθούν σε διασταυρούμενα πυρά!

Οπως στον Λίβανο, ο πρόεδρος και ο πρωθυπουργός πρέπει να απολαμβάνουν της κοινής αποδοχής Σαουδικής Αραβίας -Ιράν, έτσι και στο «μετα-σανταμικό» Ιράκ ισχύει ο άτυπος κανόνας της αμερικανο-ιρανικής συγκυριαρχίας. Ο πρωθυπουργός του Ιράκ είναι μεν σιίτης -βάσει της πληθυσμιακής κατανομής- αλλά θα πρέπει να τον εγκρίνουν και οι ΗΠΑ. Στην περίπτωση του μετριοπαθούς Αλ Αμπάντι το μοντέλο λειτούργησε σχεδόν άψογα – γι’ αυτό και το 79% των Ιρακινών τον θεωρούν ιδανικότερο πρωθυπουργό της χώρας. Δεν είναι τυχαίο ότι ήταν ο μόνος σιίτης πολιτικός που περιόδευσε και στις 18 επαρχίες του Ιράκ, ακόμη και στα σουνιτικά και κουρδικά «κάστρα».

Αν οι Τραμπ – Νετανιάχου κλιμακώσουν τις εχθρικές ενέργειες στο Ιράν οι Ιρακινοί σιίτες θα πιεστούν από την Τεχεράνη να γείρουν προς το μέρος της, αφαιρώντας εξουσίες από τους «αμερικανόφιλους» σουνίτες και Κούρδους. Κι αυτό θα διαταράξει επικίνδυνα τις εύθραυστες ισορροπίες στο Ιράκ, που ταλανιζόταν μέχρι πρόσφατα από εθνοφυλετική βία.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]